ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 102

บทที่ 102 ให้ฉันได้เสพสุขก่อน

มองเห็นเซียวชูหรันตกใจกระวนกระวาย เย่เฉินหัวเราะ พร้อมพูดปลอบว่า “ที่รัก เรื่องคฤหาสน์คุณวางใจได้ ประธานหวังไม่มีทางมาวุ่นวายกับพวกเราแน่”

เซียวฉางควนส่ายหัวอย่างไม่หยุด พร้อมพูดว่า “ไม่ได้ ครั้งก่อนคุณช่วยตระกูลฉินดูฮวงจุ้ย จ่ายเป็นล้านเพื่อประมูลซื้อเปลือกหอยนั่น ตอนนี้ตระกูลหวังก็มาหาคุณ สองตระกูลนี้เป็นตระกูลที่มีอิทธิพลในเมืองจินหลิง ความรู้อันน้อยนิดในการดูฮวงจุ้ยของคนนั้น ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องถูกเปิดเผย หากคนอื่นเขาตามมาเอาเรื่อง บ้านเราทั้งบ้านก็จะซวยกันไปหมด”

พูดเสร็จ เซียวฉางควนก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณรีบเอาคฤหาสน์ไปคืนตระกูลหวังเถอะ ไม่งั้นถ้าคนอื่นตามมาเอาเรื่อง เราจะแย่กันหมด”

และในเวลานี้ หม่าหลันแม่ยายของเย่เฉินก็พูดขึ้นว่า “คืนอะไรทำไม? คฤหาสน์หลังนี้ประธานหวังยกให้เย่เฉินเพื่อเป็นการขอบคุณ ไม่ใช่เย่เฉินไปขโมยมาเสียหน่อย ทำไมจะต้องคืน? ต่อไป ที่นี่ก็จะกลายเป็นคฤหาสน์ของพวกเราแล้ว”

หม่าหลันไม่เคยคิดเลยว่า ชั่วชีวิตนี้ ตนเองจะได้มีโอกาสได้อยู่คฤหาสน์ที่หรูหราขนาดนี้ ตอนนี้คฤหาสน์อยู่ในมือแล้ว เซียวฉางควนบอกว่าให้คืนเขาไป นี่ไม่เหมือนเป็นการเอาชีวิตของตนไปหรือ?

เซียวชูหรันพูดขึ้นยังเอือมระอาว่า “แม่คะ ของแบบนี้เราจะรับไปเรื่อยๆไม่ได้ ต่อไปจะเดือดร้อน”

“เดือดร้อนอะไรกัน” หม่าหลันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หันไปมองเย่เฉิน พูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจว่า “เย่เฉิน คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีความสามารถขนาดนี้ สามารถได้คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้มา”

ใบหน้าหม่าหลันยิ้มแย้ม พูดขึ้นอย่างดีอกดีใจว่า “ช่างเป็นลูกเขยที่ดีจริงๆ หากคุณไปดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่นตั้งแต่แรก บ้านเราก็รวยแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ”

เซียวฉางควน พูดขึ้นอย่างรับไม่ได้ว่า “ที่รัก นี่ไม่ใช่เรื่องคฤหาสน์ ต่อให้เย่เฉินดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่น ก็ควรที่จะรับคฤหาสน์แบบนี้จากคนอื่นหรือ? ต่อไปหากตระกูลหวังเสียใจภายหลัง จะไม่เป็นการโกรธแค้นพวกเราหรือ?”

หม่าหลันกระโดดลุกขึ้นมาทันที ชี้หน้าด่าทอเซียวฉางควนว่า “อย่ามาพูดเหตุผลบ้าบอพวกนั้นกับฉัน ฉันอยู่กับคุณอย่างยากจนมาตลอดทั้งชีวิต ตอนนี้กว่าจะได้มีคฤหาสน์อยู่ คุณยังจะไม่เอา? ฉันจะบอกคุณ คฤหาสน์หลังนี้หากคุณกล้าให้ลูกเขยคืนเขาไป ฉันจะหย่ากับคุณ”

“คุณ...คุณ... นี่เป็นเหมือนหนูให้รางวัลแมว คุณจะโลภเงินทองจนไม่เอาชีวิตแล้วหรือ”

เซียวฉางควนโกรธจนพูดไม่ออก หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา

เย่เฉินยิ้มพูดขึ้นว่า “พ่อครับ วางใจเถอะ คฤหาสน์หลังนี้จะไม่มีใครมาเอาคืนไปได้”

“ได้ลูกเขย ลูกมีความสามารถจริงๆ”

หม่าหลันมองซ้ายมองขวาสำรวจดูรอบๆ เดี๋ยวก็ไปลูบวัตถุโบราณ เดี๋ยวก็ไปรูปภาพวาดพู่กันจีน มีความสุขยิ้มอย่างไม่ยอมหุบ พร้อมพูดขึ้นว่า “เซียวฉางเฉียนทำมาเป็นอวด ตอนนี้ฉันได้อยู่คฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว พวกเขาทำได้เพียงอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวด้านนอก เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยนไป เหมือน 30 ปีที่ไม่มีวันหวนคืน..”

เซียวชูหรันอดทนไม่ไหว จึงดึงเย่เฉินไปอีกด้าน แล้วกระซิบพูดขึ้นว่า “คุณพูดความจริงกับฉันมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ที่รัก คุณวางใจ ควรที่จะได้มาแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ผมยังไม่สะดวกที่จะพูดอย่างชัดเจน ต่อไปถ้ามีโอกาสจะต้องบอกคุณแน่นอน”

“ในเมื่อคุณบอกว่ามีเหตุผล งั้นฉันก็จะเชื่อคุณ” เซียวชูหรันคิดไปคิดมา แล้วก็พูดขึ้นว่า “แต่ว่าเรื่องการดูฮวงจุ้ยนี้ คุณไม่ต้องทำอีกแล้ว ฉันกับพ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

เย่เฉินฉวยโอกาสดึงมือของเธอมา พร้อมพูดว่า “วางใจเถอะ ผมไม่มีทางทำเรื่องให้พวกคุณต้องเป็นห่วง พ่อยังรบเร้าที่จะให้เรามีลูก ถ้าผมเป็นอะไรไปคุณจะทำยังไง?”

“อย่ามาทำเป็นพูดหวาน”

เซียวชูหรันหน้าแดง แล้วก็รีบชักมือกลับ

และในเวลานี้ หม่าหลันวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยความดีอกดีใจ เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า

“… รออาทิตย์หน้าฉันไปเที่ยวกลับมา ฉันจะเรียกคนที่รู้จักทั้งหมด ให้มาดูคฤหาสน์หลังใหม่ของฉัน”

เซียวชูหรันพูดว่า “แม่คะ คนอื่นยกคฤหาสน์ให้กับเย่เฉิน”