ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 106
บทที่ 106 ขีดเส้นแบ่งเขตแดน
“พวกคุณทำได้แค่มองดูเซียวไห่หลงฆาตกรรมเฉยๆ เหรอ?!”
เซียวฉางควนรู้สึกตัว คำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เมื่อเห็นเซียวไห่หลงเอาขวานฟันเย่เฉิน
แต่ทว่านายหญิงใหญ่เซียวที่นั่งอยู่ในห้องโถงและเซียวฉางเฉียนที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ!
ไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ!
บรรดาญาติมิตรของตระกูลเซียวที่เหลือก็เงียบเช่นกัน! ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา!
ส่วนนายหญิงใหญ่ ตอนนี้เธอต้องการซื้อคฤหาสน์เท่านั้น!
ไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่น!
บางครั้งคนเรายิ่งแก่ตัวลงก็ยิ่งมีความโลภมากขึ้นเท่านั้น!
ในสมัยโบราณกษัตริย์ยิ่งแก่ก็ยิ่งโง่เขลา ยิ่งแก่ก็ยิ่งโอหัง ยิ่งแก่ก็ยิ่งฟุ่มเฟือย สร้างพระราชวังและสุสานให้ตัวเองเป็นการใหญ่
สำหรับนายหญิงใหญ่เซียว ก็ยิ่งแก่ยิ่งหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นและได้รับการเสวยสุขมากขึ้น!
นายหญิงใหญ่ต้องการอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้ ตายในที่ที่ดีกว่านี้ และฝังในที่ที่ดีกว่าดี
เป็นการแสดงให้เห็นล่วงหน้าว่าตนจะมีความมั่งคั่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในชาติหน้า!
ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่ผู้สูงอายุหวังที่จะเตรียมโลงศพหนาและหลุมฝังศพที่สวยงามให้ตัวเองเสมอ
ดังนั้นสำหรับนายหญิงใหญ่เซียวแล้ว เธอต้องได้คฤหาสน์มูลค่าหนึ่งร้อยสามสิบล้านมาไว้ในมือให้ได้!
แม้ว่าเซียวไห่หลงจะฆ่าเย่เฉินจริงๆ ก็ไม่เห็นเป็นไรหากได้คฤหาสน์มาครอบครอง!
เซียวฉางควนและเซียวชูหรันเงยหน้าขึ้นมองคนกลุ่มนี้ หัวใจเย็นชาอย่างสิ้นเชิง
นี่หรือคือสิ่งที่เรียกว่าญาติ “ในสายเลือด”!
เพื่อเงิน เพื่อปล้นทรัพย์สินของเขา ถึงกับวางกับดักเพื่อปล้นและยังต้องการฆ่าครอบครัวของเขาอีก!
พี่ใหญ่เซียวฉางเฉียนยังพูดอย่างสบายใจ “น้องรอง ไห่หลงยังเป็นแค่เด็ก เขาแค่เล่นสนุก ทำไมแกต้องคิดเป็นจริงเป็นจังด้วย? จะว่าไปแล้ว ต่อให้เขาจะฆ่าเย่เฉินจริงๆ แล้วยังไงล่ะ เขาไม่ใช่สมาชิกของตระกูลเซียวของเราเสียหน่อย!”
ในความคิดของเขา เย่เฉินในฐานะลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน เขาไม่มีอำนาจหรืออิทธิพลใดๆ แม้ว่าเซียวไห่หลงจะหั่นเขาเป็นชิ้นๆ มากสุดก็แค่ต้องจ่ายเงินเพิ่มขึ้นเท่านั้น
เช่นนั้นก็จะได้รับทั้งเงินและอำนาจ
คฤหาสน์หลังนั้นมีมูลค่าหนึ่งร้อยสามสิบล้านเชียวนะ!
และตอนนี้ราคาที่อยู่อาศัยก็ยังพุ่งสูงขึ้น!
ถ้าคว้ามันมาได้แล้วให้นายหญิงใหญ่อยู่อาศัยก่อน คฤหาสน์จะมีมูลค่าอย่างน้อยสองร้อยล้านเมื่อนายหญิงใหญ่ตาย!
สองร้อยล้านนะ! พอถึงตอนนั้นทั้งหมดก็จะเป็นของตน?
เงินมากมายขนาดนี้ ใครจะต้านทานต่อการยั่วยวนได้?
“ฉันไม่มีพี่ใหญ่อย่างแก!!”
เซียวฉางควนคำรามด้วยความโกรธ หยิบไม้ถูพื้นขึ้นมาแล้วตีเซียวไห่หลงอย่างแรง
เซียวฉางเฉียนขมวดคิ้ว กลัวลูกชายจะถูกตี จึงรีบเข้าไปขวางไว้
“แกไม่ละอายแก่ใจบ้างเลยเหรอ...”
เขายังพูดไม่ทันจบ เซียวฉางควนก็เข้ามาตีเขา โชคดีที่เซียวฉางเฉียนหลบได้อย่างรวดเร็ว โดนตีแค่ที่หัวไหล่เท่านั้น เขาแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเห็นบิดาที่เคยเชื่อฟังมาโดยตลอดโกรธมากจนถึงกับลงมือ เซียวชูหรันทั้งเกลียดชังความโหดเหี้ยมของตระกูลเซียวและเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่เฉิน
ในเวลานี้เย่เฉินจับใบขวานเอาไว้ จ้องมองเซียวไห่หลงด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพลางกดเสียงต่ำพูดว่า “เซียวไห่หลง ฉันจะบอกบอกความจริงกับแก ความจริงไอ้เศษสวะอย่างแกไม่มีความหมายอะไรในสายตาของฉันเลย!”
“เย่เฉิน ไอ้เชี้ย!”
ความโกรธพุ่งขึ้นมายังหน้าผากของเซียวไห่หลง “แกมันไอ้ขี้แพ้ กล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง...”
ยังพูดไม่ทันจบ เย่เฉินก็คว้าข้อมือของเขาไว้แล้วดึงกลับอย่างแรง
‘ป๊อก’ เสียงหักดังชัดเจน เซียวไห่หลงร้องลั่นราวกับจะขาดใจ!
ฝ่ามือขวาของเขาถูกเย่เฉินจับหักไปด้านหลัง 180 องศา!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน