ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1588
อาจกล่าวได้ว่า ทุกๆที่ล้วนเป็นความรักใคร่เอ็นดูอย่างหาที่เปรียบมิได้ของคุณท่านใหญ่ซูที่มีต่อซูจือหยู
ด้วยเหตุนี้ เด็กหนุ่มรุ่นเยาว์มีพรสวรรค์ในเย่นจิง จึงเต็มไปด้วยความปรารถนาต่อซูจือหยู
หากสามารถคบกับซูจือหยูได้ ก็ไม่เพียงแต่เป็นการจัดการหญิงสาวผู้งดงามเย้ายวนเกินใครได้อยู่หมัด แต่เธอยังเป็นเด็กหัวกะทิที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกาตลอดทั้งปีและได้รับการศึกษาในสถานศึกษาระดับไฮเอนด์ชั้นนำของโลก นี่ก็เทียบเท่าได้กับการจัดการกับตระกูลซูได้ทั้งหมดด้วย
มีคนบางคนล้อเล่นว่า ใครก็ตามที่สามารถแต่งงานกับซูจือหยู ก็อาจได้รับทรัพย์สมบัติมหาศาลถึงล้านล้าน
ดังนั้น ซูจือหยูจึงมีฉายาที่เรียกกันแบบปากต่อปากในกลุ่มตระกูลใหญ่ในประเทศอย่างเรียบง่ายและหยาบคายว่า เศรษฐีล้านล้าน
หลังจากที่คุณท่านใหญ่ซูเฉิงเฟิงประกาศการตัดสินใจของตนออกไป เขาก็พูดกับซูโสว่เต้าลูกชายคนโตของเขาว่า "โสว่เต้า นายกับจือเฟย จือหยูรีบใช้เวลาในการหารือเกี่ยวกับแผนการคร่าวๆ จากนั้นก็รีบเตรียมตัวออกเดินทาง ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี"
ซูโสว่เต้าลุกขึ้นทันทีและกล่าวด้วยความเคารพ “คุณพ่อไม่ต้องห่วง ผมจะรีบปรึกษาแผนการกับพวกเขาทั้งคู่โดยเร็วที่สุด และจะพยายามเดินทางไปญี่ปุ่นในคืนนี้เลย!”
ซูเฉิงเฟิงพยักหน้า เขาเอ่ยสั่ง “เมื่อใดก็ตามที่เป็นเรื่องประเภทมีสองต้องเลือกหนึ่งแบบนี้ พวกเราติดต่อใครก่อนเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง ตระกูลอิโตะและตระกูลทากาฮาชิแม้ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้จะถดถอยและตกต่ำไปบ้างเนื่องจากภาวะทางเศรษฐกิจโดยรวมของญี่ปุ่น แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขาก็ยังอยู่ในระดับแถวหน้าของญี่ปุ่น พวกนายควรตัดสินใจให้ดีว่าจะติดต่อใครก่อน"
ซูโสว่เต้ากล่าวทันที “ได้ครับคุณพ่อ พวกผมจะเริ่มพูดคุยกันทันทีและรายงานผลให้คุณทราบโดยเร็วที่สุด”
ซูเฉิงเฟิงยิ้มด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า “โสว่เต้า เมื่อ 18 ปีที่แล้ว นายเอาชนะเย่ฉางอิงได้ และกลายเป็นคนรุ่นใหม่ที่เปล่งประกายที่สุดในเย่นจิง อย่างไรก็ตามในช่วง 18 ปีที่ผ่านมา นายก็ไม่ได้มีผลงานที่ยิ่งใหญ่อะไรอีก แน่นอนว่า เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของนาย เป็นเพราะตระกูลซูของเราในหลายปีมานี้ ไม่มีคู่ต่อสู้ที่ดีในประเทศจีนอีกแล้ว”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูเฉิงเฟิงก็ยิ้มเยาะ เขายืนขึ้นและพูดอย่างเต็มไปด้วยพลัง “ตลาดภายในประเทศไม่มีพื้นที่ให้เราเติบโตได้แล้ว หากพวกเราต้องการเติบโตต่อไป ก็ต้องไปต่างประเทศ ออกสู่ทะเล ไปสู่มหาสมุทรเพื่อเติบโตต่อไป!"
“ไม่เช่นนั้น ตระกูลเก่าแก่ในตะวันตกรวมถึงตระกูลเก่าแก่ ก็จะยังออกมากระดี๊กระด๊าให้พวกเรารู้สึกรังเกียจอยู่บ่อยครั้ง!”
ซูโสว่เต้าเอ่ยถาม “ลูกคิดว่าอย่างไร?”
ซูจือเฟยเอ่ย "ผมคิดว่าทางที่ดีที่สุดเราควรติดต่อกับตระกูลอิโตะก่อน นั่นเพราะตระกูลอิโตะมีความแข็งแกร่งทั้งในโตเกียวและเกียวโต มีท่าเรือโตเกียวในโตเกียว ใกล้กับเกียวโตก็มีท่าเรือโอซาก้าและท่าเรือนาโกย่า ตามหลักการแล้ว ตระกูลอิโตะมี ศักยภาพมากกว่าในด้านท่าเรือและการขนส่ง”
“อืม...” ซู่โสว่เต้าพยักหน้าเบาๆ เขาพูดอย่างเห็นด้วยว่า "ความคิดเห็นของลูกมีเหตุผลอย่างยิ่ง อย่างนั้นพวกเราติดต่อตระกูลอิโตะก่อน"
ซูจือหยูขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "พ่อ พี่ชาย แต่ฉันกลับคิดว่า เราควรติดต่อตระกูลทากาฮาชิก่อน"
"โอ้?" ทั้งสองคนมองไปที่ซูจือหยู ซูโสว่เต้าเอ่ยปากถาม “จือหยู ทำไมลูกถึงคิดแบบนั้น?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...