ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 3086

ซูจือหยูมองแววตาที่แน่วแน่ของเย่เฉิน ก็ถอนหายใจอยู่ลึกๆ ในใจ

ในเวลานี้ ภายในก้นบึ้งในใจของเธอมีความรู้สึกผิดผุดขึ้นมาลึกๆ

อันที่จริง เธอก็ทราบว่าเย่เฉินเอ่ยนั้นเป็นความจริง หากไม่เห็นแก่หน้าเธอและซูรั่วหลี พ่อของเธอซูโสว่เต้าก็คงไม่มีโอกาสที่จะไปใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ ที่ซีเรียได้

การที่ไปที่ซีเรียได้นั้น ก็เป็นพระคุณของเย่เฉินแล้ว

ตอนนี้ตนยังไปอ้อนวอนขอให้เย่เฉินถอยให้หนึ่งก้าว ช่างเป็นเรื่องที่เกินสมควรเสียจริง

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยกับเย่เฉินด้วยความรู้สึกผิดว่า: “ขอโทษด้วยค่ะผู้มีพระคุณ ฉันผิดเอง ตอนนั้นที่คุณตัดสินใจเรื่องนี้ ฉันก็ยอมรับเงื่อนไขสามปีของคุณแล้ว ไม่ควรที่จะมาขอร้องให้คุณถอยหนึ่งก้าวในเวลานี้...”

เย่เฉินโบกไม้โบกมือ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า: “ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อของเธอ การที่เธอขอร้องให้เห็นใจเขาก็เป็นเรื่องปกติ”

สิ้นเสียง เขาก็มองเวลา เอ่ยว่า: “เอาล่ะ พูดกันพอเท่านี้เถอะ งานแถลงข่าวใกล้จะเริ่มแล้ว เธอต้องไปเตรียมตัวอีก”

“ค่ะ!” ซูจือหยูพยักหน้า เอ่ยว่า: “เดี๋ยวฉันขอไปทวนบทการแถลงกับคุณอิโตะก่อนสักรอบ”

เย่เฉินในเวลานี้คิดอยู่ในใจว่า: “เห็นทีว่าสองวันนี้ฉันต้องไปซีเรียสักครั้งซะแล้ว!”

เย่เฉินคิดว่า หากตนไปที่ซีเรียนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างยิ่ง

เขาสามารถใช้วิธีกระโดดร่มระดับต่ำเหมือนอย่างครั้งที่แล้วได้ เขาเชื่อว่าจะต้องสามารถผ่านการล้อมของสำนักว่านหลงได้อย่างสบายแน่นอน

ทว่า ถ้าหากเขาต้องการที่จะนำตัวซูโสว่เต้าออกมา ท่ามกลางผู้คนนับหมื่นคนนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดายโดยสิ้นเชิง

ดังนั้นไปให้เร็วสักหน่อย จะได้มีเวลาในการเตรียมตัวเยอะหน่อย ดูว่าจะมีวิธีการที่ดีอะไรหรือไม่