บ่าย2โมง
เที่ยวบินของเฉินจ้างโจงลงจอดที่สนามบินนานาชาติเกาะฮ่องกงตรงเวลา
ในเวลานี้ เฉินจ้างโจงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ด้วยความรู้สึกปะปนผสมกันอยู่ในใจ
เขาออกจากเกาะฮ่องกงนานเกินไป และทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ก็ไม่คุ้นเคยอีกต่อไปแล้ว สิ่งเดียวที่เขาคุ้นเคยคือตัวอักษรจีนดั้งเดิมที่สามารถเห็นได้ทุกที่
อักษรจีนดั้งเดิมเหล่านี้กำลังเตือนเขาว่า ผ่านไป 20 ปี ในที่สุดเขาก็กลับบ้านเกิดที่หายไปนาน
แต่ว่า สิ่งที่เขาเสียใจคือเมื่อกลับมาครั้งนี้ คาดว่าคงจะไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับเกาะฮ่องกงที่ห่างหายกันไปนานถึง 20 ปี ตั้งแต่วินาทีที่เขาลงจอดที่เกาะฮ่องกง ชีวิตของเขา คงจะเริ่มนับถอยหลังแล้ว
ในเวลานี้ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินชายคนหนึ่งมาหาเขา และเตือนว่า:"คุณเฉิน ตามระเบียบ เดี๋ยวคุณอย่าเพิ่งรีบลงจากเครื่องบิน หลังจากผู้โดยสารคนอื่นๆ ลงจากเครื่องบินแล้ว ผมจะพาคุณและข้อมูลของคุณ มอบให้กับด่านศุลกากรเกาะฮ่องกงเอง หวังว่าคุณจะเข้าใจ"
เฉินจ้างโจงพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย:"โอเค ขอบคุณครับ"
แม้ว่าเฉินจ้างโจงจะถูกบังคับส่งตัวกลับประเทศโดยสหรัฐอเมริกา แต่เขาไม่ใช่นักโทษ ดังนั้นจึงถูกส่งตัวกลับประเทศ โดยไม่มีตำรวจหรือเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของสหรัฐฯ
ตามกระบวนการในสหรัฐอเมริกา เนื่องจากเป็นการส่งกลับประเทศ ข้อมูลหนังสือเดินทางของผู้ถูกเนรเทศจะถูกขึ้นบัญชีดำ และห้ามเข้าประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลาห้าปี สิบปีหรือตลอดชีวิต แล้วจัดการให้บินกลับโดยตรง
ส่วนที่เหลือไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกา
ดังนั้นสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองสหรัฐ จึงส่งเขาไปที่เครื่องบินขาออก และมอบเขาและข้อมูลของเขาให้กับเจ้าหน้าที่ของสายการบิน เจ้าหน้าที่ของสายการบินจะมอบเขาและข้อมูลให้เกาะฮ่องกง หลังจากที่เขาลงจากเครื่องบิน กระบวนการส่งตัวกลับประเทศเสร็จสมบูรณ์
หลังจากผู้โดยสารทั้งหมดลงจากเครื่องบินแล้ว พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็มาหาเฉินจ้างโจงอีกครั้ง และพูดอย่างสุภาพว่า:"คุณเฉิน เชิญมากับผม"
เจ้าหน้าที่ศุลกากรกล่าวว่า:"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณเฉิน เชิญไปศุลกากรกับเราก่อนครับ"
เฉินจ้างโจงรีบถามว่า:"คุณครับ ขั้นตอนต่อไปคืออะไรครับ?"
เจ้าหน้าที่ศุลกากรอธิบายว่า:"จริงๆ แล้วง่ายมาก คุณถูกส่งตัวกลับประเทศโดยสหรัฐอเมริกา แต่คุณยังคงพลเมืองของเกาะฮ่องกงแห่งหัวเซี่ย และเราได้ตรวจสอบสถานการณ์ของคุณล่วงหน้าแล้ว คุณไม่มีประวัติอาชญากรรมบนเกาะฮ่องกง และคุณเป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ดังนั้น คุณเพียงแค่ต้องทำการลงทะเบียนตามปกติกับเรา และคุณสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ"
ว่าแล้ว เจ้าหน้าที่ศุลกากรก็พูดอีกครั้งว่า:"อ้อจริงสิ ตอนนี้คุณโทรหาครอบครัวได้แล้ว ให้พวกเขามารับ ทางเราจะเร่งงานให้เสร็จ อย่างมากจะเสร็จใน1ชั่วโมง"
เฉินจ้างโจงยิ้มเล็กน้อย:"ไม่จำเป็น รบกวนดำเนินการตามขั้นตอนก่อนครับ"
"ครับ"เจ้าหน้าที่ศุลกากรพยักหน้า และพูดว่า:"เชิญมากับผมครับ"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...
สะใจไอไรอันมากกก...
โง่ก็โง่อยุ่วันยันค่ำ แทนที่จะเอาเรื่องแจ้งความมาพูด ถ้าคน1,000คนแจ้งความ คนที่โดนจับก้คือพวก1,000คนเพราะพวกนี้มันก้รุ้ว่าคนในครอบครัวทำไรแต่ไม่ห้ามไม่แจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจรู้ว่าพวกญาติรู้แต่ไม่แจ้งความ ก้โดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดแล้ว และพวกนี้ก้ไม่มีหลักฐานเอาผิดเฟนหยุน แต่ดันคืดไม่ได้เนี่ยน่ะ แต่สนุกมาก เป้นนิยายเรื่องแรกที่ติดงอม แหละอินมาก 555...
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...