ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1369

โคบายา ชิจิโร่คิดไม่ถึงว่าเว่ยฉางเลี่ยงจะปฏิเสธได้อย่างเฉียบขาดขนาดนี้

อย่างน้องก็ต้องพิจารณาก่อน หรือแสร้งทำเป็นพิจารณาหน่อยก็ได้มั้ง？หรือไม่ใช่ความเคารพที่ควรจะเป็นในการเจรจาธุรกิจ？

ถึงแม้จะรู้สึกโกรธในใจ แต่โคบายา ชิจิโร่ ยังคงฝืนความโกรธที่สุมอยู่ภายในใจ

เขาพยายามรักษารอยยิ้ม แล้วพูดกับเว่ยฉางเลี่ยงไปว่า“ผู้จัดการเว่ยครับ โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับที่พูดอะไรค่อนข้างตรงไปตรงมา จิ่วเสวนเภสัชกรรมของพวกคุณไม่ถือว่าเป็นบริษัทยาชั้นนำของประเทศจีนด้วยซ้ำ เมื่อวางอยู่ในโลก มันยิ่งไม่โดดเด่น ถ้าหากพวกคุณคิดอยากจะก้าวออกจากประเทศ แล้วตีเข้าตลาดในเอเชียหรือตลาดทั่วโลก ด้วยความสามารถของบริษัทพวกคุณ เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างความก้าวหน้าได้”

พูดถึงตรงนี้ เขาจึงตบหน้า แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ“แต่บริษัทผลิตยาโคบายาของเราไม่เหมือนกัน เรามีประวัติศาสตร์ยาวนานมาหลายสิบปี อีกทั้งยังมีชื่อเสียงระดับหนึ่งในตลาดสากล ยิ่งไปกว่านั้นความสามารถโดยรวมของเรา ยังแข็งแกร่งกว่าพวกคุณมาก สายการผลิตของเราก้าวหน้ากว่าพวกคุณมาก กำลังการผลิตก็ก้าวไกลกว่าเป็นโยชน์ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ จิ่วเสวนเภสัชกรรมไม่สามารถเทียบอะไรกับบริษัทผลิตยาโคบายาได้ เพราะฉะนั้น มีโอกาสดีๆแบบนี้ ทำไมถึงไม่ร่วมงานกับบริษัทผลิตยาโคบายาล่ะครับ？”

เว่ยฉางเลี่ยงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดว่า“คุณโคบายาครับ จิ่วเสวนเภสัชกรรมของเราในตอนนี้ถึงจะไม่ได้ใหญ่เท่ากับบริษัทผลิตยาโคบายา แต่ผมเชื่อว่า ด้วยสรรพคุณของยาอันยอดเยี่ยมของเรา เกรงว่าลำพังใช้การบอกผ่านปากต่อปาก เราก็สามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็วแล้วครับ เข้าสู่เอเชีย เดินไปสู่ทั่วโลกไม่ใช่ปัญหาอะไรด้วยซ้ำ กระทั่งเราไม่ต้องเปลืองแรงก้าวสู่ต่างประเทศ ผู้บริโภคต่างชาติจะมีความคิดริเริ่มที่จะมาหาเราเพื่อซื้อของ ซึ่งนี่ก็คือการดึงดูดจากของดีๆ”

โคบายา ชิจิโร่ในตอนนี้หน้าเสียมาก