ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 60

บทที่ 60 เที่ยวตลาดของโบราณ

วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์

เย่เฉินถูกชายชราดึงไปขับรถไปที่ตลาดของโบราณตั้งแต่เช้าตรู่

ชายชรารู้สึกสดชื่น เมื่อเขาลงจากรถก็โบกมือเรียกเย่เฉิน "ไป ฉันจะแสดงให้แกเห็นว่าอะไรคือมือทองในการเลือกของ"

หลังจากพูดก็ก้าวเท้ายาว ๆ เข้าตลาดไป

เย่เฉินต้องจำใจเดินตามประกบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสำรวจไปรอบ ๆ ขณะที่เขาเดิน

ในวันหยุดสุดสัปดาห์มีผู้คนจำนวนมากบนตลาดของโบราณมากกว่าปกติ

ร้านขายหยกโบราณทั้งสองฝั่งเปิดกันอย่างหนาแน่นและพ่อค้าแม่ค้าที่ออกมาตั้งแผงขายของก็หนาแน่นเช่นกัน ถนนทั้งสายก็ถูกปิดกั้นแน่นขนัดไปด้วยผู้คน

นอกจากนี้ยังมีพ่อค้าจำนวนมากที่กางแผงขายของเก่าและหยกต่าง ๆ บนพื้นถนน เพื่อต้อนลูกค้าในจุดนั้น ๆ

เย่เฉินเหลือบมองไปทั่ว ๆ ก็ยังแทบจะไม่เห็นของแท้ใด ๆ ทั้งหมดก็แค่การหลอกขายของปลอมให้

คนธรรมดาและนักท่องเที่ยวต่างชาติ

นักท่องเที่ยวไม่น้อยที่ถูกหลอกให้ซื้อของปลอม โดยที่คิดว่าพวกเขากำลังได้รับประโยชน์อย่างมหาศาลจากที่นี่

"ที่นี่!"

เซียวฉางควนหยุดยืนอยู่หน้าแผงขายของเก่าเรียบ ๆ สีหน้าของเขาไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นได้มิด

นักท่องเที่ยวกลุ่มเล็ก ๆ ยืนเลือกของอยู่ข้างแผงขายของเก่า ด้วยความกลัวของดีจะหลุดมือ เซียวฉางควนก็รีบวิ่งเข้าไปแทรกในกลุ่มคน

เย่เฉินกวาดสายตามองไปที่แผงขายของ ก็แค่แผงขายของเล็ก ๆ ที่ปูเสื่อน้ำมันลงบนพื้นและวางของเก่าที่เปื้อนโคลนเช่น เครื่องลายครามรูปม้า เหรียญทองแดงห้าจักรพรรดิ ถ้วยทองแดง กำไลหยกโลหิต ภาพวาดอักษรโบราณต่าง ๆ ...

สินค้าโบราณมากมายตรงหน้า แต่เย่เฉินมองผ่าน ๆ แป๊ปเดียวก็รู้ว่าเป็นของปลอม

เจ้าของแผงเป็นชายรูปร่างผอมผิวคล้ำเขาสวมผ้าเนื้อหยาบสีน้ำเงิน ผมมันเยิ้มและกระเซิง ดูเป็นคนซื่อ ๆ ทื่อ ๆ ดูไม่ฉลาดมากนัก

"ดูนี่สิ!" เซียวฉางควนเรียกเย่เฉินอย่างตื่นเต้นพลางชี้ไปที่ขวดห้าสีใบหนึ่ง ที่ท้องขนาดใหญ่ปากแคบ พร้อมพูดด้วยเสียงกระซิบ "นี่คือขวดไวน์ที่เป็นคู่กันกับถ้วยสองใบนั้น ฉันจะซื้อมันกลับไป และทีนี้จะได้ราคาเป็นสองเท่า! "

เย่เฉินเหลือบมองขวดไวน์ที่ถือไว้ในมือและเงยหน้าขึ้นถามเจ้าของร้าน

"ราคาเท่าไหร่?"

เจ้าของร้านมองกลับและพูดอย่างมึน ๆ "พ่อของฉันบอกว่าอย่างน้อยสองหมื่นหยวน ถ้าต่ำกว่านี้จะไม่ขาย"

เมื่อเซียวฉางควนได้ยินเช่นนี้เขาก็เกือบจะหัวเราะออกมาและพูดกับเย่เฉินอย่างรวดเร็วว่า "เจ้าของร้านนี้ไม่รู้จักสินค้าพวกเรารีบซื้อดีกว่า เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นมาแย่ง"

พอพูดเสร็จก็รีบค้นกระเป๋าที่เอว

ในตอนนี้เย่เฉินรีบจับมือห้ามเขาอย่างรวดเร็วและพูดยิ้ม ๆ "พ่อเจ้าสิ่งนี้ไม่มีค่าถึงสองหมื่นหยวนอย่าซื้อเลย"

"อะไรนะ" เซียวฉางควนผงะ "แล้ว... แกคิดว่านี่มันราคาเท่าไหร่?"

เย่เฉินชูมือขึ้นมาห้านิ้วต่อหน้าเจ้าของร้านแล้วโบกไปมา "นี่คือจำนวน"

“ ห้าพันเหรอ” เจ้าของร้านจ้องมองพร้อมถามกลับ

เย่เฉินส่ายหัว "เปล่ามันห้าสิบหยวน"

เจ้าของร้านจ้องมองไปที่เย่เฉินเป็นเวลาหลายวินาทีราวกับมองไปที่มนุษย์ต่างดาวและทันใดนั้นก็ตะโกนว่า "คุณรู้จักของโบราณดีแค่ไหน นี่เป็นของเก่าที่ปู่ของฉันทิ้งไว้ให้ เป็นสมบัติล้ำค่า พวกคนเมืองอย่างคุณใจดำเกินไปแล้ว"

เซียวฉางควนก็กังวลใจและรีบดึงมือเย่เฉิน "อย่าพูดพล่อย ๆ น่า เดี๋ยวจะทำเสียงานหมด"

เย่เฉินยิ้มหยิบขวดขึ้นมาแล้วพลิกกลับเขี่ยโคลนที่ติดก้นขวดด้วยมือของเขา ชี้ไปตรงกลางร่องแล้วพูดว่า "พ่อดูสิว่านี่คืออะไร"

รอยกรีดมีขนาดเล็กมากหากไม่ใช่เพราะเย่เฉินชี้ให้เห็น คนทั่วไปคงจะไม่สังเกตเห็นเลยว่ามีตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็ก ๆ อยู่ในช่อง

"ผลิตในประเทศจีน"

เซียวฉางควนตกตะลึงอ้าปากค้าง มึนไปพักใหญ่

เมื่อเรียกสติคืนมาได้ก็โวยวายใส่เจ้าร้านด้วยใบหน้าแดงก่ำเปี่ยมไปด้วยความโมโห

"แก แกมันขี้โกง!"

เย่เฉินหยิบขวดไวน์โบกไปมาต่อหน้าให้เจ้าของร้านที่ทำหน้าซื่อและกล่าวว่า "ผู้ผลิตยังไม่กล้าปลอมแปลงโบราณวัตถุอย่างโจ่งแจ้ง ถึงได้เขียนข้อความนี้มาเป็นสัญลักษณ์ คุณฉลาดไม่น้อยทีเดียวนี่ ที่รู้ว่าจะปิดมันได้ด้วยการป้ายโคลน เอาสั้น ๆ สามสิบหยวนขายไหม”

"นี่มัน…"