ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 103

บทที่ 103 ให้ฉันเข้าไปอยู่ก่อน

นายหญิงใหญ่เซียวกำลังฝันที่จะได้เข้าไปอยู่ในคฤหาสน์Tomson Riviera เซียวฉางเฉียนเอาฝ่ามือถูกันไปมา พร้อมถอนหายใจพูดขึ้นว่า “แม่ครับ ช่วงนี้ผมตั้งใจจะส่งคนไปเย่นจิง รับครอบครัวต่งรั่งหลินมาเป็นแขกที่บ้าน จากนั้นก็พูดคุยกับพวกเขา หวังว่าพวกเขาจะยกต่งรั่งหลินให้แต่งงานกับไห่หลง ท่านเห็นว่าอย่างไร?”

“ตระกูลต่งหรือ....” นายหญิงใหญ่เซียวถอนหายใจพูดขึ้นว่า “ครั้งก่อนไห่หลงทอดทิ้งต่งรั่งหลินแล้วหนีไป เห็นทีต่งรั่งหลินน่าจะไม่พอใจอย่างมาก”

เซียวฉางเฉียนพูดขึ้นว่า “ผมคิดว่า เรื่องเล็กแค่นี้น่าจะไม่เป็นไร เรื่องระหว่างสองตระกูล เดิมก็เป็นสิ่งที่ต้องเกื้อกูลกันอยู่แล้ว ทุกคนให้ความสำคัญกับอนาคตที่จะเกิดขึ้นมากกว่า ตระกูลเซียวของเราถึงแม้จะสู้ตระกูลต่งไม่ได้ แต่หากได้ทำความร่วมมือกับตี้เหากรุ๊ป อนาคตก็จะยิ่งรุ่งเรือง ไม่แน่ตระกูลต่งอาจจะยินดีกับเรื่องนี้”

นายหญิงใหญ่เซียวครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พยักหัวพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะลองเชิญดู ดูสิว่าคนของตระกูลต่ง ที่จะมาเที่ยวเมืองจินหลิงไหม”

“ดีครับ” เซียวฉางเฉียนรีบพูดขึ้นอีกว่า “แม่ครับ ตระกูลต่งเป็นตระกูลใหญ่ หากเราไม่มีคฤหาสน์ที่หรูหรา อาจจะต้องขายขี้หน้าให้กับตระกูลต่ง นั่นคงจะไม่ดีแน่”

พูดเสร็จเขาก็พูดต่ออีกว่า “หากได้คฤหาสน์ในTomson Rivieraของเย่เฉินมา ถึงตอนนั้นเมื่อตระกูลต่งมาเป็นแขก เห็นคฤหาสน์ในTomson Riviera ก็จะเห็นค่าของตระกูลเซียวเรา ท่านว่าจริงไหม?”

นายหญิงใหญ่เซียวพยักหัว

คนอาศัยเสื้อผ้า พระอาศัยทองหุ้ม อาศัยอยู่ในคฤหาสน์กว่าพันล้าน ถือเป็นการเพิ่มบารมีให้กับตระกูลเป็นอย่างยิ่ง

บวกกับ เดิมในใจของเธอก็อยากจะได้คฤหาสน์ในTomson Rivieraของเย่เฉินอยู่แล้ว นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะได้ลงมือ

ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นอย่างมีอำนาจว่า “พรุ่งนี้เรียกครอบครัวของน้องชายเธอมายังคฤหาสน์ ฉันจะพูดกับพวกเขาด้วยตัวเอง”

เซียวไห่หลงสองพี่น้องมองตากัน ในใจยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ตอนนี้ครอบครัวของเซียวฉางควน อาศัยบริษัทในการเลี้ยงชีพ ส่วนนายหญิงใหญ่เซียว ก็เป็นผู้นำตระกูล ขอเพียงนายหญิงใหญ่เอ่ยปาก ครอบครัวของเซียวฉางควนยังจะกล้าขัดข้องอะไร?

นายหญิงใหญ่สั่งให้เขายกคฤหาสน์มาให้ เขาจะกล้าปฏิเสธไหม?

ด้วยความรักที่นายหญิงใหญ่มีต่อตน คฤหาสน์หลังนี้หากได้มาจากเย่เฉินแล้ว ต่อไปก็จะกลายเป็นของครอบครัวตนแล้ว

……

เช้าวันที่สอง เซียวฉางควนได้พาลูกสาว ลูกเขย รีบเดินทางมายังคฤหาสน์ตระกูลเซียว

เซียวชูหรันดึงเปิดประตูด้วย พูดไปด้วยว่า “พ่อคะ คุณย่าโทรมาตามพ่อไป ได้บอกไหมว่ามีธุระสำคัญอะไร?”

“บอกว่าไปถึงแล้วค่อยคุย” เซียวฉางควนพูดขึ้นว่า “ลุงใหญ่เซียวฉางเฉียนของลูกก็จะมา”

เย่เฉินขมวดคิ้ว สถานการณ์แบบนี้ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

เซียวชูหรันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ยังจะมีเรื่องอะไรอีก หนูคิดว่ายังไงก็ต้องเป็นเรื่องของคฤหาสน์”

“เรื่องคฤหาสน์ เดี๋ยวเย่เฉินอธิบายให้คุณยายฟังให้ชัดเจนก็พอแล้ว”

เซียวฉางควนก็ไม่คิดอะไรมาก รีบเข้าไปในรถ แล้วก็เร่งให้เย่เฉินขับรถออกไป

ประมาณเก้าโมงกว่า รถก็ได้ขับมาจอดตรงหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเซียว

ทั้งครอบครัวเดินเข้าไปในห้องโถง เย่เฉินกวาดสายตามองดู แล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

เห็นนายหญิงใหญ่เซียวนั่งอยู่บนเก้าอี้ไถ้ซือที่อยู่ตรงกลาง เซียวฉางเฉียนยืนอยู่ด้านข้าง ส่วนเซียวไห่หลงสองพี่น้องยืนอยู่อีกข้าง

นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีญาติผู้อาวุโสของตระกูลเซียวอีกหลายคน นั่งอยู่สองด้านในห้องโถง ยังมีญาติยืนอยู่อีกสองด้าน มองมาอย่างถมึงทึง

ก็แค่ออกไปท่องเที่ยวเรื่องเล็กแค่นี้เอง ทำถึงขั้นอย่างกับจะเปิดศาลเลยหรือ?