ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 106

บทที่ 106 ขีดเส้นแบ่งเขตแดน

“พวกคุณทำได้แค่มองดูเซียวไห่หลงฆาตกรรมเฉยๆ เหรอ?!”

เซียวฉางควนรู้สึกตัว คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เมื่อเห็นเซียวไห่หลงเอาขวานฟันเย่เฉิน

แต่ทว่านายหญิงใหญ่เซียวที่นั่งอยู่ในห้องโถงและเซียวฉางเฉียนที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ!

ไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ!

บรรดาญาติมิตรของตระกูลเซียวที่เหลือก็เงียบเช่นกัน! ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!

ส่วนนายหญิงใหญ่ ตอนนี้เธอต้องการซื้อคฤหาสน์เท่านั้น!

ไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่น!

บางครั้งคนเรายิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งมีความโลภมากขึ้นเท่านั้น!

ในสมัยโบราณกษัตริย์ยิ่งแก่ก็ยิ่งโง่เขลา ยิ่งแก่ก็ยิ่งโอหัง ยิ่งแก่ก็ยิ่งฟุ่มเฟือย สร้างพระราชวังและสุสานให้ตัวเองเป็นการใหญ่

สำหรับนายหญิงใหญ่เซียว ก็ยิ่งแก่ยิ่งหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นและได้รับการเสวยสุขมากขึ้น!

นายหญิงใหญ่ต้องการอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ ตายในที่ที่ดีกว่านี้ และฝังในที่ที่ดีกว่าดี

เป็นการแสดงให้เห็นล่วงหน้าว่าตนจะมีความมั่งคั่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในชาติหน้า!

ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่ผู้สูงอายุหวังที่จะเตรียมโลงศพหนาและหลุมฝังศพที่สวยงามให้ตัวเองเสมอ

ดังนั้นสำหรับนายหญิงใหญ่เซียวแล้ว เธอต้องได้คฤหาสน์มูลค่าหนึ่งร้อยสามสิบล้านมาไว้ในมือให้ได้!

แม้ว่าเซียวไห่หลงจะฆ่าเย่เฉินจริงๆ ก็ไม่เห็นเป็นไรหากได้คฤหาสน์มาครอบครอง!

เซียวฉางควนและเซียวชูหรันเงยหน้าขึ้นมองคนกลุ่มนี้ หัวใจเย็นชาอย่างสิ้นเชิง

นี่หรือคือสิ่งที่เรียกว่าญาติ “ในสายเลือด”!

เพื่อเงิน เพื่อปล้นทรัพย์สินของเขา ถึงกับวางกับดักเพื่อปล้นและยังต้องการฆ่าครอบครัวของเขาอีก!

พี่ใหญ่เซียวฉางเฉียนยังพูดอย่างสบายใจ “น้องรอง ไห่หลงยังเป็นแค่เด็ก เขาแค่เล่นสนุก ทำไมแกต้องคิดเป็นจริงเป็นจังด้วย? จะว่าไปแล้ว ต่อให้เขาจะฆ่าเย่เฉินจริงๆ แล้วยังไงล่ะ เขาไม่ใช่สมาชิกของตระกูลเซียวของเราเสียหน่อย!”

ในความคิดของเขา เย่เฉินในฐานะลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน เขาไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลใดๆ แม้ว่าเซียวไห่หลงจะหั่นเขาเป็นชิ้นๆ มากสุดก็แค่ต้องจ่ายเงินเพิ่มขึ้นเท่านั้น

เช่นนั้นก็จะได้รับทั้งเงินและอำนาจ

คฤหาสน์หลังนั้นมีมูลค่าหนึ่งร้อยสามสิบล้านเชียวนะ!

และตอนนี้ราคาที่อยู่อาศัยก็ยังพุ่งสูงขึ้น!

ถ้าคว้ามันมาได้แล้วให้นายหญิงใหญ่อยู่อาศัยก่อน คฤหาสน์จะมีมูลค่าอย่างน้อยสองร้อยล้านเมื่อนายหญิงใหญ่ตาย!

สองร้อยล้านนะ! พอถึงตอนนั้นทั้งหมดก็จะเป็นของตน?

เงินมากมายขนาดนี้ ใครจะต้านทานต่อการยั่วยวนได้?

“ฉันไม่มีพี่ใหญ่อย่างแก!!”

เซียวฉางควนคำรามด้วยความโกรธ หยิบไม้ถูพื้นขึ้นมาแล้วตีเซียวไห่หลงอย่างแรง

เซียวฉางเฉียนขมวดคิ้ว กลัวลูกชายจะถูกตี จึงรีบเข้าไปขวางไว้

“แกไม่ละอายแก่ใจบ้างเลยเหรอ...”

เขายังพูดไม่ทันจบ เซียวฉางควนก็เข้ามาตีเขา โชคดีที่เซียวฉางเฉียนหลบได้อย่างรวดเร็ว โดนตีแค่ที่หัวไหล่เท่านั้น เขาแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเห็นบิดาที่เคยเชื่อฟังมาโดยตลอดโกรธมากจนถึงกับลงมือ เซียวชูหรันทั้งเกลียดชังความโหดเหี้ยมของตระกูลเซียวและเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่เฉิน

ในเวลานี้เย่เฉินจับใบขวานเอาไว้ จ้องมองเซียวไห่หลงด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพลางกดเสียงต่ำพูดว่า “เซียวไห่หลง ฉันจะบอกบอกความจริงกับแก ความจริงไอ้เศษสวะอย่างแกไม่มีความหมายอะไรในสายตาของฉันเลย!”

“เย่เฉิน ไอ้เชี้ย!”

ความโกรธพุ่งขึ้นมายังหน้าผากของเซียวไห่หลง “แกมันไอ้ขี้แพ้ กล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง...”

ยังพูดไม่ทันจบ เย่เฉินก็คว้าข้อมือของเขาไว้แล้วดึงกลับอย่างแรง

‘ป๊อก’ เสียงหักดังชัดเจน เซียวไห่หลงร้องลั่นราวกับจะขาดใจ!

ฝ่ามือขวาของเขาถูกเย่เฉินจับหักไปด้านหลัง 180 องศา!