ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1554
ในเวลานี้ เขาโทรหาโคบายา มาซาโยชิโดยตรง และทันทีที่รับสายขึ้นมาเขาก็พูดว่า “คุณโคบายา ยินดีด้วยที่คุณได้ขึ้นเป็นประธานรักษาการ!”
โคบายา มาซาโยชิกล่าวด้วยความเคารพว่า “คุณอิโตะ ขอบคุณที่แสดงความยินดี ประธานกรรมการรักษาการคนนี้เป็นเพียงตัวแทนชั่วคราวเท่านั้น รอให้หลานชายของผมโคบายา ชิจิโร่กลับมา ผมก็ยังต้องมอบตำแหน่งนี้ให้กับเขาไป”
นางาฮิโกะ อิโตะเยาะเย้ย และพูดว่า “ผมเดาว่าโคบายา ชิจิโร่จะไม่กลับมาแล้ว คนที่เป็นรักษาการประธานอย่างคุณ ในไม่ช้าก็จะกลายเป็นประธานอย่างเป็นทางการ!”
โคบายา มาซาโยชิรู้สึกแอบดีใจ แต่ก็ยังพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณอิโตะ จะบอกคุณตรงๆ ว่า ผมยังคงคิดเรื่องนี้ทั้งวันทั้งคืน ผมหวังว่าชิจิโร่จะกลับมาอย่างปลอดภัยได้”
นางาฮิโกะ อิโตะยิ้ม และพูดว่า “คุณโคบายา ที่ผมโทรมา ไม่ใช่เพื่อพูดสุภาพกับคุณ แต่มีธุรกิจที่จะร่วมมือกับคุณ”
โคบายา มาซาโยชิรีบพูดว่า “คุณอิโตะเชิญพูดครับ!”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ผมเห็นดีกับอนาคตของบริษัทผลิตยาโคบายาเสมอมา จุดนี้คุณก็น่าจะรู้ดี”
“ใช่!” โคบายา มาซาโยชิกล่าวด้วยความเคารพว่า “เคยได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว! ขอบคุณมากสำหรับความสำคัญที่คุณมีต่อบริษัทผลิตยาโคบายา!”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดขึ้นอีกครั้งว่า “สำหรับผม อยากจะลงทุนในบริษัทผลิตยาโคบายามาโดยตลอด ก่อนหน้านี้ผมก็เคยคุยกับโคบายา ชิจิโร่อย่างลึกซึ้งมาก่อนแล้ว แต่น่าเสียดายที่จู่ๆ เขาก็หายตัวไปจากโลก ผมจึงทำได้แค่มาและเดินหน้าต่อไปเรื่องนี้กับคุณในตอนนี้”
โคบายา มาซาโยชิรีบพูดว่า “อันนี้ไม่มีปัญหา แต่ไม่รู้ว่าคุณอิโตะอยากจะก้าวไปข้างหน้าต่ออย่างไร?”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวว่า “ผมอยากจะทำข้อตกลงกับบริษัทผลิตยาโคบายา และทำข้อตกลงกับคุณสองคนเป็นการส่วนตัว”
โคบายา มาซาโยชิกล่าวว่า “เชิญพูดได้เลยครับ”
หากเป็นการประเมินมูลค่ามากกว่าสองหมื่นล้านดอลลาร์ เขาอยากจะเข้าลงทุนและถือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์ของหุ้นทั้งหมด และจะต้องจ่ายเงินสดอย่างน้อย หกถึงเจ็ดพันล้านดอลลาร์
อย่างไรก็ตาม หากการประเมินมูลค่าสามารถลดลงเหลือหนึ่งหมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ ซึ่งเป็นสัดส่วนการถือหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์เหมือนเดิมด้วย ก็จะต้องจ่ายเพียงแค่สี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์เท่านั้น ซึ่งสามารถประหยัดเงินได้หนึ่งพันกว่าถึงสองพันล้านดอลลาร์เลยทีเดียว
เมื่อโคบายา มาซาโยชิได้ยินสิ่งเหล่านี้ ความคิดแรกในใจของเขา คือเขาไม่อยากจะเปิดช่องว่างขนาดใหญ่เช่นนี้ให้นางาฮิโกะ อิโตะ เพราะว่ายังไงนี่ก็เป็นมูลค่าความแตกต่างหนึ่งพันล้านถึงสองพันล้านดอลลาร์เลยทีเดียว มูลค่ามหาศาล
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดได้ว่าเขาสามารถได้รับเป็นเงินสดเป็นการส่วนตัว และยังสามารถรับประกันได้ว่าตัวเองจะสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งประธานอย่างมั่นคง โดยไม่มีการแทรกแซงใดๆ หัวใจของเขาก็เริ่มสั่นไหวเล็กน้อย
พอคิดได้แล้ว เขาก็เปิดปากพูดว่า “คุณอิโตะ ในเมื่อคุณพูดมาชัดเจนขนาดนี้แล้ว งั้นผมก็จะไม่อ้อมค้อมกับคุณเหมือนกัน ถ้าคุณสามารถจ่ายเงินให้ผมได้ห้าร้อยล้านดอลลาร์เป็นการส่วนตัว แล้วรับรองว่าผมจะได้นั่งอยู่ในตำแหน่งประธานอย่างมั่นคง งั้นอีกสักครู่ตอนที่มีการประชุม ผมก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อส่งเสริมในเรื่องที่ซื้อหุ้นของตระกูลอิโตะในบริษัทผลิตยาโคบายา!”
นางาฮิโกะ อิโตะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า “เอาล่ะ! ห้าร้อยล้านก็ห้าร้อยล้าน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...