ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1237

อิโตะนานาโกะไม่คาดคิด ว่าพี่ชายของโคบายา ชิจิโร่จะเสียชีวิตที่จินหลิง จึงกล่าวอย่างรู้สึกไม่ดี “ขอโทษนะคะคุณชิอิจิโร่ ที่พูดถึงเรื่องเจ็บปวดใจของคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ

โคบายา ชิจิโร่รีบโบกมือ แล้วกล่าวอย่างตั้งใจ “ไม่เป็นไรครับ แม้เรื่องนี้จะทำให้คนเสียใจ แต่คุณอิโตะไม่ใช่คนนอก พูดให้คุณฟัง ผมจะได้คลายความเสียใจที่อยู่ในใจไปบ้าง……”

เมื่อนึกถึงโคบายา ชิอิจิโร่พี่ชายของตัวเอง ในใจของโคบายา ชิจิโร่ไม่โศกเศร้าเลยสักนิด ในทางกลับกัน เขาดีใจเป็นอย่างมากเสียอีก

แนวคิดของการสืบทอดธุรกิจลูกชายคนโตที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นเรื่องที่ฝั่งลึกลงไป

ไม่ว่าจะไปตระกูลใหญ่ตระกูลไหน สุดท้ายผู้ที่ต้องสืบทอดธุรกิจต้องเป็นลูกชายคนโต ต่อให้ความสามารถของลูกชายคนโต ไม่เท่าลูกคนรองหรือลูกชายคนอื่นๆ ก็ยังคงให้เขาเป็นผู้นำของวงศ์ตระกูล จากนั้นให้เหล่าน้องชายคนอื่นๆที่มีความสามารถคอยช่วยเหลือ

เดิมทีเส้นทางชีวิตของโคบายา ชิจิโร่หลังจากที่บิดาเสียชีวิตไปแล้ว คือต้องช่วยพี่ชายของตัวเอง โคบายา ชิอิจิโร่ พัฒนาบริษัทผลิตยาโคบายาอีกทั้งตระกูลเโคบายา

แม้ว่าความสามารถของเขาจะเก่งกว่าพี่ชาย แม้ว่าคุณงามความดีของเขาจะมีมากกว่าพี่ชาย เขาก็ต้องเคารพกฎความอาวุโสของประเทศญี่ปุ่น

ถ้าเขากล้าแย่งอำนาจการสืบทอดวงศ์ตระกูลจากพี่ชายของตน เขาก็จะเป็นคนทรยศ ในสายตาของสังคมประเทศญี่ปุ่น

ไม่คาดคิด ว่าการโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวเพียงครั้งเดียวของพี่ชายโคบายา ชิอิจิโร่ แล้วเขาจะส่งต่อตำแหน่งทายาทผู้สืบทอดวงศ์ตระกูลให้กับตน

สิ่งที่สมบูรณ์ยิ่งกว่าคือ ยาวิเศษที่เขาส่งกลับมา ได้ฆ่าบิดาคนเดียวกันของทั้งคู่ แต่เพียงฆ่าผู้นำตระกูลในตอนนั้น บิดาของทั้งสองตาย แล้วยังให้ตัวเขาเองแบกรับความผิดในการฆ่าบิดาของเขาเองอีกด้วย สุดท้ายยังให้เหตุผลในการที่จะให้ตนฆ่าเขาอีกด้วย

จะว่าไป นี่มันเป็นมาจากแดนไกลเพื่อรนหาที่ตายชัดๆ แล้วยังเอาทั้งตระกูลให้ตนอีกด้วย

ต้นทุนในการฆ่าพี่ใหญ่นี่มันช่างมากมายเสียจริงๆ

ไอ้เหี้ยแซ่เย่นั่น แค่เอ่ยปากก็จะเอา1000ล้าน