ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4954
พูดถึงตรงนี้ จู่ ๆ เฮเลน่าก็พลิกตัว พิงอยู่ข้างกายเย่เฉิน ดวงตางดงามใสแจ๋วคู่นั้นจ้องเย่เฉินไม่หยุด สีหน้าจริงจัง กระซิบถึงขนาดที่ที่เจือด้วยความอ้อนวอนด้วย : “เย่เฉิน ฉันไม่หวังเกินตัวว่าชีวิตนี้ยังมีความเป็นไปได้อะไรกับคุณอยู่ ฉันเพียงอยากขอร้องให้คุณพอที่จะสามารถประทานลูกให้ฉันคนหนึ่งได้ ลูกที่เป็นของเราสองคน ราชวงศ์ยุโรปเหนือที่ไร้ชนรุ่นหลังมารับช่วงภารกิจของชนรุ่นก่อน อนาคตต้องการคนที่มีสายเลือดเดียวกันมารับช่วงราชบัลลังก์ อีกทั้งทั้งชีวิตนี้ก็ยาวนานเกินไปจริง ๆ ฉันเองก็อยากให้มีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วยสักคน……”
เย่เฉินในตอนนี้ ยังคงตกอยู่ในการนอนหลับลึกดังเดิม ไม่ได้ตระหนักถึงการมาของเฮเลน่าเลยสักนิด และยิ่งไม่รู้ว่าเฮเลน่าพูดอะไรอยู่ที่ข้างหูของตัวเองบ้าง
แต่ในขณะเดียวกันนี้ เฮเลน่าได้ตกอยู่ในความรู้สึกที่ไม่สามารถถอนตัวได้แล้ว
เธอเป็นฝ่ายโน้มตัวไปหาเย่เฉิน ริมฝีปากสีแดงระเรื่อประทับจูบเย่เฉินเบา ๆ
ชั่วพริบตาเฮเลน่าตกอยู่ในการจูบนี้โดยไม่สามารถถอนตัวได้ และอาการชั่ววูบนั่นเหมือนมือใหญ่ที่ไร้รูปร่างข้างหนึ่งที่พยายามผลักเธอไปข้างหน้าก้าวหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่ในตอนนี้เอง เธอมองใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมนั่นของเย่เฉิน กลับยังคงเป็นใบหน้าที่นอนหลับอยู่ จู่ ๆ ในใจก็เศร้าซึมอยู่หน่อย
เธอมองเย่เฉิน กระซิบถามเขา : “หากว่าตอนนี้คุณตื่นขึ้นมา เห็นสภาพนี้ของฉันเข้า คงจะผิดหวังมากแน่เลยสินะ……”
เสียงของเฮเลน่า เจือด้วยความเศร้าโศกอยู่สองสามส่วนในความนุ่มนวลนั้น
เพียงแค่ เย่เฉินที่หลับสนิทอยู่ต่อหน้าเธอนั้น ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใด ๆ
เย่เฉินในตอนนี้ แทบจะตัดขาดกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิงแล้ว
ส่วนเฮเลน่าเห็นเย่เฉินไม่มีการตอบกลับเลยสักนิด จู่ ๆ ความเศร้าในใจก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างฉับไว
พูดจบ เฮเลน่าก้มตัวลง หลังจากจูบที่ริมฝีปากของเย่เฉินเบา ๆ ก็ขดตัวอยู่ในข้อพับของเขา เหมือนลูกแมวตัวน้อยอย่างไรอย่างนั้น
เฮเลน่าที่ซ่อนอยู่ในอ้อมอกของเย่เฉิน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ พูดด้วยความสดชื่น : “ฉันอยากกอดคุณนอนสักหนึ่งชั่วโมง สัญญากับฉันนะ หนึ่งชั่วโมงนี้อย่าได้ตื่นขึ้นมาเชียวล่ะ ให้ฉันได้ออกไปจากที่นี่อย่างมีหน้ามีตาหลังจากที่ตื่นแล้ว”
พูดจบ เธอเอาใบหน้าแนบตรงหัวใจของเย่เฉิน ค่อย ๆ หลับตาลง
ในตอนนี้ เฮเลน่ารู้สึกว่า ตัวเองเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดบนโลกใบนี้
เพียงแต่ สิ่งที่เสียใจเพียงอย่างเดียวคือ เพราะกลัวว่าเย่เฉินจะตื่นไวกว่าตัวเอง เฮเลน่าจึงไม่กล้าให้ตัวเองนอนหลับสนิท แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความสุขก็ตาม แต่ว่ายังคงมีความระมัดระวังและกังวลอยู่ดี
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...