ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 141

บทที่ 141 แพ้ราบคาบ(1)

เฉินเสี่ยวจาวถูกสั่งสอนเสียจนไม่เป็นท่า กัดฟันแน่น แล้วพูดอย่างไม่อ่อนข้อว่า “ฉันจะประลองกับเขา ถ้าเขาเก่งจริง ฉันถึงจะยอมขอโทษเขา”

“เธอจะก่อเรื่องไปถึงตอนไหน！” ซือเทียนฉีโกรธจนตาโต ถอนหายใจจนเคราปลิว

ชายวัยกลางคนตระกูลซ่งก็อ้าปากค้าง ใครก็คิดไม่ถึง ที่แท้พลังจริงๆ ของเย่เฉินคนนี้ อยู่เหนือกว่าซือเทียนฉีเสียอีก

ซ่งหรงวี่ก็สับสนในทันใด มันหมายความเช่นไรกัน? หรือว่าไอ้เด็กคนนี้มันจะมีอะไรดี?

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

อย่างเขานะหรือ?

ที่สามารถทำให้ซือเทียนฉียอมแพ้ทั้งกายและใจได้?

ในตอนนั้น เย่เฉินมองเฉินเสี่ยวจาว เห็นเธอกำลังโมโหตัวบิดอยู่ ใบหน้ารูปแอปเปิลก็แดงแจ๋ ท่าทางที่ไม่ยอมอ่อนข้อ เห็นแล้วก็รู้สึกขำ ก็เลยพูดขึ้นว่า “คุณจะประลองอะไรกับเขา?”

“ก็วิชาการแพทย์นะสิ！” เฉินเสี่ยวจาวกลอกตา แล้วก็หัวเราะชอบใจ “ทักษะพื้นฐานของวิชาการแพทย์ มีการสังเกต การฟัง การถาม และการจับชีพจร เช่นนั้นพวกเราก็มาประลอง การสังเกต ก็แล้วกัน คุณบอกสิว่า คนในห้องนี้ แต่ละคนมีอาการเป็นอย่างไร ไม่สบายตรงไหน”

ห้ามจับชีพจร แต่ต้องดูอาการจากใบหน้าของผู้ป่วย ฟังดูแล้วเหมือนจะง่าย แต่สำหรับหมอแล้ว มันยากมากเลย

แม้แต่ตัวของซือเทียนฉีเอง ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถดูออก

แต่ว่านี่มันเป็นทักษะพิเศษของเฉินเสี่ยวจาวโดยเฉพาะ ตั้งแต่อายุ1ขวบ ก็อยู่ในอ้อมกอดของคุณตา เห็นคุณตารักษาคนมาตั้งแต่เด็ก เธอเคยเห็นผู้ป่วยมาแล้วกว่าหมื่นคน

ความจำของเธอดีเสียจนน่าตกใจ จนแทบจะสามารถจดจำใบหน้าที่เจ็บป่วยของผู้ป่วยได้ทั้งหมด แล้วยังจำแนกประเภทได้อีกด้วย

พอนานไป เธอก็สามารถมองดูอาการของผู้ป่วยผ่านใบหน้าได้ อีกทั้งยังแม่นยำ90เปอร์เซ็นต์