ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 130

บทที่ 130 บริษัทเล็ก ๆที่ไร้ศักยภาพ(2)

เซียวชูหรันฟังแล้วรู้สึกรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ แล้วกล่าวว่า “ประธานเหมย เย่เฉินอยู่บ้านก็ทำหลายเรื่อง และยังมีอีกเรื่อง คุณช่วยกรุณาเรียกชื่อเต็มของฉันเซียวชูหรัน ฉันไม่เคยชินที่บุคคลภายนอกมาเรียกชื่อเล่นฉัน”

“เขาอยู่ที่บ้านทำเรื่องอะไรบ้าง ทำกับข้าว? หุงข้าว? หรือว่าซักผ้า? ”

เหมยผิงอดไม่ได้จึงหัวเราะเสียงดังฮ่า ๆ และกล่าวว่า “ชูหรัน หากสามีของคนหางานไม่ได้ พอดีบริษัทของผมกำลังรับสมัครตำแหน่ง รปภ ให้เขามาลองทำดู”

พูดจบ เขาก็พูดต่อแบบทีเล่นทีจริง “ชูหรัน หากผมเป็นคุณ จะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่ยังหางานทำไม่ได้ ควรจะหย่ากับคนไร้ประโยชน์แบบนี้ไปตั้งนานแล้ว”

เซียวชูหรันขมวดคิ้ว กำลังคิดที่จะพูด ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงไอเย็นอยู่รอบ ๆ ตัว

เธอหันศีรษะ เห็นเย่เฉินยืนขึ้นแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา กล่าวกับเหมยผิงว่า “ผมได้ยินชื่อของประธานเหมยมานานแล้ว ชื่อของคุณก็เหมือนนิสัยคุณจริง ๆ ผมก็มีประโยคหนึ่ง จะพูดกับประธานเหมย”

เหมยผิงสีหน้าเคร่งขรึม “คุณอยากพูดอะไร”

เขาคิดว่าคนไม่เอาถ่านอย่างเย่เฉิน ไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก!

เย่เฉินวางมือทั้งสองบนโต๊ะ และโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ยิ้มแล้วกล่าวว่า

“สิ่งที่ผมอยากจะบอกคือ การเป็นคนนั้น จะเป็นคนไม่เอาถ่านก็ได้ เป็นคนไร้ความสามารถก็ได้ แต่ต้องไม่เป็นคนที่ไม่มีศีลธรรม เพราะคนที่ไม่มีศีลธรรม ก็จะไม่ใช่คนแล้ว จะเป็นสัตว์เดรัจฉาน!”

พูดจบ เขาใช้มือทั้งสองข้างยกถ้วยซุปโหลถัง และเทลงบนหัวของเหมยผิง

เหมยผิงร้องเสียงดัง โดนน้ำซุปลวกจนกระโดดขึ้นมา

เซียวชูหรันตกใจจนหน้าซีด หลังจากมึนงงไปชั่วขณะ จากนั้นรีบเรียกพนักงานบริการนำผ้าเช็ดปากมา

ซุปโหลถังที่ค่อนข้างร้อน ลวกจนทำให้ใบหน้าของเหมยผิงแดงเป็นแผ่น น้ำซุปที่ข้นไหลลงคอ และไหลเข้าไปในเสื้อผ้าของเขา ตอนนี้ทั้งตัวของเขาเหนียวเหนอะหนะไปหมด และยังมีใบผักแขวนอยู่บนกรอบแว่นของเขา