ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 114

บทที่ 114 อาจารย์จากฮ่องกงอีกแล้ว

หงห้าถูกพ่อบ้านดูหมิ่น แต่กลับไม่รู้สึกโมโหเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามรอยยิ้มบนใบหน้ากลับฉีกกว้างกว่าเดิม พร้อมเอ่ยอย่างนอบน้อม “ลุงวีลองคิดดูสิครับ ว่าปัญหาของคุณหนูใหญ่หนักหนาขนาดนี้ คนระดับล่างอย่างเรา ก็ต้องอยากที่จะช่วยคุณหนูแบ่งเบาภาระบ้าง! เกิดอาจารย์ล่ายคนนี้ไม่สามารถช่วยคุณหนูได้ขึ้นมาจะทำยังไง? เขาเป็นอาจารย์มาจากฮ่องกง เดินทางมาที่นี่ ก็ไม่แน่ว่าจะเอาอยู่นะ!”

ลุงวีหัวเราะอย่างเย็นชา “เอาอยู่ไม่อยู่อะไรกัน คุณคิดว่าคนที่คุณมาหาจะเก่งกว่าอาจารย์ล่ายหรือไง? ไปซะ หากรบกวนค่ายกลของอาจารย์ คุณหนูใหญ่เอาเรื่องขึ้นมา คุณรับผิดชอบไม่ไหวหรอก”

หงห้าเกาหัวแกรกอย่างร้อนใจ ไม่คิดเลยว่าลุงวีแม้แต่ประตูก็ไม่ยอมเปิดให้เขา แล้วจะให้เย่เฉินตรวจสอบฮวงจุ้ยให้กับคุณหนูได้อย่างไร?

ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้น “ลุงวี เคยได้ยินชื่อวีจิ้งไห่ไหม? เป็นปรมาจารย์จากฮ่องกงเหมือนกัน เขาโม้เอาไว้ใหญ่โตเลยล่ะ แต่ผลลัพธ์เป็นไงล่ะ? หลังจากที่มาจินหลิงอวดอ้างต่อหน้าคุณเย่ คำเดียวของคุณเย่ สายฟ้ามา และ ถูกฟ้าผ่าตาย!”

ลุงวีตกตะลึง

สายตาที่จับจ้องเย่เฉิน เกิดความเคารพขึ้นมาบ้าง

เรื่องของวีจิ้งไห่ เขาเคยได้ยินมาบ้าง

แต่ ใครกันที่ทำให้วีจิ้งไห่ต้องเสียชีวิต เขาไม่ค่อยแน่ใจนัก

ไม่คิดเลย ว่าจะเป็นหนุ่มวัยเยาว์ตรงหน้า!

ชั่วพริบตา เขามีความเคารพยำเกรงต่อเย่เฉินขึ้นมาทันที ดังนั้น เขาจึงผายมือไปต่อหน้าเย่เฉิน “สวัสดีครับคุณเย่ ความสามารถของคุณผมเคยได้ยินมาบ้าง นับถือนับถือ!”

จบคำ เขาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ย “ถ้าเช่นนั้น เชิญเข้าข้างในครับ แต่ว่าคุณเย่ ทุกอย่างต้องมีการมาก่อนหลัง ในเมื่ออาจารย์ล่ายจากฮ่องกงมาก่อน ก่อนที่เขาจะทำการตรวจเช็กฮวงจุ้ยขนเสร็จสิ้น หวังว่าพวกคุณจะไม่เข้าไปรบกวน ทุกอย่างรอให้อาจารย์ล่ายตรวจตราเสร็จเสียก่อนค่อยว่ากันอีกที หากอาจารย์ล่ายแก้ไขปัญหาของคุณหนูใหญ่ได้แล้ว หวังว่าคุณเย่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก”

เย่เฉินพยักหน้า ด้วยใบหน้าไม่แยแส “ไม่มีปัญหา”

เมื่อเจรจากันได้เรียบร้อยลุงวีถึงได้เปิดประตูต้อนรับให้ทั้งคู่เข้าไปด้านใน พลันหันไปเอ่ยกับหงห้า “ขับรถเข้าไปสิ”

หงห้าเปิดประตูขึ้นไปบนรถ พร้อมกับทำหน้าตกตะลึง “คุณเย่ เมื่อกี้ยอดไปเลยลุงวีนอกจากคนในตระกูลซ่งแล้ว ไม่เคยให้เกียรติคนนอกเลย”

เย่เฉินเอ่ยอย่างนิ่งเฉย “ดูทีท่าไม่เอาไหนของแกสิ แต่พ่อบ้านของตระกูลซ่งยังคงเข่าเยินยอ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าแกขึ้นเป็นใหญ่ในเมืองจินหลิงนี่ได้ยังไง”

หงห้ากุมห้าหัวเราะ “คุณเย่ไม่รู้อะไรซะแล้ว คนอย่างเราต่อให้ได้ดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่มดตัวเล็กๆ ที่ไม่มีหน้ามีตา เมื่อเทียบกับตระกูลร้อยล้านอย่างตระกูลซ่งแล้ว ก็เป็นได้ลูกน้องปลายแถวเท่านั้นแหละ!”

เขาเอ่ย พร้อมจอดรถสนิทดี ก่อนที่จะหันไปเย่เฉินอีกครั้ง “คุณเย่ เราไปเผชิญกับอาจารย์ล่ายนั่นกันเถอะ”

…..

ลุงวีพาทั้งคู่เข้าไปยังคฤหัสถ์ ซึ่งตกแต่งอย่างหรูหรา ราวกับพระราชวังไม่ผิดเพี้ยน

เมื่อมาถึงชั้นสอง ลุงวีพาพวกเขามาที่ห้องหนึ่งที่เปิดประตูค้างเอาไว้ เคาะประตูอย่างแผ่วเบา