ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 155
บทที่ 155 พลังต่อสู้ของเซียวชูหรันระเบิดออกมาแล้ว(1)
ได้ยินแม่เตือนให้ตนเองกลับบริษัทเซียวซื่อ เซียวชูหรันก็ถามอย่างสงสัยว่า “แม่คะ คุณย่าเอายาอะไรให้แม่กินกันแน่? ทำไมแม่จะต้องให้หนูกลับบริษัทเซียวซื่อด้วย?”
หม่าหลันก็ร้อนรน ตอบไปว่า “ก็ที่บริษัทเซียวซื่อมีเงินเดือนเดือนละล้านให้แล้วไม่ใช่หรือไง? ยังไม่มากกว่าเธอทำธุรกิจเองอีกหรือ? ถ้าเธอไปเปิดธุรกิจเองแล้วเจ๊งจนต้องใช้เงิน พ่อกับแม่จะทำอย่างไร?”
เซียนซูหรันก็มีน้ำเสียงยืดหยัด “แม่ไม่ต้องพูดเลยค่ะ หนูจะไม่กลับบริษัทเซียวซื่อแน่ ต่อให้ต้องไปเป็นขอทานตามถนน หนูก็จะไม่ยอมกลับไป หนูจะยืดหยัดของหนูแบบนี้！”
หม่าหลันก็มีท่าทีผิดหวังกับลูกสาวตน แล้วก็สั่งสอนไปว่า “ยืนหยัดงั้นหรือ? ไม่มีเงินแล้วจะยืนยังไง?”
หม่าหลันพูดจบ ก็น้ำตาไหล แล้วพูดอย่างเสียใจว่า “ตอนนี้บริษัทของตระกูลเซียวใกล้จะล้มละลายแล้ว ถ้าล้มละลายไปจริงๆ แม่กับพ่อก็คงต้องเอาเงินที่เก็บไว้ใช้ตอนแก่ออกมาใช้ เธอก็รู้ว่าพ่อกับแม่จำเป็นต้องใช้เงินนี้มากเท่าไร อีกอย่าง ต่อให้ย่าของเธอไม่ต้อนรับพ่อเธอ พ่อของเธอก็ยังหุ้นอยู่ที่บริษัทเซียวซื่อ ถ้าเธอไม่กลับไป ก็จะอดส่วนที่ต้องได้ แล้วพ่อกับแม่ไม่มีที่พึ่งแล้วจะทำอย่างไร?”
เซียวชูหรันแก้ต่างว่า “แม่คะ ตระกูลเซียวบริหารไม่ดีเอง ถ้าวันหนึ่งพวกเขาจะล้มละลายขึ้นมา ก็สมควรแล้ว！”
หม่าหลันก็ร้อนรน “เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย? พวกเราอดทนอดกลั้นอยู่ในตระกูลเซียวมาหลายปี ตอนนี้กำลังจะคว้าน้ำเหลว ไม่เหลืออะไร เธอคิดเผื่อแม่บ้างหรือเปล่า?”
เซียวชูหรันตั้งใจพูดว่า “หนูคิดเพื่อแม่มาโดยตลอด แม่บอกว่าให้เอาเดือนส่วนใหญ่มาให้แม่ หนูก็ทำตามมาโดยตลอด แม่บอกว่าจะดูแลเงินทั้งหมดของบ้านเรา แม่จัดการทรัพย์สิน หนูกับพ่อก็ไม่มีความเห็นอะไร หนูยอมให้ตั้งหลายส่วน แต่แม่ต้องเคารพหนูด้วย หนูไม่อยากกลับไปบริษัทเซียวซื่อ หนูอยากทำธุรกิจเอง อยากทำอะไรเอง แม่จะไม่สนับสนุนหนูหน่อยหรือคะ?”
หม่าหลันรู้ว่าเหตุผลสู้ไม่ได้ พูดสู้เซียวชูหรันไม่ได้ ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟาเอามือปิดหน้าน้ำตาไหลนอง ในปากก็บ่นพึมพำว่า “ฉันทำไมถึงมีชีวิตลำบากอย่างนี้นะ ประคบประหงมเลี้ยงลูกสาวคนหนึ่งมาอย่างลำบาก หวังว่าจะให้แต่งไปในบ้านแม่สามีที่ดีๆ เป็นเจ้าคนนายคน แต่สุดท้ายละ? พ่อของเธอกลับจะเอาลูกเขยเข้าบ้านมา ตอนนี้ลูกสาวก็ฟังฉันแล้ว ฉันไม่มีตำแหน่งอะไรในบ้าน นี้แล้ว แล้วยังจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกทำไมกัน?”
เซียนซูหรันตั้งใจพูดว่า “แม่คะ ถ้าแม่จะบังคับให้หนูไปบริษัทเซียวซื่อให้ได้ งั้นหนูก็จะแยกไปอยู่กับเย่เฉิน ถ้าแม่ไม่พูดเรื่องบริษัทเซียวซื่ออีกละก็ หนูก็จะไม่แยกออกไปอยู่ เลือกมาหนึ่งข้อ แม่คิดเอาเองเถอะค่ะ”
หม่าหลันมองตาของเซียวชูหรัน รู้ว่าลูกสาวตนเองไม่ได้ล้อเล่นกับตนเอง ก็รู้สึกได้ว่า ตนเองเล่นเกินไปหน่อยแล้ว
ถ้าตนเองยังแกล้งร้องไห้ร้องห่มบีบให้ลูกสาวตนเองยอม เธอก็อาจจะย้ายไปอยู่ข้างนอกกับเย่เฉินจริงๆ พอถึงตอนนั้น ก็เท่ากับ แตกหักกับตนเองแล้วจริงๆ
……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...