ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1348

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบุญคุณความแค้นตอนนั้นของพวกเขา หรือสัมพันธ์ซับซ้อนในตอนนี้ เธอจะไม่ก้าวก่ายอีก

เซียวฉางควนเองก็ไม่คาดหวังว่าลูกสาวจะสนับสนุนตนเต็มที่ ไม่ก้าวก่าย ถือเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่เขาจะคิดได้แล้ว ดังนั้นเขาเลยพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ไอ้หยาชูหรัน หนูทำได้ถึงขั้นนี้ พ่อก็ขอบคุณมากแล้วล่ะ!”

เซียวชูหรันถอนหายใจยาว บอกว่า “นาฬิกาเรือนนี้ที่คุณน้าหานให้พ่อ พ่ออย่าใส่ที่บ้านเลยดีกว่า เดี๋ยวแม่เห็นก็ถามไม่หยุด”

“เข้าใจเข้าใจ!” เซียวฉางควนพยักหน้าอย่างตื่นเต้น พูดรัวๆ “ต่อไปอยู่บ้าน พ่อไม่ใส่เรือนนี้แน่!”

เย่เฉินที่นั่งข้างๆ ถึงจะไม่ได้พูดอะไร แต่พอได้ยินมาถึงตรงนี้ ก็อดถอนหายใจโล่งอกแทนพ่อตาไม่ได้

พ่อตาตนนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จริงการที่เขาทนหม่าหลันมาได้หลายปีขนาดนี้ เหตุผลหลักก็เพื่อเซียวชูหรัน

ถ้าไม่ใช่เพื่อลูกสาวตน เขาไม่มีทางทนมาได้ตลอด ดังนั้นพอมองจากจุดนี้ เห็นได้ชัดเลยว่า พ่อตาตนไม่ได้ไม่มีอะไรเลย อย่างน้อยเขารักเซียวชูหรันมากจริงๆ

แถมต่อให้ตอนโดนเซียวชูหรันคาดคั้นถาม เขาเองก็ไม่เคยพูดว่า ความอยุติธรรมที่ได้รับมายี่สิบกว่าปีนี้เขายอมทนเพื่อเซียวชูหรัน เขาคู่ควรกับคำที่ว่าความรักของพ่อหนักแน่นดุจขุนเขาแล้วล่ะ

...

พอกลับมาที่Tomson Riviera เย่เฉินกำลังขับรถเข้าเขต ก็เห็นอิโตะ นานาโกะใส่หน้ากากปิดปากยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าเขต

ถึงหน้ากากจะปกปิดใบหน้าเธอไป แต่เย่เฉินยังคงวิเคราะห์จากรูปร่าง ทรงผมและความรู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้คืออิโตะ นานาโกะ

พอเห็นเขาขับเข้าใกล้ อิโตะ นานาโกะ เดินมาทางเขาหลายก้าวอย่างอัตโนมัติ แต่อาจเพราะเห็นเซียวฉางควนและเซียวชูหรันในรถ เลยชะงักเท้าไป

เย่เฉินรู้ว่าเมียและพ่อตาอยู่ในรถ และไม่สามารถจอดรถทักทายเธอ หรือถามว่าเธอมาหาตนทำไม ดังนั้นเขาได้แต่ขับรถเข้าไปก่อน คิดว่าอีกสักพักจะหาข้ออ้างออกมาดูหน่อย