บ่าย2โมง
เที่ยวบินของเฉินจ้างโจงลงจอดที่สนามบินนานาชาติเกาะฮ่องกงตรงเวลา
ในเวลานี้ เฉินจ้างโจงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ด้วยความรู้สึกปะปนผสมกันอยู่ในใจ
เขาออกจากเกาะฮ่องกงนานเกินไป และทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ก็ไม่คุ้นเคยอีกต่อไปแล้ว สิ่งเดียวที่เขาคุ้นเคยคือตัวอักษรจีนดั้งเดิมที่สามารถเห็นได้ทุกที่
อักษรจีนดั้งเดิมเหล่านี้กำลังเตือนเขาว่า ผ่านไป 20 ปี ในที่สุดเขาก็กลับบ้านเกิดที่หายไปนาน
แต่ว่า สิ่งที่เขาเสียใจคือเมื่อกลับมาครั้งนี้ คาดว่าคงจะไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับเกาะฮ่องกงที่ห่างหายกันไปนานถึง 20 ปี ตั้งแต่วินาทีที่เขาลงจอดที่เกาะฮ่องกง ชีวิตของเขา คงจะเริ่มนับถอยหลังแล้ว
ในเวลานี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินชายคนหนึ่งมาหาเขา และเตือนว่า:"คุณเฉิน ตามระเบียบ เดี๋ยวคุณอย่าเพิ่งรีบลงจากเครื่องบิน หลังจากผู้โดยสารคนอื่นๆ ลงจากเครื่องบินแล้ว ผมจะพาคุณและข้อมูลของคุณ มอบให้กับด่านศุลกากรเกาะฮ่องกงเอง หวังว่าคุณจะเข้าใจ"
เฉินจ้างโจงพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย:"โอเค ขอบคุณครับ"
แม้ว่าเฉินจ้างโจงจะถูกบังคับส่งตัวกลับประเทศโดยสหรัฐอเมริกา แต่เขาไม่ใช่นักโทษ ดังนั้นจึงถูกส่งตัวกลับประเทศ โดยไม่มีตำรวจหรือเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของสหรัฐฯ
ตามกระบวนการในสหรัฐอเมริกา เนื่องจากเป็นการส่งกลับประเทศ ข้อมูลหนังสือเดินทางของผู้ถูกเนรเทศจะถูกขึ้นบัญชีดำ และห้ามเข้าประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลาห้าปี สิบปีหรือตลอดชีวิต แล้วจัดการให้บินกลับโดยตรง
ส่วนที่เหลือไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกา
ดังนั้นสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองสหรัฐ จึงส่งเขาไปที่เครื่องบินขาออก และมอบเขาและข้อมูลของเขาให้กับเจ้าหน้าที่ของสายการบิน เจ้าหน้าที่ของสายการบินจะมอบเขาและข้อมูลให้เกาะฮ่องกง หลังจากที่เขาลงจากเครื่องบิน กระบวนการส่งตัวกลับประเทศเสร็จสมบูรณ์
หลังจากผู้โดยสารทั้งหมดลงจากเครื่องบินแล้ว พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็มาหาเฉินจ้างโจงอีกครั้ง และพูดอย่างสุภาพว่า:"คุณเฉิน เชิญมากับผม"
เจ้าหน้าที่ศุลกากรกล่าวว่า:"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณเฉิน เชิญไปศุลกากรกับเราก่อนครับ"
เฉินจ้างโจงรีบถามว่า:"คุณครับ ขั้นตอนต่อไปคืออะไรครับ?"
เจ้าหน้าที่ศุลกากรอธิบายว่า:"จริงๆ แล้วง่ายมาก คุณถูกส่งตัวกลับประเทศโดยสหรัฐอเมริกา แต่คุณยังคงพลเมืองของเกาะฮ่องกงแห่งหัวเซี่ย และเราได้ตรวจสอบสถานการณ์ของคุณล่วงหน้าแล้ว คุณไม่มีประวัติอาชญากรรมบนเกาะฮ่องกง และคุณเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ดังนั้น คุณเพียงแค่ต้องทำการลงทะเบียนตามปกติกับเรา และคุณสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ"
ว่าแล้ว เจ้าหน้าที่ศุลกากรก็พูดอีกครั้งว่า:"อ้อจริงสิ ตอนนี้คุณโทรหาครอบครัวได้แล้ว ให้พวกเขามารับ ทางเราจะเร่งงานให้เสร็จ อย่างมากจะเสร็จใน1ชั่วโมง"
เฉินจ้างโจงยิ้มเล็กน้อย:"ไม่จำเป็น รบกวนดำเนินการตามขั้นตอนก่อนครับ"
"ครับ"เจ้าหน้าที่ศุลกากรพยักหน้า และพูดว่า:"เชิญมากับผมครับ"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...