ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2286
รวมไปถึงการหายตัวไปของWalterกับคนสิบกว่าคน สำหรับเมืองจินหลิงที่มีประชากรกว่าสิบล้านคน ไม่ทำให้มีการสะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น
เย่เฉินนอนหลับสบายทั้งคืน ประกอบกับอาหารเช้ามีหม่าหลันคอยใส่ใจ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังนอนหลับอยู่ในความฝัน
ในเวลาเดียวกัน ตู้ไห่ชิงขับรถออกจากคฤหาสน์ตระกูลตู้ ตัวคนเดียว มาถึงหน้าประตูบ้านเก่าของเย่ฉางอิง
นับหลังจากที่มาถึงเมืองจินหลิง ในทุกค่ำคืนตู้ไห่ชิงมักฝันถึงเย่ฉางอิง
โดยเฉพาะค่ำคืนนี้ เธอฝันว่าตัวเองกลายเป็นภรรยาของเย่ฉางอิง ฝันเห็นว่าเย่ฉางอิงพาตัวเองออกจากเย่นจิง พอมาถึงเมืองจินหลิง ยังฝันถึงตัวเองได้ใช้เวลาในลานประมูล อยู่กับเย่ฉางอิง ใช้ชีวิตกันอย่างฉันสามีภรรยา
เป็นเพราะความฝันนี้ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะ อยากไปเดิมชมสวนที่บ้านหลังเก่าอีกสักครั้ง
ตู้ไห่ชิงจอดรถด้านนอกประตู เปิดประตูเหล็กบานเก่าๆออก แล้วก้าวเข้าไปด้านใน
ในขณะนี้ ในสมองของเธอเต็มไปด้วยภาพของเย่ฉางอิง ไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่า มีคนกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ แล้วใช้กล้องแอบถ่ายรูปตนเอง
ผ่านไปสิบนาที ณ เย่นจิง ตระกูลเย่
เย่จงฉวนรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะประชุมกับลูกชายทั้งสามคน
เย่ฉางโคงผู้ซึ่งเป็นพี่ใหญ่ เจ้าสามเย่ฉางหยุนรวมไปถึงเจ้าสี่เย่ฉางจุ้น รีบหมุดออกจากผ้าห่ม แล้วรีบตรงไปยังห้องหนังสือของเย่จงฉวนทันที
เย่จงฉวนเห็นลูกชายของตัวเองใบหน้าเต็มไปด้วยความง่วง จึงพูดอย่างดีใจว่า“ที่ให้พวกแกออกมาเช้าขนาดนี้ เป็นเพราะฉันหาวิธีโจมตีตระกูลซูได้แล้ว！”
เย่ฉางโคงถามด้วยความประหลาดใจ“พ่อ！มีวิธีอะไรครับ？”
เย่จงฉวนขำอย่างมีลับลมคมใน หยิบแท็บเล็ตออกมา เปิดรูปถ่ายออกมาหนึ่งรูป ยื่นไปที่หน้าของทั้งสามคน พลางหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า“พวกแกดูเอง！”
เย่ฉางโคงกับน้องชายทั้งสองคนรีบเอนตัวเข้ามาดูใกล้ๆทันที
นี่คือภาพถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่ง และจะเห็นได้ว่าช่างภาพใช้เลนส์ถ่ายภาพไกล และแอบถ่ายจากตำแหน่งที่ค่อนข้างห่างไกล
หลังจากนั้น เย่ฉางโคงก็เป็นคนแรกที่จำผู้หญิงคนนี้ได้ เขาอุทานออกมาว่า“นะ……นี่มันตู้ไห่ชิง เมียของซูโสว่เต้าไม่ใช่หรอครับ？”
เย่ชางกงมองดูลานเล็กๆ ที่ทรุดโทรมในภาพอย่างจริงจัง แล้วพูดอย่างมึนงง“พ่อครับ นี่มันแค่บานเก่าๆเองไม่ใช่หรอครับ？มีจุดไหนพิเศษหรอครับ？”
เย่จงฉวนถอนหายใจเบาๆหนึ่งครั้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ลานเล็กๆที่ทรุดโทรมนี้ เป็นสถานที่ฉางอิงเคยอาศัยอยู่ที่เมืองจินหลิงมาก่อน”
เย่ฉางโคงพี่น้องทั้งสามทำอะไรไม่ถูกในทันที
เย่ฉางโคงเป็นคนที่ดึงสติกลับมาได้ก่อน จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า“ตู้ไห่ชิงไปที่พักเก่าของฉางอิง หรือเธอยังมีความรักต่อฉางอิงอยู่？”
“อืม！”เย่ฉางฉวนพยักหน้า แล้วพูดขึ้นมาว่า“จากที่ฉันดู น่าจะเป็นอย่างนั้น！”
เย่ฉางโคงทำเสียงจึๆ“จึๆ……ตู้ไห่ชิงคนนี้ ยังคงหลงใหลฉางอิงจริงๆด้วยสินะ！ถึงได้วิ่งมาไกลถึงเมืองจินหลิง เพื่อมองดูที่อยู่อาศัยเก่าของฉางอิง”
เย่จงฉวนถอนหายใจแล้วพูดว่า“ไม่ใช่แค่นี้นะ บ้านที่ฉางอิงเคยพักอาศัย จะถูกสำนักงานอัยการประมูลแล้ว ตู้ไห่ชิงได้ลงทะเบียนแล้ว จะเข้าร่วมการประมูลในวันจันทร์นี้ด้วย！”
พูดจบ เย่จงฉวนก็หัวเราะอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้นมาว่า“นี่เป็นโอกาสดีที่เราจะได้โจมตีตระกูลซู！ขอแค่เราเอารูปนี้ให้ผู้คนปล่อยออกไป ในขณะเดียวกันตู้ไห่ชิงยังคงมีความห่วงหาอาลัยต่อฉางอิง กระทั่งปล่อยข่าวเรื่องจะซื้อที่อยู่อาศัยเก่าของฉางอิงออกไป ศักดิ์ศรีและภาพลักษณ์ของตระกูลซู ก็จะจางหายไป！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...