ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6038
ในเวลานี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลูกชายคนโตของเขา สตีฟ（Steve） รอธส์ไชลด์เอ่ยปากกล่าวอยู่ด้านนอกประตู: “บิดา ผมเข้าไปได้ไหมครับ?”
ฮาวเวิร์ดงุนงงเล็กน้อย จากนั้นหลับตาถอนหายใจเบาๆ ถึงได้เอ่ยปากกล่าว: “เข้ามาเถอะ”
สตีฟผลักประตูเข้าไป แล้วปิดประตูอย่างระมัดระวังจากข้างใน จ้องมองฮาวเวิร์ด กล่าวอย่างยากลำบาก: “บิดา......”
ฮาวเวิร์ดจ้องมองเขาแวบหนึ่ง เห็นเขาไม่ได้พูดต่อ ก็กล่าวถามด้วยเสียงเย็นชา: “มีเรื่องอะไร ว่ามาเถอะ”
สตีฟลังเลครู่ใหญ่ เอ่ยปากกล่าว: “บิดา......ตอนที่ประชุมเมื่อครู่นี้ คุณพูดว่าใครสามารถตามหาซื่อฟางเป่าจ้วงกลับมาได้ คนนั้นก็สามารถกลายเป็นผู้สืบทอดตระกูลคนต่อไป......”
ฮาวเวิร์ดพยักหน้าเงียบๆ กล่าวเสียงเรียบ: “ฉันพูดเอง ทำไมเหรอ?”
สตีฟกล่าวอย่างเต็มไปด้วยความน้อยใจ: “หลายปีมานี้ ตระกูลรอธส์ไชลด์ยังคงรักษาประเพณีการสืบทอดบัลลังก์โดยลูกชายคนโตมาโดยตลอด อีกทั้งได้จัดลำดับการคนสืบทอดเอาไว้แล้ว วันนี้คุณประกาศการตัดสินใจเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นการทำลายกฎของตระกูลไปแล้ว......”
ฮาวเวิร์ดพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา: “กฎ? ถ้าหากซื่อฟางเป่าจ้วงหายไปแล้ว ชื่อของรอธส์ไชลด์ก็จะสูญเสียความเจริญรุ่งเรืองไป! นี่คือช่วงเวลาความเป็นความตายที่สำคัญของตระกูล ต่อหน้าของมัน กฎไม่นับว่าเป็นอะไรทั้งนั้น!”
พูดจบ ฮาวเวิร์ดลุกขึ้นยืน กล่าวด้วยความโมโห: “ใครสามารถนำซื่อฟางเป่าจ้วงกลับมาได้ คนนั้นก็จะสามารถรับประกันการสืบทอดความเจริญรุ่งเรืองของตระกูลต่อไป! เป็นบุคคลที่สร้างคุณูปการอันดับหนึ่งโดยสมบูรณ์ของตระกูล! ให้เขาเป็นผู้สืบทอดผู้นำตระกูลคนต่อไปก็สมเหตุสมผลและแน่นอนอยู่แล้ว!”
เขากล่าวถามด้วยความตื่นเต้น: “คุณพ่อ ที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?”
ฮาวเวิร์ดพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยปากกล่าว: “สตีฟพูดความจริง นายคือลูกอันดับหนึ่งของฉัน แล้วก็เป็นลูกที่ฉันรักที่สุดในใจ”
พูดไป ฮาวเวิร์ดหรี่ตากล่าวเตือนสติ: “ยิ่งเป็นเวลาแบบนี้ ยิ่งต้องการความเป็นผู้นำของเธอ บุกโจมตีศัตรู สร้างความสำเร็จที่ไม่มีใครสามารถทำได้ ให้คนอื่นเห็น ให้ทุกคนไม่สามารถมีข้อคิดเห็นกับแกได้! ลูกรัก โอกาสสร้างความดีความชอบมาถึงแล้ว!”
สตีฟมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน กำหมัดแน่นกล่าวอย่างหนักแน่น: “คุณพ่อวางใจ ผมจะต้องทุ่มเทแรงใจแรงกาย!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...