ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1424
หลังจากล้มป่วย กู้เย้นจงนึกถึงตัวเองในเวลานั้นมานับครั้งไม่ถ้วน
ตัวเองในตอนนั้น ไม่ยอมแพ้เลยจริงๆ! อายุ45แล้ว แต่ยังอยากเป็นหนุ่มวัย 30 อยู่
อันที่จริง ร่างกายของตนในตอนนั้น ดีกว่าคนทั่วไปในวัยเดียวกันจริงๆ แม้ว่าการยกโลงศพขึ้นในครั้งนั้น มันยากมาก แต่ตนก็ทนมาได้!
และตอนนี้ช่วงที่สูงสุดนั้นกลับมาแล้ว!
กู้เย้นจงนั่งบนเก้าอี้ น้ำตาไหลทันที!
เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้ มันต้องเป็นของขวัญจากสวรรค์! ตอนที่ตนกำลังจะตาย แค่หวังว่าจะอยู่รอด ก็ไม่กล้าที่จะหวังว่าชีวิตของตนจะกลับสู่สภาวะสูงสุดนี้!
แต่ว่า ตอนนี้ สิ่งมหัศจรรย์ทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้นกับตนอยู่!
ในเวลานี้ ปาฏิหาริย์ไม่เพียงเกิดขึ้นกับกู้เย้นจงเท่านั้น แต่ยังเกิดขึ้นกับตาของหลินหว่านชิวและกู้ชิวอี๋อีกด้วย!
ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ได้เห็นใบหน้าขาวซีดของกู้เย้นจง เริ่มกลับไปเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็ว
เบ้าตาที่ยุบลงและรอยคล้ำซึ่งเป็นเฉพาะผู้ป่วยระยะสุดท้ายกำลังหายไปอย่างรวดเร็ว และผมหงอกของเขากลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว! แม้แต่รอยย่นบนใบหน้าก็ดูเรียบเนียนด้วยเหมือนกับถูกเตารีดกาลเวลาที่มองไม่เห็นรีดจนเรียบ!
โอ้พระเจ้า! ฉันเห็นอะไร? ฉันเห็นจุดเปลี่ยนของเวลาจริงๆ!หลังจากหลั่งน้ำตาแห่งความเศร้ามากเกินไป น้ำตาแห่งความตื่นเต้นก็ออกมาเป็นครั้งแรก
เช่นเดียวกับกู้ชิวอี๋ น้ำตาของเธอได้ระเบิดออกมาตั้งนานแล้ว แต่เธอไม่กล้าที่จะทำเสียงใด ๆ เพราะกลัวว่ามันจะรบกวนความต่อเนื่องของปาฏิหาริย์
ในช่วงเวลาที่พ่อของเธอป่วย เธอแอบบูชาเทพเจ้าทั้งหมดในโลกที่เธอรู้จัก ขอให้พระเจ้าปรากฏตัว และนำสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาได้
แต่ว่า หลังจากการสวดขอพรทุกครั้ง กลับแลกความผิดหวังไม่รู้จบ ถึงขั้นสิ้นหวังกลับมา
แต่ใครจะไปคิดว่า พระเจ้าไม่สามารถรักษาพ่อได้ แต่คู่หมั้นที่เธอคิดถึงมานานกว่าสิบปี พี่เย่เฉินที่ตนไล่ตามหลังของเขาในวัยเด็ก ได้พาปาฏิหาริย์ที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลกมาให้พ่อได้!
ร่างกายของกู้เย้นจงยังคงย้อนเวลากลับไป
ในเวลานี้ เขาสัมผัสได้ถึงสภาพวัยสี่สิบปีของเขาแล้ว
ปีนั้น เขาได้ยินคนอื่นพูดว่า มีคนเห็นหนุ่มชาวจีน ในอาร์เจนตินาที่ห่างไกล ชายหนุ่มชาวจีนคนนั้น อยู่ในบัวโนสไอเรสเมืองหลวงของอาร์เจนตินา ทำงานเป็นมัคคุเทศก์รับจ้างให้นักท่องเที่ยวชาวจีน และหาเลี้ยงชีพจากสิ่งนี้ หน้าตาเหมือนพี่ใหญ่ที่เขาเคยสาบานเป็นพี่น้องกันในสมัยนั้น
เขาคิดว่าเขาจะสามารถหาที่อยู่ของเย่เฉินได้ในเวลานั้น ดังนั้นเขาจึงตื่นเต้นมาก จนไม่สามารถพักผ่อนได้เลย
นอกจากนี้ เขาไม่ได้พักผ่อนเกิน 10 ชั่วโมงก่อนเครื่องออก ดังนั้นเขาทนมา 48 ชั่วโมง แต่ว่า เขาในตอนนั้น ไม่รู้สึกเมื่อยล้าเลย
จนกระทั่งเขาพบชายหนุ่มที่ดูเหมือนพ่อของเย่เฉินจริงๆ และถามว่าเขาไม่ใช่เย่เฉินที่เขากำลังมองหาแล้ว ก็ผ่านไป50กว่าชั่วโมงแล้ว
จนถึงนาทีนั้น เขาถึงรู้สึกไม่มีพลัง และเหนื่อยล้า
และตอนนี้ เขาสัมผัสได้ว่า ร่างกายของเขาย้อนกลับไปในเวลานั้นจริงๆ…...
โลกทัศน์หลายสิบปีของเขาถูกล้มล้างในทันที
เขาไม่เข้าใจ ยาศักดิ์สิทธิ์อะไรกันแน่? ที่เย่เฉินให้เขากิน? หรือว่าคือยาวิเศษของไท้เสียงเหล่ากุงในตำนาน? มิฉะนั้น มันจะวิเศษแบบนี้ได้อย่างไร?
ในเวลานี้ กู้เย้นจงที่อายุน้อยลงอย่างน้อยสิบปี ก็ร้องไห้ สะอึกสะอื้นเงียบๆ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...