ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5391

หงฉางชิงยิ่งกลายเป็นงุนงงขึ้นมาในทันที เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวกระซิบว่า: "นั่นคือความหมายแฝงใช่ไหมครับ การก้าวเข้าสู่แดนมืด อันที่จริงแล้วก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในยี่สิบเจ็ดวิธีการเข้าสู่เต๋าด้วยการบู๊ใช่ไหมครับ?"

เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวออกมาสองคำด้วยความธรรมดาแต่โหดเหี้ยมว่า: "ใช่แล้ว"

หงฉางชิงรู้สึกห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยปากถามเขาว่า: "อาจารย์เย่ การเข้าสู่เต๋าด้วยการบู๊นั้น ที่เข้าไปคือเต๋าประเภทไหน? แล้วเส้นทางนี้ จะต้องใช้เวลาเดินทางสักกี่ปีเหรอครับ?"

เย่เฉินยิ้มๆ แล้วกล่าวว่า: "นั่นคุณก็ถามฉันเกินไปแล้ว เบื้องหลังเส้นทางนั้นจะต้องใช้เวลาเดินทางสักกี่ปีฉันก็คงไม่อาจรู้ได้"

หงฉางชิงทอดถอนใจ: "เส้นทางวิถีบู๊ ช่างยาวไกลเสียจริงๆ ระหว่างทางก็มีกระดูกที่แห้งกรังนับไม่ถ้วน เพียงแต่ไม่รู้ว่าตาแก่อย่างตนเองนี้ จะไปอยู่ที่ตรงไหนกัน......"

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คุณก็ไม่ต้องรู้สึกท้อแท้ไปหรอก ดาวเทียมVoyager 1ก็บินมาเกือบ50ปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้บินออกจากระบบสุริยะ รอว่าเมื่อไรมันบินออกจากระบบสุริยะแล้ว เช่นนั้นมันก็อาจจะต้องใช้เวลาหลายหมื่นปีกว่าจะไปถึงกลุ่มดาวฤกษ์ คุณคิดเสียว่ามันเป็นเหมือนกับตัวคุณเองก็แล้วกัน คุณจะทะลวงเข้าสู่แดนมืดได้เมื่อไร ก็เท่ากับดาวเทียมVoyager 1บินออกจากระบบสุริยะ เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าอนาคตนั้นกว้างมากขึ้นใช้หรือไม่?"

"กว้างมากขึ้น?" มุมปากของหงฉางชิงกระตุกสองครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ: "เมื่อเห็นท่านพูดเช่นนี้ ฉันก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถเดินไปถึงตรงไหนได้"