ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1589
เมื่อเผชิญกับคำถามของพ่อและพี่ชาย ซูจือหยูยังคงตอบอย่างเรียบๆ "ก่อนอื่น แม้ว่าตระกูลอิโตะจะมีทรัพยากรที่แข็งแกร่งในโตเกียว อีกทั้งยังมีความแข็งแกร่งที่ไม่เลวในโอซาก้าและนาโกย่า แต่ที่จริงแล้วซุปเปอร์ฮาร์เบอร์ของญี่ปุ่นก็คือท่าเรือโยโกฮามาที่อยู่ถัดจากโตเกียว"
"แม้ว่าความแข็งแกร่งของตระกูลทากาฮาช ในโตเกียวจะด้อยกว่าตระกูลอิโตะอยู่บ้าง แต่ว่าพวกเขาแข็งแกร่งมากในโยโกฮามา หรืออาจเรียกได้ว่าโยโกฮามาเป็นสำนักงานใหญ่ของตระกูลทากาฮาชิ"
“ประการถัดมา ตอนนี้ตระกูลอิโตะกำลังมีปัญหาอยู่ไม่มากก็น้อย ลูกสาวของนางาฮิโกะ อิโตะ เมื่อไม่นานมานี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการแข่งขันการต่อสู้แบบฟรีสไตล์ระดับนานาชาติที่จินหลิง ตอนนี้กำลังอยู่ในระหว่างพักฟื้น นางาฮิโกะ อิโตะ เองก็รักใครเอ็นดูลูกสาวคนนี้อย่างมาก และเรื่องนี้ก็ทำให้เขาเสียสมาธิไปไม่มากก็น้อย ในเมื่อจิตใจของคนผู้นี้ไม่อาจทุ่มเทให้กับงานได้ทั้งหมด 100% นี่จะส่งผลต่อความร่วมมือของเรา แม้ว่าผลกระทบจะเป็นเพียง 1% แต่นี่ก็เป็นผลกระทบที่แท้จริง "
ซูโสว่เต้าขมวดคิ้ว "ลูกสาวของนางาฮิโกะ อิโตะได้รับบาดเจ็บ? ทำไมเรื่องนี้ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน"
ซูจือหยูเอ่ยเสียงเรียบ “ก่อนหน้านี้ฉันได้ให้คนไปตรวจสอบสถานการณ์ของทั้งสองตระกูล รวมถึงลูกหลานของพวกเขาด้วย"
พี่ใหญ่อย่างซูจือเฟยอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วโป้ง "จือหยู ยังเป็นเธอที่คิดได้อย่างถี่ถ้วนที่สุด!"
ซูจือหยูกล่าวด้วยความสงบ "พี่ชาย ยอฉันให้น้อยๆหน่อยเถอะ คนที่จะต้องเผชิญหน้าเป็นคนเดียวคือนาย ฉันได้แต่ช่วยนายคิดให้มากขึ้นมาหน่อยก็เท่านั้นเอง"
ซูจือเฟยพูดด้วยรอยยิ้มว่า "มีน้องสาวที่ดีแบบนี้ หลังจากนี้ฉันสามารถวางใจได้แล้ว!"
ซูจือหยูกลอกตาใส่เขาและเอ่ย "ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้ตระกูลอิโตะต้องการลงทุนในบริษัทยาญี่ปุ่นชื่อบริษัทผลิตยาโคบายา เรื่องนี้จะทำให้เขาเสียสมาธิในระดับหนึ่ง"
ซูจือเฟยพยักหน้า “ฉันรู้จักบริษัทนั้น ยากระเพาะเสี่ยวหลินไง ก่อนหน้านี้ฉันเคยใช้มันมาก่อน ผลที่ได้ไม่เลว เยี่ยมมากจริงๆ”
"นั่นมันเมื่อก่อน" ซูจือหยูกล่าวเสียงเรียบ "ตอนนี้ ในประเทศจีนมียากระเพาะจิ่วเสวียน ซึ่งมีศักยภาพแข็งแกร่งกว่าของผลิตภัณฑ์ของพวกเขาไปแล้ว"
ซูโสว่เต้าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม "พวกลูกสองพี่น้อง ล้วนเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในรุ่นเดียวกัน ถ้าพวกลูกพร้อมใจกันทำงานร่วมกัน จะต้องเป็นที่โด่งดังไปทั่วประเทศ หรืออาจกระทั่งโด่งดังไปทั่วโลก!"
ซูจือเฟยยิ้มและกล่าวว่า “ผมคงไม่กล้าเปรียบเทียบกับจือหยู ยัยคนนี้เป็นพวกผิดปกติ อายุเพิ่งจะแค่ 22 ปี แต่จิตใจกลับคล้ายผู้ใหญ่อายุ 44 ปีก็ไม่ปาน ไม่รู้จริงๆ ว่าจะต้องหาคู่ครองแบบไหนในอนาคตถึงจะรักษาเธอได้”
ซูจือหยูถลึงตาใส่เขาและพูดอย่างโกรธเคือง “ต้องให้นายมาเป็นห่วงด้วยหรือไง? ฉันว่านายคิดเรื่องของตัวเองก่อนเถอะ นายแอบชอบกู้ชิวอี๋มานานขนาดนี้ เมื่อไหร่นายจะสารภาพกับเธอ?”
ซูจือเฟยรู้สึกอับอาย เขาโพล่งออกมา "เธออย่ามาพูดจาไร้สาระ! ฉันกับกู้ชิวอี๋ก็แค่คนรู้จักกัน ไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนด้วยซ้ำ"
"แน่นอนสิ" ซูจือหยูแค่นเสียงและพูดอย่างเหยียดหยาม “พอเห็นคนเขาเข้าก็ดันพูดจาไม่ดีใส่ แน่นอนว่าเพื่อนก็เป็นไม่ได้หรอกแบบนี้!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...