หงฉางชิงยิ่งกลายเป็นงุนงงขึ้นมาในทันที เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวกระซิบว่า: "นั่นคือความหมายแฝงใช่ไหมครับ การก้าวเข้าสู่แดนมืด อันที่จริงแล้วก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในยี่สิบเจ็ดวิธีการเข้าสู่เต๋าด้วยการบู๊ใช่ไหมครับ?"
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวออกมาสองคำด้วยความธรรมดาแต่โหดเหี้ยมว่า: "ใช่แล้ว"
หงฉางชิงรู้สึกห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก จึงเอ่ยปากถามเขาว่า: "อาจารย์เย่ การเข้าสู่เต๋าด้วยการบู๊นั้น ที่เข้าไปคือเต๋าประเภทไหน? แล้วเส้นทางนี้ จะต้องใช้เวลาเดินทางสักกี่ปีเหรอครับ?"
เย่เฉินยิ้มๆ แล้วกล่าวว่า: "นั่นคุณก็ถามฉันเกินไปแล้ว เบื้องหลังเส้นทางนั้นจะต้องใช้เวลาเดินทางสักกี่ปีฉันก็คงไม่อาจรู้ได้"
หงฉางชิงทอดถอนใจ: "เส้นทางวิถีบู๊ ช่างยาวไกลเสียจริงๆ ระหว่างทางก็มีกระดูกที่แห้งกรังนับไม่ถ้วน เพียงแต่ไม่รู้ว่าตาแก่อย่างตนเองนี้ จะไปอยู่ที่ตรงไหนกัน......"
เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คุณก็ไม่ต้องรู้สึกท้อแท้ไปหรอก ดาวเทียมVoyager 1ก็บินมาเกือบ50ปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้บินออกจากระบบสุริยะ รอว่าเมื่อไรมันบินออกจากระบบสุริยะแล้ว เช่นนั้นมันก็อาจจะต้องใช้เวลาหลายหมื่นปีกว่าจะไปถึงกลุ่มดาวฤกษ์ คุณคิดเสียว่ามันเป็นเหมือนกับตัวคุณเองก็แล้วกัน คุณจะทะลวงเข้าสู่แดนมืดได้เมื่อไร ก็เท่ากับดาวเทียมVoyager 1บินออกจากระบบสุริยะ เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าอนาคตนั้นกว้างมากขึ้นใช้หรือไม่?"
"กว้างมากขึ้น?" มุมปากของหงฉางชิงกระตุกสองครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ: "เมื่อเห็นท่านพูดเช่นนี้ ฉันก็ยิ่งรู้สึกสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถเดินไปถึงตรงไหนได้"
หงฉางชิงหัวเราะคิกคัก แล้วถามเย่เฉินอย่างใจกล้าว่า: "อาจารย์เย่ครับ....ไม่ทราบว่าในอนาคต ข้าน้อยจะมีโอกาส ได้ฝึกฝนเนื้อหาเบื้องหลังของ《จิตกลียุคเต๋าไท่เจิน》บ้างไหมครับ?"
เย่เฉินเลิกคิ้ว ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "เดิมทีคุณก็มีโอกาสอยู่แล้ว ฉันจะให้คุณนำวิชาบู๊ของปรมาจารย์ของคุณส่งมอบออกมา เพื่อที่อยากจะดูว่าวิชาที่พวกคุณฝึกฝนเป็นอย่างไร ถ้าหากไม่ดีพอ ฉันก็จะมอบส่วนหนึ่งที่ดีกว่าให้กับพวกคุณ ; ถ้าหากไม่ครบถ้วนพอ ฉันก็จะมอบส่วนหนึ่งที่สมบูรณ์ยิ่งกว่าให้กับพวกคุณ แต่ไม่คาดคิดว่าคุณจะมีเจตนาเห็นแก่ตัวกับฉันมาโดยตลอด ฉะนั้นตอนนี้เมื่อกลายเป็นเช่นนี้แล้ว คุณน่ะ ช่วงเวลาสองวันนี้ก็ลองคิดทบทวนดูให้ดีเถอะ"
หงฉางชิงรู้สึกละอายใจและเสียใจเป็นอย่างยิ่ง จึงรีบกล่าวว่า: "อาจารย์เย่ท่านวางใจได้เลย ชั่วชีวิตนี้ของฉันถ้าหากยังกล้าคิดไม่ซื่ออะไรกับท่านอีก ฉันจะต้องตายโดยไม่มีที่ฝังศพอย่างแน่นอน!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...