ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5846

ดังนั้น เธอโอบเย่เฉิน ลากดึงเย่เฉินให้กลับหลังหันเดินไปตามถนนที่เดินมา

เย่เฉินก้มหน้าเดิน หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างก็อยากจะคิดหาหนทางให้เขาผ่อนคลายอารมณ์ ถามเขาด้วยใบหน้าคาดหวัง: “คุณชายคิดว่า สองวันนี้มารดาแห่งชาผูเอ่อร์จะโตขึ้น หรือผลิใบมากกว่าเดิมไหม?”

เย่เฉินกล่าวอย่างสบายๆ: “น่าจะโตขึ้นหน่อยละมั้ง สำหรับใบ แตกใบอ่อนสักสามถึงห้าใบน่าจะไม่มีปัญหา”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าอย่างนั้นหลังจากกลับไป ข้าน้อยก็จะเด็ดใบอ่อนที่งอกออกมา หลังจากผ่านการคั่วแล้วจะชงชาให้คุณชายได้ลองชิม”

เย่เฉินถามอย่างสงสัย: “กรรมวิธีการผลิตชาผูเอ่อร์ไม่ใช่ว่ายุ่งยากมากหรอกเหรอ? หลังจากจัดการเสร็จ ยังต้องจัดเก็บและหมักด้วยใช่ไหม?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “อันที่จริงหลังจากผ่านการคั่วก็สามารถดื่มได้แล้ว เพียงแต่จะขาดรสชาติของการหมักเท่านั้น แต่ก็มีรสชาติของความนุ่มนวลสดใหม่ กล่าวโดยทั่วไป มีเพียงใบชาที่เก็บใหม่รีบดำเนินการการคั่วเท่านั้นถึงจะดี ข้อกำหนดของระดับความสดใหม่และเวลาค่อนข้างเข้มงวด ดังนั้นคนส่วนมากจึงไม่มีโอกาสได้ลิ้มลอง”

เย่เฉินถามเธอด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ใช่ว่าคุณหวงแหนใบชาน้อยๆนั้นของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์มากหรอกเหรอ ทำไมตอนนี้ถึงได้ใจกว้างขนาดนี้”

หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างเขินอาย กล่าวเสียงอ่อนโยน: “พลังชีวิตของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์มีชีวิตชีวามากขนาดนั้น เด็ดนิดหน่อยคงจะไม่มีปัญหาอะไร นี่ไม่ใช่คำพูดเดิมของคุณชายหรอกเหรอ”

เย่เฉินรู้ว่าหลินหว่านเอ๋อร์อยากจะปลอบให้ตนดีใจ แต่ตนกลับไม่ได้ถึงขนาดกังวลเรื่องนี้ตลอดเวลา ดังนั้นจึงกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใบของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ยังไงก็ให้เธอเติบโตให้ดีๆเถอะ เด็ดมากไปเกรงว่าคุณจะนอนไม่หลับเอา”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้ากล่าวอย่างจริงจัง: “ขอเพียงแค่คุณชายมีความสุข ไม่มีอะไรที่ข้าน้อยเสียดาย”

เย่เฉินยิ้มอย่างเข้าใจ พยักหน้าเล็กน้อย เขารู้ถึงเจตนาของหลินหว่านเอ๋อร์ ในใจก็รู้สึกมีความขอบคุณเช่นกัน คิดเสมอว่าผู้ชายรูปร่างใหญ่โตคนหนึ่ง ยังต้องมีผู้หญิงมาคอยปลอบอยู่ข้างๆ อันที่จริงก็รู้สึกขายหน้าอยู่บ้าง ดังนั้นจึงกล่าวกับเธอว่า: “สำหรับคุณหลิน อู๋เฟยเยี่ยนคงจะไม่กล้ามาเหยียบที่หัวเซี่ยภายในระยะเวลาสั้นๆนี้ ในอนาคตคงจะไม่มีความเสี่ยงอะไรในช่วงเวลาหนึ่งแน่นอน ต่อไปคุณมีแผนการอะไร?”