ครั้งก่อนที่ซูรั่วหลีหนีออกจากคุกและหายตัวไปในทะเล ถือเป็นเรื่องน่าละอายสำหรับคณะกรรมการความปลอดภัยแห่งชาติของญี่ปุ่นมาโดยตลอด
หากยังหาซูรัวหลีไม่เจอมาตลอด ทางญี่ปุ่นยังสามารถฝืนใช้เหตุผลที่ซูรั่วหลีตายเพื่อปลอบโยนตัวเองได้
น่าเสียดาย หลังจากสู้รบที่ภูเขาเย่หลิงซาน จู่ๆ ซูรั่วหลีก็ประกาศอย่างสูงส่งว่าจะเข้าร่วมสำนักว่านหลง ซึ่งทำให้ฝ่ายญี่ปุ่นเสียหน้ามาก
แม้ว่าด้วยความแข็งแกร่งของสำนักว่านหลงนั้น ไม่สามารถต่อสู้กับคนทั้งญี่ปุ่นได้ แต่องค์กรทหารรับจ้างของสำนักว่านหลงดันไม่กลัวอะไรเลย และความสามารถในการเจาะทะลุและความสามารถในการทำลายล้างนั้นแข็งแกร่งมาก ฝ่ายญี่ปุ่นก็ไม่สามารถทำอะไรองค์กรทหารรับจ้างขนาดใหญ่นี้ได้ แค่หวังว่าทหารรับจ้างเหล่านี้จะไม่มาสร้างเรื่องที่ญี่ปุ่นตลอดกาล
ดังนั้นในกรณีนี้ พวกเขาจึงไม่กล้าขอคนจากสำนักว่านหลง
ในความเป็นจริง ในใจพวกเขาก็รู้ดีว่า ข่าวสารของสำนักว่านหลงนั้นสันทัดกรณี จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ความแค้นและความคับข้องใจของซูรั่วหลีกับฝ่ายญี่ปุ่น แต่ถึงจะอยู่ในสถานการณ์นี้ สำนักว่านหลงก็ประกาศการเข้าร่วมของซูรั่วหลีสู่โลกภายนอก นั่นก็เห็นได้ชัดแล้วจะคุ้มกันซูรั่วหลี
ถ้าฝ่ายญี่ปุ่นเอ่ยปากขอคนจากสำนักว่านหลงจริงๆ จะต้องมีปัญหากับสำนักว่านหลงแน่นอน
ดังนั้นฝ่ายญี่ปุ่นจึงแสร้งทำเป็นหูหนวก และไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยวกับการเข้าร่วมสำนักว่านหลงของซูรั่วหลี
แต่ว่าเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้คณะกรรมการความปลอดภัยแห่งชาติของญี่ปุ่นถูกคนในประเทศประณามอย่างเมามัน
คณะกรรมการความปลอดภัยที่อดกลั้นความโกรธ อยากหาโอกาสที่จะต่อสู้เพื่อพลิกชีวิตมาตลอด แต่ตอนนี้ญี่ปุ่นสงบสุขทั้งภายในและภายนอก จึงไม่มีเวทีให้พวกเขาแสดง
ในประเทศ ตระกูลอิโตะมีความได้เปรียบอย่างแท้จริงในฐานะตระกูลอันดับหนึ่งในประเทศ และกองกำลังนินจาที่สำคัญหลายแห่งก็พึ่งพาตระกูลอิโตะ ด้วยเหตุนี้ การต่อสู้แบบประจัญบานระหว่างตระกูลใหญ่และกองกำลังนินจาจึงหยุดลงอย่างสมบูรณ์
ในต่างประเทศ หลังจากซูรั่วหลีหนีไป ก็ไม่มีกองกำลังต่างชาติเพ่งจุดสนใจมาที่ญี่ปุ่น จึงทำให้คณะกรรมการความปลอดภัยทั้งหมดถูกตั้งลงบนเสาแห่งความอัปยศ
ดังนั้นข่าวลึกลับในครั้งนี้ จึงกลายเป็นกุญแจสำคัญในการพลิกชีวิตของคณะกรรมการความปลอดภัยทั้งหมด!
เมืองเล็กๆ แห่งนี้ก็ไร้ชีวิตชีวาทันที
นอกจากนี้ เนื่องจากสถานที่แห่งนี้มีขนาดเล็ก และมีจุดขายเพียงแห่งเดียวคือนินจาอิงะ ดังนั้น อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวในสถานที่แห่งนี้ ทั้งระดับและทิศทาง จึงไม่มีช่องว่างสำหรับการพัฒนาอะไร จึงทำให้มีนักท่องเที่ยวน้อยมาก
อีกอย่างตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว และมีคนน้อยมากบนถนน มองไม่เห็นแม้แต่เงาของนักท่องเที่ยว
สำหรับเมืองเล็ก ๆ เช่นนี้ ผู้คนหลายร้อยคนที่หลั่งไหลเข้ามาพร้อมกันนั้น มันดูค่อนข้างกะทันหันอยู่แล้ว
เมื่อตระกูลเฟ่ยมาถึงอิงะด้วยยานพาหนะหลายสิบคัน กองทหารต่อต้านการก่อการร้ายของญี่ปุ่น ที่ซุ่มโจมตีในอิงะตั้งนานแล้ว ได้พบการมีอยู่ของพวกเขาแล้ว
ส่งผลให้กองกำลังต่อต้านผู้ก่อการร้ายเริ่มเตรียมพร้อม รอโอกาสที่เหมาะสมที่จะกวาดล้างคนกลุ่มนี้

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...