ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2730

ตอนนี้เหอหงเซิ่ง กำลังอยู่ในหอบรรพบุรุษ โดยปักธูปสามดอกไว้ตรงหน้าพ่อผู้ให้กำเนิด

หอบรรพบุรุษของตระกูลเหอเป็นที่ประดิษฐานบรรพบุรุษเกือบร้อยคน และโดยพื้นฐานแล้วทุกคนที่มีส่วนสำคัญต่อตระกูลเหอจะมีคุณสมบัติที่จะป้ายชื่อไว้ที่นี่

และหนึ่งในนั้น ผู้ที่มีคุณสมบัติต่ำที่สุด ก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดของเหอหงเซิ่ง

ดังนั้น เขาจึงปักธูปบูชาจากด้านบนลงด้านล่างทีละท่าน จนมาถึงพ่อของตัวเองที่อยู่ตรงสุดท้าย

มือของเขาพึ่งจุดธูปปักไปที่กระถางธูป ยังไม่ทันได้ชักมือกลับจากกระถางธูป ก็ได้ยินลูกชายคนเล็กตะโกนอยู่ข้างนอกหอบรรพบุรุษ เขาถึงกับตกตะลึง ไม่ระหว่างทำให้ก้านธูปทั้งสามดอกหัก

เหออิงซิ่วที่อยู่ข้างๆเห็นอย่างนั้น จึงรีบถามด้วยความเป็นห่วงว่า“พ่อคะ พ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ？！”

เหอหงเซิ่งหลับตาและเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูด ด้วยรอยยิ้มขมขื่น“ไม่เป็นไร พี่ใหญ่ของลูกทำเรื่องแบบนี้ ไม่ได้เหนือความคาดหมายของพ่อหรอก”

พูดจบ เขาก็พูดอย่างสะท้อนใจว่า“ยืมใช้คำพูดของคนดังก็คือ ฝนจะตก แม่จะแต่งงานก็ห้ามไม่ได้หรอก ช่างเขาเถอะ”

เหออิงซิ่วยังอยากจะพูดอะไร แต่เมื่อคำพูดมาอยู่ตรงมุมปาก เธอก็ต้องกลืนมันกลับไป

ครั้งนี้พี่ใหญ่พาคนออกไปสี่ถึงห้าสิบคน แทบจะพาคนตระกูลเหอออกไปเกินครึ่ง ไม่พูดคงไม่ได้ สิ่งนี้ทำให้ตระกูลเหอเสียหายอย่างร้ายแรง

ถึงพวกเขาจะอยากไป แต่ถ้าคุณท่านออกหน้าล่ะก็ จากความสามารถและความทรงพลังของคุณท่าน ถึงจะพยายามรั้งให้อยู่ต่อไป ก็สามารถรั้งพวกเขาไว้ทั้งหมด

แต่ทว่า เธอกลับเปลี่ยนใจและความคิด

“คนพวกนี้ในเมื่อสามารถถูกเงินทองหลอกล่อได้ ขืนรั้งพวกเขาต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร？”

“เหลือสี่ถึงห้าสิบคนไว้ ก็เท่ากับเหลือสี่ถึงห้าสิบคน เป็นดินปืนที่ไม่รู้ว่าจะระเบิดออกมาเมื่อไร”

“มันคงไม่เป็นผลดีอะไร ต่ออนาคตของตระกูลเหอ รังแต่จะเก็บเนื้อร้ายไว้มากขึ้นเรื่อยๆ”