ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1017

เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์ถามอย่างแปลกใจว่า : “คือคุณไปตัดดอกแดฟโฟดิลที่คนอื่นเขาปลูกไว้ในบ้านงั้นเหรอ?”

“ใช่ไง!” นายหญิงใหญ่เซียวโพล่งพูดออกไปว่า : “เขาปลูกดอกแดฟโฟดิลไว้ตามกำแพงข้างหน้า ฉันคิดว่าเป็นกุยช่ายก็เลยตัดกลับมากินที่บ้าน แล้วก็โดนรับพิษแล้ว คุณว่าเขาไม่ได้ก่ออาชญากรรมเหรอ?”

เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์พูดอย่างจนใจว่า : “ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง ในกฎหมายของเราไม่ได้สั่งห้ามไม่ให้ประชาชนปลูกดอกแดฟโฟดิลในลานบ้านของตัวเองนะ เพราะงั้นคนอื่นปลูกดอกแดฟโฟดิลในบ้านของตัวเองนั้นไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้น สิ่งสำคัญก็คือ ทำไมคุณต้องเข้าไปในลานบ้านของคนอื่นด้วย ตัดดอกแดฟโฟดิลบ้านคนอื่นไปกินเป็นกุยช่าย?คุณเข้าข่ายบุกรุกและขโมยทรัพย์สินในบ้านของผู้อื่นนะ”

“เล่นตลกอะไรกันเนี่ย?!” นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยถามอย่างโกรธเคืองว่า : “ตอนนี้ฉันได้รับพิษนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วยังกลายเป็นฉันที่เข้าข่ายอาชญากรรมเหรอ?”

เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์พูดอย่างจริงจังว่า : “ถ้ามีคนเขาไปที่บ้านของคุณ ขโมยรถของคุณไป แล้วรถเกิดอุบัติเหตุ เขาก็สามารถฟ้องร้องว่ารถของคุณมีปัญหาได้งั้นเหรอ?”

“นี่……” นายหญิงใหญ่เซียวไร้คำพูดตอบกลับไปชั่วขณะ

เธอถึงจะตระหนักถึง เย่เฉินปลูกดอกแดฟโฟดิลในลานบ้านไม่ใช่ปัญหาอะไร ปัญหาอยู่ที่ตัวเองไม่สามารถไปขโมยดอกแดฟโฟดิลในบ้านของคนเขาได้

ดูเหมือนว่าเย่เฉินคนนี้จะคิดแผนการไว้ล่วงหน้าแล้ว จงใจเอาดอกแดฟโฟดิลที่มีลักษณะคล้ายกุยช่ายมาปลูกไว้ในลานบ้าน แล้วจงใจดึงดูดให้ตัวเองไปตัด และเขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น!

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของนายหญิงใหญ่เซียวก็รู้สึกเกลียดชังมาก!

นี่ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าถูกเย่เฉินคิดบัญชีครั้งนี้ได้อย่างโหดเหี้ยมแล้วไม่ใช่เหรอ?

และสมาชิกทั้งห้าคนของครอบครัวตัวเองก็มาโรงพยาบาลทั้งหมด ก็ทำได้เพียงถูกเอารัดเอาเปรียบ แต่ก็บอกใครไม่ได้ ไม่สามารถไปหาเรื่องเขาได้เลย!

ไอ้หมอนี่มันสารเลวจริงๆ!

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน