ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1806

"พูดโกหก!"ครั้งนี้หม่าหลันยังไม่ทันได้เอ่ยปาก อู๋ตงไห่ก็ด่าเย่ฉางหมิ่นและตบหน้าเธออีกครั้ง:"คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง? เย่เฉินเคยแต่งงานแล้ว คุณไม่รู้เหรอ?"

"ฉันรู้เรื่องนี้..."เย่ฉางหมิ่นพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น:"เพราะฉันรู้เรื่องนี้ ดังนั้นฉันก็เลยใช้แผนการนี้ ทำให้เย่เฉินกับเซียวชูหรันหย่ากัน ทำอย่างนี้ลูกสาวของฉันถึงจะมีโอกาส!"

อู๋ตงไห่พูดอย่างเย็นชา:"คุณเป็นผู้หญิงที่ดูไม่ค่อยซื่อสัตย์เลย ฉันมองจากสายตาของคุณและรู้ว่าคุณไม่ได้พูดความจริงกับฉัน!"

เย่ฉางหมิ่นรู้สึกประหม่ามากๆ

อันที่จริงเธอไม่ได้มีจิตใจที่หนักแน่น เมื่อสักครู่ที่เธอหยิ่งยโส ไม่ใช่เพราะจิตใจของเธอหนักแน่น แต่เพราะอาศัยบารมีของตระกูลเย่ ทำให้เธออวดเก่ง ไม่กลัวใครเลย เพราะไม่มีใครกล้าคิดร้ายกับเธอ

อย่างไรก็ตาม ที่นี่ไม่ใช่เย่นจิง

เธอยังประเมินความเกลียดชังที่อู๋ตงไห่มีต่อเย่เฉินต่ำเกินไป

อู๋ตงไห่ในขณะนี้ แค่อยากสั่งสอนเย่เฉินก่อน จากนั้นค่อยหาโอกาสฆ่าเย่เฉิน

ดังนั้นอู๋ตงไห่ไม่พูดกับเย่ฉางหมิ่นด้วยเหตุผลอย่างแน่นอน

ถ้าหากเย่ฉางหมิ่นไม่สามารถพิสูจน์ได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ใช่อาหญิงของเย่เฉิน ถ้างั้นอู๋ตงไห่จะฆ่าผิดคน ก็ยังดีกว่าปล่อยตัวไป!

ดังนั้นเย่ฉางหมิ่นพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า:"คุณผู้ชาย ในเมื่อคุณเกลียดชังเย่เฉิน คุณก็ต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเย่เฉินเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็กและเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันจะเป็นอาหญิงของเขาได้ยังไง? ถ้าฉันเป็นอาหญิงของเขาจริงๆ ฉันจะยอมปล่อยให้หลานตัวเองอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหลายๆปีได้ยังไง คุณคิดว่าฉันพูดถูกไหม?"

อู๋ตงไห่เปล่งเสียงเย็นชาออกมาและกัดฟันแล้วพูด:"อะไรก็มีความเป็นไปได้? ไอ้สารเลวอย่างน้องเขยของฉัน ตอนที่เขาเสียชีวิตยังทิ้งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้เลย และเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เป็นหลานสาวของภรรยาฉัน เด็กคนนั้นก็เรียกภรรยาฉันว่าอาหญิง ภรรยาของฉันอยากจะรับเธอมาเลี้ยง แต่ฉันปฏิเสธ ตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็อาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มันเหมือนกับสิ่งที่คุณพูดมาเมื่อสักครู่เลย?"