ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1002

หลังจากนั้น เธอก็มองไปยังเย่เฉินที่อยู่ข้างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความน่าทึ่งและเหลือเชื่อ

“นี่……ฉัน……ฉันคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเย่เฉิน！บ้านของเราจะมีสวนผักผลไม้อย่างนี้ได้ยังไงกัน？！”

เย่เฉินมองไปที่เธออย่างตามใจ ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ยัยทึ่มเอ่ย คุณไม่ได้ฝันไปแน่นอน ไม่ใช่ว่าคุณชอบเก็บผักผลไม้เหรอ？ต่อไปคุณก็สามารถมาเก็บผักผลไม้ที่นี่ได้ทุกวันนะ ผมให้คนหามาให้แล้ว เป็นต้นกล้าของผักผลไม้ที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิงที่พวกเขาสามารถหามาได้เลยนะ ต่อไปแปลงผักผืนนี้ ผมก็จะตั้งใจดูแล รับรองว่ามันจะออกผลอย่างมากมายทั้งสี่ฤดูในหนึ่งปีอย่างแน่นอน เพื่อให้คุณได้เก็บและชิมรสชาติ！ ”

ทันใดนั้นเซียวชูหรันการซาบซึ้งใจจนเบ้าตาแดงก่ำ！

ให้ฝันยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่า จู่ๆสามีของตัวเองจะเตรียมการเซอร์ไพรส์ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ให้กับตัวเอง！

ตอนเด็กๆเธอหวังว่าจะสามารถปลูกผักผลไม้เล็กๆน้อยๆในสวนได้ แค่มะเขือเทศสักต้น พริกสักต้น เธอก็พึงพอใจเป็นอย่างมากแล้ว

แต่ว่า นายหญิงใหญ่เซียวไม่เคยให้โอกาสนี้กับเธอเลย

คิดไม่ถึง จู่ๆสามีเพียงช่วงเวลาข้ามคืน ทันใดนั้น ก็ทำแปลงสวนผักที่ดีขนาดนี้ ขนาดใหญ่ให้แก่ตัวเองแล้ว！

โดยเฉพาะคำมั่นสัญญาที่มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งนี้ของเย่เฉิน ก็ยิ่งทำให้เซียวชูหรันซาบซึ้งใจอย่างมาก！

แม้ว่าก่อนหน้านี้เย่เฉินจะทำอะไรให้ตัวเองมามากมาย แต่ก็ไม่มีเรื่องไหนทำให้ตัวเองรู้สึกซาบซึ้งใจ มากกว่าเรื่องนี้เช่นนี้เลย

ความรู้สึกเช่นนี้ก็เหมือนกับรอคอยให้สามีของตัวเองมอบดอกไม้หนึ่งดอกให้ตัวเอง คิดไม่ถึงว่าสามีกลับว่ามอบทะเลดอกไม้ทั้งผืนให้แก่ตัวเองแล้ว

ราวกับว่าตัวเองครอบครองโลกทั้งใบเลยทันที

อย่าเห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเหล่านี้ มีเพียงผักผลไม้ ไม่มีดอกกุหลาบที่โรแมนติกนะ ในเวลานี้ผักผลไม้เหล่านี้สำหรับเซียวชูหรันแล้ว ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงได้มากกว่าดอกกุหลาบที่สวยที่สุดในโลกอีก

กระทั่งในเวลานี้ เธอรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ ตื่นเต้นมากกว่า ตอนที่เย่เฉินจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่กับตัวเอง ที่สวนดอกไม้กลางอากาศที่ป๋ายจินฮ่านกงในตอนนั้นอีก

ในเวลานี้ เย่เฉินที่อยู่ข้างกายก็ยื่นตะกร้าไม้ไผ่อันเล็กๆที่สวยงามใบหนึ่งไปยังมือของเซียวชูหรัน ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ที่รัก คุณอยากจะเก็บผักผลไม้ไม่ใช่เหรอ？มัวอึ้งอยู่ทำไมกัน ผักผลไม้ทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่ปลอดสารพิษ ไม่ฉีดยาฆ่าแมลง คุณสามารถเก็บได้อย่างวางใจ！”

ในใจของเซียวชูหรันรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก เธอมองไปยังเย่เฉิน กระโดดเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยไม่ทันรู้ตัว กอดที่เอวของเขาแน่นๆ พูดอย่างซาบซึ้งว่า : “ที่รักขอบคุณคุณนะคะ ขอบคุณทุกอย่างที่คุณทำให้ฉัน ฉันคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก”