ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1592

เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า “เย็นนี้หากไม่มีอะไร ก็ให้เขาไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยเถอะ”

ตอนเที่ยง เย่เฉินไม่ได้ไปไหนทั้งสิ้น

เขาไม่คุ้นเคยกับโตเกียว อีกทั้งยังไม่ชอบเมืองสมัยใหม่ที่เจริญรุ่งเรืองเป็นพิเศษนี้มากนัก

ตรงกันข้าม เขาชอบเย่นจิงมากกว่า เมืองนั้นไม่เพียงแต่มีอาคารสูงระฟ้าที่ทันสมัยและเจริญรุ่งเรืองเท่านั้น แต่ยังมีสถานที่น่าสนใจที่มีประวัติศาสตร์อย่างยาวนานหลายร้อยหรือหลายพันปี บรรยากาศทางวัฒนธรรมเข้มข้นอย่างยิ่ง ในแง่ของพื้นเพแล้วเมื่อเทียบกับโตเกียวก็แข็งแกร่งกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม โล่เฉินเองก็ไม่ต้องการกีดกันสิทธิ์ในการไปเดินเที่ยวเล่นของผู้อื่นเพียงแค่เพราะเขาไม่สนใจ ดังนั้นเขาจึงส่ง เฉินจื๋อข่าย หงห้าและคนอื่นๆออกไป

กลุ่มคนไปที่กินซ่าและชินจูกุอันจอแจในช่วงบ่าย ตอนพวกเขากลับมาทุกคนล้วนมีสีหน้าเต็มอิ่ม ถือถุงใบใหญ่เล็กจำนวนมาก

ในตอนเย็น เฉินจื๋อข่ายจัดการให้ทุกคนไปทานอาหารเย็นในร้านอาหารจีนที่เปิดโดยลูกน้องของเขาคนหนึ่ง

หลังทานอาการเสร็จ เย่เฉินเห็นว่าไม่มีอะไรสำคัญ ดังนั้นเขาจึงพูดกับเฉินจื๋อข่ายและหงห้าว่า "อีกเดี๋ยวพวกนายแยกย้ายตามสบายเถอะ ไม่ต้องมาล้อมหน้าล้อมหลังฉันแล้ว"

หงห้ารีบถาม “อาจารย์เย่ อีกเดี๋ยวคุณมีแผนอะไรหรือไม่?”

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันจะออกไปเดินเล่นเอง”

หงห้ายิ้มและถามว่า "อาจารย์เย่ ไปที่ถนนดาวฟ้ากันไหม? ว่ากันว่าสาวงามในถนนดาวฟ้าของญี่ปุ่นนั้นหน้าตาดีมาก!"

เย่เฉินโบกมือ "ไม่ล่ะ ฉันอยากไปเดินเล่นที่มหาวิทยาลัยโตเกียวสักหน่อย ไปเถอะ นายไปเที่ยวที่ถนนดาวฟ้าเองแล้วกัน”

“ไปมหาวิทยาลัยโตเกียว?” หงห้าถามด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เย่ คุณไปทำอะไรที่นั่น มันไม่ใช่มหาวิทยาลัยเก่าของคุณสักหน่อย…”

เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น "ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากไปเดินเล่นๆ พวกนายไม่ต้องตามฉันมา"