ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1749

แม้ว่าซูรั่วหลีจะเย้ยหยันกับการแสดงของเย่เฉิน แต่ก็เพราะรูปลักษณ์ภายนอกตื้นๆ ของเย่เฉินที่เป็นแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยกับเย่เฉิน

หลังจากนั้น เธอก็เดินเข้ามาที่ด้านข้างของเย่เฉิน และนั่งลงข้างๆ ที่นั่งเขาโดยตรง

ทันทีที่นั่งลง ซูรั่วหลีก็ใช้หางสายตา และมองดูเย่เฉินอย่างเงียบๆ ขึ้นมา

นี่ไม่ใช่เพราะเธอสงสัยเย่เฉินอะไร แต่เพราะนิสัยที่ระมัดระวังตามปกติของเธอ

ในแต่ละสภาพแวดล้อมที่ไปถึง สิ่งแรกที่เธอจะทำก็คือต้องมีความเข้าใจต่อสิ่งแวดล้อมนั้นอย่างลึกซึ้ง เพื่อให้ได้ข้อมูลเพิ่มเติมที่อาจเป็นประโยชน์

ก่อนอื่นเธอสังเกตเย่เฉินอยู่พักหนึ่ง และพบว่าชายผู้นี้หน้าตาหล่อดีจริงๆ และดูค่อนข้างสบายตาอยู่บ้าง

แต่เมื่อมองดูบนร่างของตัวเองเป็นครั้งคราว ดวงตาที่มองตรงๆ แบบนั้น ทำให้คนดูค่อนข้างอึดอัด

ดังนั้น ซูรั่วหลีจึงหันกลับมา มองไปที่เย่เฉิน และริเริ่มถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเป็นคนจีนใช่ไหม?”

เย่เฉินคาดไม่ถึงว่า นักฆ่าหญิงของตระกูลซูคนนี้จะหันหน้ามาพูดกับตัวเอง ดังนั้นเขาจึงแกล้งทำเป็นดีใจ แล้วถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “คนสวยคุณดูออกได้อย่างไรว่าผมเป็นคนจีน? นี่ก็ไม่ใช่เที่ยวบินที่บินไปจีนเลย”

ซูรั่วหลียิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจังว่า “ความแตกต่างระหว่างผู้ชายชาวญี่ปุ่นและผู้ชายชาวจีนมันก็ค่อนข้างเยอะมากพอสมควรอยู่ ตัวอย่างเช่น ผู้ชายชาวญี่ปุ่นโดยทั่วไปจะโกนขนคิ้ว และทรงผม และสไตล์การแต่งตัวของพวกเขาก็จะไม่เหมือนกันด้วย”

เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “คนสวยเป็นคนที่ช่างสังเกตจริงๆ ”

ซูรั่วหลีพยักหน้า และถามเขาว่า “ท่านชายมาจากที่ไหนของประเทศจีนเหรอ? ”

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่เป็นทางการว่า “ผู้คนจากซูหาง”