ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1559

ในขณะนี้ ทานากะโคอิจิรู้สึกว่าโลกทัศน์ของเขาถูกโค่นล้ม

รุ่นหกของทีมยามากุจิที่มีชื่อเสียงโด่งดัง เสียชีวิตด้วยน้ำมือของปรมาจารย์นินจา ซึ่งเป็นตำนานเกินไปหรือเปล่า

อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่กล้าที่จะสงสัยในคำพูดของนางาฮิโกะ อิโตะใดๆ เลยแม้แต่น้อย

เพราะเขารู้จักนิสัยของนางาฮิโกะ อิโตะเป็นอย่างดี ผู้ชายคนนี้ไม่เคยพูดอะไรที่ไม่แน่ใจเลย

ถ้าเขาพูดอย่างนั้น มันก็ต้องเป็นว่าเขามีวิธีพิเศษบางอย่าง ที่สามารถแน่ใจได้ว่าข้อเท็จจริงเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ

แม้กระทั่ง ทานากะโคอิจิก็ยังสงสัยว่า อาจมีปรมาจารย์นินจาเฝ้าอยู่ในตระกูลอิโตะด้วย

อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

เพราะเขารู้ว่า มีคำถามบางอย่างที่ตัวเองไม่ควรถามถึง และเรื่องบางเรื่องที่ตัวเองไม่ควรรู้

ในฐานะที่เป็นผู้ช่วยของตระกูลอิโตะ และลูกน้องที่โปรดปรานของนางาฮิโกะ อิโตะ สิ่งที่จะต้องทำก็คือรับใช้นางาฮิโกะ อิโตะให้ดี สิ่งที่ควรถามก็ถาม สิ่งที่ไม่ควรถาม ก็ไม่ต้องพูดอะไรสักคำ

ดังนั้น เขาจึงพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะด้วยความเคารพว่า “ข้าน้อยโง่เขลาและความรู้น้อย ไม่ได้คาดคิดว่าปรมาจารย์นินจาในตำนานจะมีอยู่จริงเลย........”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าเบาๆ และถอนหายใจและพูดว่า “น่าเสียดาย ปรมาจารย์นินจาเก่งในการฆ่าคนแบบไม่มีร่องรอย แต่ไม่ได้เก่งในด้านการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน มิฉะนั้น นานาโกะก็ไม่ต้องทนกับความเจ็บปวดมากขนาดนี้หรอก”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถอนหายใจ และโบกมืออีกครั้ง “ไม่พูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว อีกสักครู่ถึงบริษัทผลิตยาโคบายา หลังจากลงนามในสัญญานี้ ก็ถือว่าเป็นการหมดกังวลไปอีกเรื่องหนึ่งของสำหรับผม ในวันพรุ่งนี้คุณก็ตามผมเดินทางไปที่เกียวโต ผมจะหยุดกิจการในมือ และกลับไปเกียวโตเพื่อไปอยู่กับนานาโกะสักสองสามวัน”