ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 102

บทที่ 102 ให้ฉันได้เสพสุขก่อน

มองเห็นเซียวชูหรันตกใจกระวนกระวาย เย่เฉินหัวเราะ พร้อมพูดปลอบว่า “ที่รัก เรื่องคฤหาสน์คุณวางใจได้ ประธานหวังไม่มีทางมาวุ่นวายกับพวกเราแน่”

เซียวฉางควนส่ายหัวอย่างไม่หยุด พร้อมพูดว่า “ไม่ได้ ครั้งก่อนคุณช่วยตระกูลฉินดูฮวงจุ้ย จ่ายเป็นล้านเพื่อประมูลซื้อเปลือกหอยนั่น ตอนนี้ตระกูลหวังก็มาหาคุณ สองตระกูลนี้เป็นตระกูลที่มีอิทธิพลในเมืองจินหลิง ความรู้อันน้อยนิดในการดูฮวงจุ้ยของคนนั้น ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องถูกเปิดเผย หากคนอื่นเขาตามมาเอาเรื่อง บ้านเราทั้งบ้านก็จะซวยกันไปหมด”

พูดเสร็จ เซียวฉางควนก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณรีบเอาคฤหาสน์ไปคืนตระกูลหวังเถอะ ไม่งั้นถ้าคนอื่นตามมาเอาเรื่อง เราจะแย่กันหมด”

และในเวลานี้ หม่าหลันแม่ยายของเย่เฉินก็พูดขึ้นว่า “คืนอะไรทำไม? คฤหาสน์หลังนี้ประธานหวังยกให้เย่เฉินเพื่อเป็นการขอบคุณ ไม่ใช่เย่เฉินไปขโมยมาเสียหน่อย ทำไมจะต้องคืน? ต่อไป ที่นี่ก็จะกลายเป็นคฤหาสน์ของพวกเราแล้ว”

หม่าหลันไม่เคยคิดเลยว่า ชั่วชีวิตนี้ ตนเองจะได้มีโอกาสได้อยู่คฤหาสน์ที่หรูหราขนาดนี้ ตอนนี้คฤหาสน์อยู่ในมือแล้ว เซียวฉางควนบอกว่าให้คืนเขาไป นี่ไม่เหมือนเป็นการเอาชีวิตของตนไปหรือ?

เซียวชูหรันพูดขึ้นยังเอือมระอาว่า “แม่คะ ของแบบนี้เราจะรับไปเรื่อยๆไม่ได้ ต่อไปจะเดือดร้อน”

“เดือดร้อนอะไรกัน” หม่าหลันพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หันไปมองเย่เฉิน พูดขึ้นอย่างเอาอกเอาใจว่า “เย่เฉิน คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีความสามารถขนาดนี้ สามารถได้คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้มา”

ใบหน้าหม่าหลันยิ้มแย้ม พูดขึ้นอย่างดีอกดีใจว่า “ช่างเป็นลูกเขยที่ดีจริงๆ หากคุณไปดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่นตั้งแต่แรก บ้านเราก็รวยแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ”

เซียวฉางควน พูดขึ้นอย่างรับไม่ได้ว่า “ที่รัก นี่ไม่ใช่เรื่องคฤหาสน์ ต่อให้เย่เฉินดูฮวงจุ้ยให้กับคนอื่น ก็ควรที่จะรับคฤหาสน์แบบนี้จากคนอื่นหรือ? ต่อไปหากตระกูลหวังเสียใจภายหลัง จะไม่เป็นการโกรธแค้นพวกเราหรือ?”

หม่าหลันกระโดดลุกขึ้นมาทันที ชี้หน้าด่าทอเซียวฉางควนว่า “อย่ามาพูดเหตุผลบ้าบอพวกนั้นกับฉัน ฉันอยู่กับคุณอย่างยากจนมาตลอดทั้งชีวิต ตอนนี้กว่าจะได้มีคฤหาสน์อยู่ คุณยังจะไม่เอา? ฉันจะบอกคุณ คฤหาสน์หลังนี้หากคุณกล้าให้ลูกเขยคืนเขาไป ฉันจะหย่ากับคุณ”

“คุณ...คุณ... นี่เป็นเหมือนหนูให้รางวัลแมว คุณจะโลภเงินทองจนไม่เอาชีวิตแล้วหรือ”

เซียวฉางควนโกรธจนพูดไม่ออก หย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา

เย่เฉินยิ้มพูดขึ้นว่า “พ่อครับ วางใจเถอะ คฤหาสน์หลังนี้จะไม่มีใครมาเอาคืนไปได้”

“ได้ลูกเขย ลูกมีความสามารถจริงๆ”

หม่าหลันมองซ้ายมองขวาสำรวจดูรอบๆ เดี๋ยวก็ไปลูบวัตถุโบราณ เดี๋ยวก็ไปรูปภาพวาดพู่กันจีน มีความสุขยิ้มอย่างไม่ยอมหุบ พร้อมพูดขึ้นว่า “เซียวฉางเฉียนทำมาเป็นอวด ตอนนี้ฉันได้อยู่คฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว พวกเขาทำได้เพียงอาศัยอยู่ในบ้านเดี่ยวด้านนอก เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยนไป เหมือน 30 ปีที่ไม่มีวันหวนคืน..”

เซียวชูหรันอดทนไม่ไหว จึงดึงเย่เฉินไปอีกด้าน แล้วกระซิบพูดขึ้นว่า “คุณพูดความจริงกับฉันมา เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ที่รัก คุณวางใจ ควรที่จะได้มาแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ผมยังไม่สะดวกที่จะพูดอย่างชัดเจน ต่อไปถ้ามีโอกาสจะต้องบอกคุณแน่นอน”

“ในเมื่อคุณบอกว่ามีเหตุผล งั้นฉันก็จะเชื่อคุณ” เซียวชูหรันคิดไปคิดมา แล้วก็พูดขึ้นว่า “แต่ว่าเรื่องการดูฮวงจุ้ยนี้ คุณไม่ต้องทำอีกแล้ว ฉันกับพ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

เย่เฉินฉวยโอกาสดึงมือของเธอมา พร้อมพูดว่า “วางใจเถอะ ผมไม่มีทางทำเรื่องให้พวกคุณต้องเป็นห่วง พ่อยังรบเร้าที่จะให้เรามีลูก ถ้าผมเป็นอะไรไปคุณจะทำยังไง?”

“อย่ามาทำเป็นพูดหวาน”

เซียวชูหรันหน้าแดง แล้วก็รีบชักมือกลับ

และในเวลานี้ หม่าหลันวิ่งลงมาจากชั้นบนด้วยความดีอกดีใจ เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า

“… รออาทิตย์หน้าฉันไปเที่ยวกลับมา ฉันจะเรียกคนที่รู้จักทั้งหมด ให้มาดูคฤหาสน์หลังใหม่ของฉัน”

เซียวชูหรันพูดว่า “แม่คะ คนอื่นยกคฤหาสน์ให้กับเย่เฉิน”

หวังเหวินเฟยกัดฟันพูดขึ้นว่า “พ่อครับ พ่อรู้คิดว่าเย่เฉินคนนี้ ผิดปกติอะไรไหม? เราสืบหามาตั้งนานขนาดนี้ กลับสืบไม่ได้ข้อมูลความจริงของเขาแม้เพียงนิดเดียว นี่ช่างน่าแปลกมาก”

พ่อของเขาเงียบไปสักพัก แล้วก็พูดขึ้นว่า “ลุงใหญ่ของลูกฉลาดมาทั้งชีวิต เขาไม่มีทางยกให้เย่เฉินอย่างไม่มีเหตุผลแน่ เพราะฉะนั้นไม่ว่าเย่เฉินจะมีปัญหาอะไร ยังไงคนคนนี้ ช่วงนี้ลูกอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด อยู่ให้ห่างไกลที่สุด รอคืนนี้พ่อค่อยไปคุยกับลุงใหญ่ของลูกอีกที ดูซิว่าคนคนนี้มีเบื้องหลังเป็นยังไงกันแน่”

“ครับ”

……

ในขณะเดียวกัน เซียวฉางเฉียนทั้งครอบครัว กำลังมาฟ้องนายหญิงใหญ่เซียว

เซียวเวยเวยร้องห่มร้องไห้ ร้องไห้น้ำตาไหลไปด้วยพูดไปด้วยว่า “คุณย่า ไม่รู้ว่าเย่เฉินใช้วิธีอะไร ไปหลอกเอาคฤหาสน์ในTomson Rivieraของตระกูลหวัง นั่นเป็นคฤหาสน์มูลค่าพันกว่าล้านเลยนะ อีกอย่าง เขาได้คฤหาสน์มา ไม่เอามากตัญญูท่านก่อน ยังไล่พวกเราทั้งบ้านออกมาจากคฤหาสน์ นี่มันทำเกินไปไหมคะ?”

นายหญิงใหญ่เซียวนั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก ท่าทีเคร่งขรึม พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เย่เฉิน ช่างไม่รู้จักมารยาทเลยจริงๆ”

“ใช่ แม่ครับ เย่เฉินไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” เซียวฉางเฉียนก็พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “ในฐานะที่เขาเป็นลูกเขยตระกูลเซียว ก็ควรที่ต้องรู้ว่า สิ่งของที่ดีทุกอย่างของตระกูลเซียว ล้วนต้องให้ท่านแม่ได้เสพสุขก่อน คฤหาสน์หลังนี้ของท่านค่อนข้างห่างไกล เก่าแก่ ควรเปลี่ยนตั้งนานแล้ว หากในใจเขามีท่านอยู่ ไม่ว่ายังไงคฤหาสน์ในTomson Rivieraก็ควรที่จะยกให้ท่านก่อน ให้ท่านได้สุขสบาย”

เมื่อพูดเช่นนี้ออกมาแล้ว ดวงตานายหญิงใหญ่เซียวเป็นประกายขึ้นมาทันที

คฤหาสน์ตระกูลเซียวอาศัยอยู่มาหลายสิบปีแล้ว ถึงแม้จะดูหรูหรา แต่ก็เป็นบ้านเก่าแล้ว และค่อนข้างห่างไกล ขายไปก็ได้แค่สิบยี่สิบล้าน

คฤหาสน์ในTomson Rivieraดีกว่าที่นี่หลายร้อยเท่า นายหญิงใหญ่เองก็อยากได้มาก แต่เพราะไม่มีตัง ไม่มีปัญญาซื้อ

แต่เมื่อได้ยินว่าคฤหาสน์หลังที่ใหญ่ที่สุดของTomson Rivieraเป็นของเย่เฉิน บวกกับเซียวฉางเฉียนพูดขยายความขนาดนี้ เธอเองก็รู้สึกว่า คฤหาสน์หลังนี้ควรที่จะให้เธอที่เป็นผู้นำตระกูลได้เสพสุข