เย่เฉินแอบคิดอยู่ในใจ : “ดูท่า สภาวะที่ถึงขีดจำกัดบ่อย ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแย่เท่าไหร่ ก็เหมือนเป็นนักกีฬาที่สามารถค่อย ๆ อยู่เหนือตัวเอง ในการฝึกซ้อมระดับความเข้มข้นสูงไม่หยุด ฉันเองก็สามารถยกระดับขีดสูงสุดของตัวเองโดยผ่านสภาวะระดับความเข้มข้นสูงพวกนี้ได้เหมือนกัน หากว่าขีดสูงสุดของปราณทิพย์ในร่างกายสามารถเพิ่มเป็นเท่าตัวได้ กำลังโดยรวมก็จะได้รับการเพิ่มขึ้นที่ฉับไว !”
คิดถึงตรงนี้ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะเริ่มเศร้าใจ
อย่างไรซะยาเสริมชี่ปราณล้ำค่าเกินไป พอใช้จนเกือบหมด และไม่ได้โอสถใหม่มาเสริม งั้นตัวเองอยากเสริมปราณทิพย์อีก เกรงว่าลำบากมากเอาน่ะสิ
เลยตัดสินใจว่าเขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากสภาวะขีดจำกัดแบบนี้ มายกระดับขีดสูงสุดของตัวเองเรื่อย ๆ บ่อย ๆ ได้
จากนั้น เย่เฉินลุกขึ้น เดินเข้าไปในอาบน้ำในห้องอาบน้ำของในห้องนอน
ตอนที่เขาออกมาจากห้องนอนด้วยผมเปียกโชก เฮเลน่ากำลังพักผ่อนอยู่บนโซฟาห้องรับแขกอยู่
ได้ยินการเคลื่อนไหวของเย่เฉิน เธอรีบลืมตาขึ้น เห็นเย่เฉินเดินออกมาแล้ว ในใจตื่นเต้นในทันที
เธอรีบถามเย่เฉินด้วยความนอบน้อม เพื่อไม่ให้ถูกเย่เฉินมองเส้นสนกลในออก : “คุณเย่นอนหลับสบายดีใช่ไหมคะ ?”
เย่เฉินเห็นเฮเลน่าเพิ่งเอ่ยปากพูด พวงแก้มก็แดงระเรื่อแล้ว ก็ยิ่งทำให้การคาดการณ์ในใจของตัวเองหนักแน่นขึ้น
แต่ว่าเขายังคงตัดสินใจใช้การแกล้งโง่ เพื่อให้เรื่องนี้ผ่านไปอย่างราบรื่น เลยพูดไปเรื่อย : “หลับดีมาก นานแล้วที่ไม่ได้หลับอย่างสบายใจแบบนี้”
ได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เฮเลน่าจึงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เธอรีบพูด : “ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว คุณคงหิวแน่เลยสินะคะ ไปทานข้าวที่ห้องอาหารไหมคะ ?”
“ได้ครับ” เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย เดินออกจากห้องพร้อมกับเฮเลน่า
ตอนที่เดินเคียงไหล่กับเฮเลน่านั้น เย่เฉินได้กลิ่นหอมเป็นพิเศษนั่นจากตัวของเธออีกแล้ว กลิ่นบนตัวเหมือนกับตอนที่ตัวเองตื่นขึ้นมาเลย
แต่ว่า เย่เฉินยังคงตัดสินใจที่จะแกล้งโง่จนถึงที่สุด ทำให้เรื่องนี้เป็นฝุ่นจับอยู่ในใจของทั้งสองคน
หลังจากนั้น เขากับเฮเลน่ามาถึงห้องอาหารพร้อมกัน นึกถึงความพ่ายแพ้ของวิลล่าแห่งนี้ เขาจึงเอ่ยบอกปาก : “จริงสิเฮเลน่า ให้ทีมของตระกูลเย่ที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงทั่วโลกมาช่วยซ่อมแซมวิลล่าราชวงศ์ยุโรปเหนือแห่งนี้สักหน่อยเถอะ ตระกูลเย่เป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง”
เฮเลน่าได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบส่ายหน้าทันที : “คุณเย่ จะได้ยังไงกันคะ…… วิลล่าของราชวงศ์ยุโรปเหนือตัวเอง จะอย่างไรก็ไม่สามารถให้คุณมารับผิดชอบค่าใช้จ่ายซ่อมแซมได้หรอกค่ะ อีกทั้งราชวงศ์ไม่ได้ยากจนจริง ๆ ซะหน่อย หลัก ๆ คือสถานที่ที่จำเป็นต้องใช้เงินในช่วงนี้ค่อนข้างเยอะ ฉันเลยอยากแบ่งความสำคัญ ระยะแรกใช้เงินในที่ที่สามารถยกระดับชื่อเสียงกับอิทธิพลของราชวงศ์ก่อน ประโยชน์ของวิลล่าไม่มากนัก และไม่จำเป็นต้องซ่อมแซมในทันทีด้วยค่ะ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...