คาซูโอะ ฮันโซตะลึงไปและรีบถาม "เอ่อ...ประมุขว่าน...ผมควรดูแลเขายังไง?"
ว่านพั่วจวินพูดกับคนของเขา: "เอามีดสั้นยุทธวิธีของนายให้กับเขา"
“ครับ ท่านประมุข!”
จากนั้นลูกน้องของเขาก็หยิบกริชออกมาโดยไม่คิด แล้วยื่นให้กับคาซูโอะ ฮันโซ
แต่เดิมคาซูโอะ ฮันโซก็เกลียดเฉียวเฟยหยุนจนต้องกัดฟันกรอด เขารับกริชมาด้วยดวงตาเย็นเยียบและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณเย่ ประมุขว่านโปรดวางใจ ผมจะดูแลไอ้สารเลวนี่อย่างดี!"
เมื่อคาซูโอะ ฮันโซถือกริชเข้าไปในห้องใต้ดินด้วยท่าทางดุดัน เฉียวเฟยหยุนก็ได้ถูกมัดด้วยมือแขวนไว้โดยทหารของสำนักว่านหลงแล้ว
เขาและเฟ่ยฮ่าวหยางยังคงด่ากันไปมาและสาดความเกลียดชังใส่กัน อีกทั้งยังไม่ลืมที่จะโยนความผิดให้อีกฝ่ายด้วย
เมื่อเห็นคาซูโอะ ฮันโซผลักประตูเข้ามา ทั้งสองก็หยุดด่ากันทันที แต่ละคนต่างตัวสั่นด้วยความกลัว
เฟ่ยฮ่าวหยางกลัวว่าคาซูโอะ ฮันโซที่ถือกริชจะมาตัดอะไรบางอย่างออกจากตัวเขาไปอีก
ส่วนเฉียวเฟยหยุนก็กลัวว่า ตนจะต้องถูกตัดหูเหมือนที่เฟ่ยฮ่าวหยางโดน
ทันทีที่คาซูโอะ ฮันโซเข้ามา เขาก็เห็นเฉียวเฟยหยุนแขวนอยู่ในอากาศ
การแสดงออกของเขาเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดโมโหทันที จากนั้นก็สาวเท้าไปข้างหน้าและเตะเฉียวเฟยหยุนเข้าที่ท้องไม่หยุดราวกับเป็นกระสอบทราย
ในเวลาเดียวกัน คาซูโอะ ฮันโซก็ด่าออกมาอย่างโกรธเคือง: "ไอ้เวรเอ๊ย! หลอกให้ฉันไปอเมริกาจนเกือบทำให้ฉันก่อความผิดพลาดครั้งใหญ่ต่อหน้าคุณเย่ ต่อให้ฉันฆ่านายก็ยังไม่หายแค้นเลยสักนิด!"
เขามองดูหูที่หล่นลงบนพื้นของตน ทั้งร่างอับจนหนทางจนทรุดตัวลงอย่างห้ามไม่ได้และร้องไห้ไม่หยุด
เมื่อเห็นว่าเขากำลังร้องไห้อย่างน่าสังเวช เฟ่ยฮ่าวหยางก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงเอ่ยเยาะเย้ยว่า “เฉียวเฟยหยุน แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรือไง? อย่าเพิ่งรีบร้อน หูอีกข้างของนายยังต้องตัดออกอีก!”
เฉียวเฟยหยุนมองไปที่คาซูโอะ ฮันโซอย่างสิ้นหวังและร้องไห้อ้อนวอน "คุณฮันโซ ผมเองก็เหมือนคุณ ตกเป็นเหยื่อเช่นกัน ... "
คาซูโอะ ฮันโซพูดอย่างเย็นชา “ฉันต่างหากถึงจะเป็นเหยื่อตัวจริง!”
หลังจากนั้น มือของเขาก็ตวัดขึ้นและตัดหูอีกข้างของเฉียวเฟยหยุนออก
เฉียวเฟยหยุนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่เฟ่ยฮ่าวหยางกลับมีสีหน้าสะใจ ในความเห็นของเขา หากเขาสามารถโยนความผิดนี้ให้เฉียวเฟยหยุนได้สำเร็จย่อมต้องเป็นเรื่องดีที่สุด แต่หากโยนความผิดไม่สำเร็จ อย่างน้อยเขาก็ต้องลากเฉียวเฟยหยุนให้ตายไปพร้อมกับเขาให้ได้ บนทางมรณะ อย่างน้องก็ยังมีเพื่อนอีกคนหนึ่ง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...