เธอนอนกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ในอ้อมกอดของเย่เฉินเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว
หนึ่งชั่วโมงนี้ เป็นหนึ่งชั่วโมงที่อิ่มอกอิ่มใจที่สุด นับตั้งแต่เธอเป็นผู้ใหญ่มาเลย
เห็นนาฬิกาแขวนบนผนังที่ชี้ไปตำแหน่งเก้าโมงแล้ว คราวนี้เธอจึงค่อย ๆ ลงจากเตียงเบา ๆ สวมเสื้อผ้าใหม่ด้วยท่วงท่านุ่มนวล จากนั้นจัดเตียงอีกครึ่งหนึ่งที่ตัวเองนอนหลับไปนั้นให้เรียบร้อย และหยิบเส้นผมที่หล่นอยู่บนแขนของเย่เฉินโดยไม่ระวังขึ้นมา
ทำทั้งหมดนี้หมดแล้ว เธอมองเย่เฉินโดยไม่ละสายตา จูบเขาอีกครั้งโดยยากที่จะควบคุมเอาไว้ได้ คราวนี้จึงจะเดินออกมาจากห้องอย่างอาลัยอาวรณ์ และปิดประตูห้องอีกครั้งอย่างระมัดระวัง
……
ใกล้ถึงเวลาเที่ยงแล้ว เย่เฉินจึงจะค่อย ๆ ลืมตา
เขารู้สึกว่าตัวเองผ่านการนอนหลับที่ยาวนานที่สุด และปลอดภัยมากที่สุด นับตั้งแต่มีความทรงจำมาเลย
แม้ว่าการนอนหลับนี้ไม่ได้ทำให้ปราณทิพย์ของเขาได้รับการเพิ่มขึ้นที่แจ่มชัด แต่กลับทำให้จิตใจของเขาดีขึ้นอย่างมากเลย
เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เหยียดแขนสองข้างยืดเส้นยืดสายร่างกายไปตามสบาย ๆ จู่ ๆ รู้สึกว่าบนร่างกายของตัวเองมีกลิ่นหอมที่คุ้นเคยมาก ๆ เพิ่มมาด้วย
กลิ่นนี้เหมือนกับกลิ่นหอมบนร่างกายของเฮเลน่า
แม้ว่าตอนนั้นเพิ่งเข้ามาในห้องนี้ ถึงขนาดที่นอนลงบนเตียงนั้น เย่เฉินก็เคยได้กลิ่นหอมนี้ แต่เขากลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า กลิ่นหอมบนตัวเองในตอนนี้ เข้มข้นยิ่งกว่ากลิ่นหอมที่เดิมทีมีอยู่บนเตียงนี้อยู่แล้ว แม้กระทั่งตอนที่ตัวเองเพิ่งจะนอนลงบนเตียงนี้ด้วย
ในใจของเย่เฉินนั้นรู้ดี กลิ่นหอมพวกนี้ ตัวมันเองจะเลือนหายไปเรื่อย ๆ ตอนนี้กลิ่นเข้มข้นยิ่งกว่าก่อนหน้า อธิบายได้เพียงว่ากลิ่นหอมนี้ได้รับการเติมเต็มในระหว่างที่ตัวเองนอนหลับไป
ปราณทิพย์ในร่างกายตอนนี้ ยังคงเหลืออยู่ไม่มากเท่าไหร่
เนื่องจากปราณทิพย์ที่สามารถดูดรับจากโลกธรรมชาติได้ขาดแคลนเป็นอย่างยิ่ง หากว่าอยากอาศัยปราณทิพย์ที่ดูดรับจากโลกธรรมชาติทำหน้าเสริม เกรงว่าหนึ่งปีก็ยากที่จะฟื้นฟูไปในสภาพก่อนหน้านี้ได้ ครั้นแล้ว เย่เฉินหยิบเอายาเสริมชี่ปราณอีกเม็ดออกมา เพื่อปลอดภัยไว้ก่อน ตั้งใจจะเสริมปราณทิพย์ที่ใช้หมดไปอย่างรวดเร็วขึ้นมาก่อน
ครั้นแล้ว เขานั่งขัดสมาธิอยู่บนพรม หยิบยาเสริมชี่ปราณออกมาเม็ดหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อผ้า วางยาเสริมชี่ปราณเม็ดนั้นไว้ในปากอย่างปวดใจไม่หยุด
โอสถกลายเป็นปราณทิพย์อัดแน่น รวมตัวอยู่ในร่างกายไม่หยุด ภายในชั่วพริบตา
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เย่เฉินรู้สึกประหลาดใจคือ ปราณทิพย์ที่อยู่ในร่างกายของตัวเองเดิมทีนั้น ยาเสริมชี่ปราณหนึ่งเม็ดก็สามารถเสริมขึ้นมาได้หมดเลย
แต่ว่า หลังจากผ่านการใช้และเสริมปราณทิพย์ไปอย่างรวดเร็วบ่อย ๆ เมื่อวานนั้น ยาเสริมชี่ปราณเม็ดนี้ที่เพิ่งจะทานไป ถึงกับเสริมปราณทิพย์ได้ถึงแปดส่วน

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...