ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1592
เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า “เย็นนี้หากไม่มีอะไร ก็ให้เขาไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยเถอะ”
ตอนเที่ยง เย่เฉินไม่ได้ไปไหนทั้งสิ้น
เขาไม่คุ้นเคยกับโตเกียว อีกทั้งยังไม่ชอบเมืองสมัยใหม่ที่เจริญรุ่งเรืองเป็นพิเศษนี้มากนัก
ตรงกันข้าม เขาชอบเย่นจิงมากกว่า เมืองนั้นไม่เพียงแต่มีอาคารสูงระฟ้าที่ทันสมัยและเจริญรุ่งเรืองเท่านั้น แต่ยังมีสถานที่น่าสนใจที่มีประวัติศาสตร์อย่างยาวนานหลายร้อยหรือหลายพันปี บรรยากาศทางวัฒนธรรมเข้มข้นอย่างยิ่ง ในแง่ของพื้นเพแล้วเมื่อเทียบกับโตเกียวก็แข็งแกร่งกว่ามาก
อย่างไรก็ตาม โล่เฉินเองก็ไม่ต้องการกีดกันสิทธิ์ในการไปเดินเที่ยวเล่นของผู้อื่นเพียงแค่เพราะเขาไม่สนใจ ดังนั้นเขาจึงส่ง เฉินจื๋อข่าย หงห้าและคนอื่นๆออกไป
กลุ่มคนไปที่กินซ่าและชินจูกุอันจอแจในช่วงบ่าย ตอนพวกเขากลับมาทุกคนล้วนมีสีหน้าเต็มอิ่ม ถือถุงใบใหญ่เล็กจำนวนมาก
ในตอนเย็น เฉินจื๋อข่ายจัดการให้ทุกคนไปทานอาหารเย็นในร้านอาหารจีนที่เปิดโดยลูกน้องของเขาคนหนึ่ง
หลังทานอาการเสร็จ เย่เฉินเห็นว่าไม่มีอะไรสำคัญ ดังนั้นเขาจึงพูดกับเฉินจื๋อข่ายและหงห้าว่า "อีกเดี๋ยวพวกนายแยกย้ายตามสบายเถอะ ไม่ต้องมาล้อมหน้าล้อมหลังฉันแล้ว"
หงห้ารีบถาม “อาจารย์เย่ อีกเดี๋ยวคุณมีแผนอะไรหรือไม่?”
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันจะออกไปเดินเล่นเอง”
หงห้ายิ้มและถามว่า "อาจารย์เย่ ไปที่ถนนดาวฟ้ากันไหม? ว่ากันว่าสาวงามในถนนดาวฟ้าของญี่ปุ่นนั้นหน้าตาดีมาก!"
เย่เฉินโบกมือ "ไม่ล่ะ ฉันอยากไปเดินเล่นที่มหาวิทยาลัยโตเกียวสักหน่อย ไปเถอะ นายไปเที่ยวที่ถนนดาวฟ้าเองแล้วกัน”
“ไปมหาวิทยาลัยโตเกียว?” หงห้าถามด้วยความประหลาดใจ “อาจารย์เย่ คุณไปทำอะไรที่นั่น มันไม่ใช่มหาวิทยาลัยเก่าของคุณสักหน่อย…”
เย่เฉินพูดอย่างใจเย็น "ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากไปเดินเล่นๆ พวกนายไม่ต้องตามฉันมา"
ซูจือเฟยและซูจือหยูสองพี่น้อง รวมทั้งคนรับใช้ของตระกูลซูมากกว่าสิบคนเดินทางไปโตเกียวด้วยกัน
ครอบครัวทากาฮาชิที่ได้รับข่าวล่วงหน้า รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากกับการตัดสินใจที่จะพบหน้าพวกเขาของตระกูลซู สมาชิกหลักของตระกูลล้วนมาอยู่ที่สนามบินนาริตะในโตเกียวล่วงหน้าเพื่อรอต้อนรับ
ในขณะเดียวกัน พวกเขาเองก็ทำตามคำขอของซูจือหยู จองห้องที่ดีที่สุดในโรงแรมที่ดีที่สุดในโตเกียวอย่าง Amanda
นางาฮิโกะ อิโตะเองก็ได้รับข่าวเช่นกัน หลังจากรู้ว่าตัวแทนของตระกูลซูต้องการพบกับตระกูลทากาฮาชิก่อน เขาก็โกรธจัด
บวกกับเรื่องที่เมื่อวานนี้ที่ถูกเย่เฉินเบี้ยวหนี้ไป 4.5 พันล้านดอลลาร์ ในใจของเขาก็อัดอั้นมาโดยตลอด สองเรื่องรวมเข้าด้วยกัน ยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น
หลังจากโยนเครื่องลายครามล้ำค่าทิ้งไปมากกว่าสิบชิ้นติดต่อกัน เขาก็แอบสาบานว่า หากครั้งนี้ตนไม่มีโอกาสได้ร่วมมือกับกตระกูลซู เขาจะต้องให้เย่เฉินจ่ายค่าชดใช้เป็นสองเท่า!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...