ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 107

บทที่ 107 เย่เฉินออกโรงอีกครั้ง

ระหว่างทางที่เย่เฉินขับรถออกไปจากตระกูลเซียว เซียวฉางควนก็พูดด้วยความโมโห “ถ้ารู้แต่แรกว่าแม่และพี่ใหญ่เลือดเย็นขนาดนี้ ก็ไม่ควรช่วยพวกเขามากมายขนาดนี้”

เซียวชูหรันถอนหายใจแล้วพูดว่า “จากท่าทีในการทำสิ่งต่างๆ ของพวกเขา ต่อให้ธุรกิจของตระกูลเซียวจะใหญ่โตเพียงใด ก็จะถูกพวกเขาทำลายลงอย่างย่อยยับ”

เซียวฉางควนผู้เป็นพ่อตาพูดอย่างไม่ยอม “ประเด็นคือพวกเราช่วยพวกเขามามากแล้ว! สัญญากับตี้เหากรุ๊ปก็ได้ลงนามตั้งแต่เริ่มต้นแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้พวกเขาก็สบายแล้ว”

เย่เฉินพูดอย่างเฉยเมย “พ่อ พวกเขาจะตายเพราะสิ่งที่พวกเขาทำลงไป พวกเขาจะไม่พบจุดจบที่ดีแน่นอน”

ตอนนี้ตระกูลเซียวต้องอาศัยความร่วมมือกับตี้เหากรุ๊ปเท่านั้น พวกเขาไม่รู้ว่าตี้เหากรุ๊ปเป็นของตน

ทำให้ตนขุ่นเคือง ยังคิดจะหาเงินจากตี้เหากรุ๊ปอีกหรือ?

ฝันกลางวันไปเถอะ!

แค่ตนโทรหาหวังตงเสวี่ยน ตระกูลเซียวก็จะต้องพ่ายแพ้อย่างยับเยิน

เซียวฉางควนแตะเลือดบนศีรษะของเขาแล้วพึมพำ “ใครจะไปคิดว่าตระกูลเซียวจะทำเกินเลยขนาดนี้ พวกเรายังไม่มีโอกาสได้เข้าไปอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ที่ตระกูลหวังส่งมาด้วยซ้ำ พวกเขาก็ต้องการขโมยไปอย่างโจ่งแจ้ง เห็นได้ชัดว่าต้องการกลั่นแกล้งเรา! "

ว่าแล้วดวงตาของเซียวฉางควนก็เป็นประกายขึ้น พูดกับเย่เฉินว่า “ลูกเขยที่รัก ช่วยพาพวกเราไปเยี่ยมชม Tomson Riviera หน่อยสิ ฉันมักจะคิดถึงคฤหาสน์หลังนั้นอยู่เสมอ อยากจะเห็นมันอีกครั้ง”

“พ่อ ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ยังจะไปดูอะไรอีก คฤหาสน์หลังนั้นยังตกแต่งไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ? ลุงหลี่ยังดูและการตกแต่งอยู่เลย” เซียวชูหรันกล่าว

“เฮ้อ พ่ออยากไปดูสักหน่อย ไม่งั้นนอนไม่หลับ!” เซียวฉางควนกล่าว

แน่นอนว่าเย่เฉินเข้าใจสิ่งที่เซียวฉางควนกำลังคิดอยู่ เขาก็เหมือนกับคนที่ไม่สามารถซื้อรถได้ แล้วจู่ๆ ก็มีรถหรูหราระดับเรือธง แม้ว่าจะไม่ได้ขับมัน แต่ก็อยากจะไปดูมันที่ลานจอดรถเสมอ

เขาจึงบอกกับเซียวชูหรันว่า “ในเมื่อพ่ออยากดูก็ไปดูเถอะ เผื่อมีไอเดียตกแต่งจะได้บอกลุงหลี่ได้”

เซียวฉางควนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เย่เฉินต่างหากที่เข้าใจพ่อดีที่สุด!”

เซียวชูหรันถอนหายใจอย่างจนปัญญาพลางพูดว่า “ก็ได้ งั้นก็ไปดูกัน”

เย่เฉินกลับรถอย่างกะทันหันที่สัญญาณไฟจราจรแล้วขับรถไปยัง Tomson Riviera

...

เย่เฉินขับมาถึงหน้าคฤหาสน์ Tomson Riviera พอลงจากรถก็หน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

ประตูของคฤหาสน์เปิดแง้มไว้ ดูเหมือนจะมีเสียงดังโหวกเหวกอยู่ข้างใน

เซียวชูหรันเห็นเย่เฉินไม่มีการเคลื่อนไหว จึงถามอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้น?”

“ดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ เข้าไปดูหน่อย!” เย่เฉินกล่าว

ว่าแล้วเย่เฉินก็เดินเข้าไปในลานหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

พอเข้าไปในลานหน้าบาน ก็พบกับบอดี้การ์ดชุดดำหลายคนกำลังโยนเฟอร์นิเจอร์จำนวนหนึ่งออกจากคฤหาสน์

เซียวฉางควนอุทานด้วยความตกใจ “คนของตระกูลเซียว!”

ทันใดนั้นสีหน้าของเย่เฉินก็ขรึมลง พวกตระกูลเซียวนี่น่ารำคาญจริงๆ ตนยังไม่ได้ไปหาเรื่องพวกเขา แต่พวกเขากลับมาหาถึงที่

“ใครอนุญาตให้พวกแกเข้ามา!”

เย่เฉินดุด่าอย่างเย็นชาแล้วรีบวิ่งขึ้นไป

บอดี้การ์ดหลายคนมีสีหน้าลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นเย่เฉิน

ในเวลานี้เสียงราวกับเป็ดตัวผู้ของเซียวไห่หลงดังมาจากห้องโถงใหญ่

“ฉันเป็นคนให้พวกเขาเข้ามาเอง!”