ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1596

โอนิซึกะ ดันมะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอีกหลายทีก่อนจะกัดฟันเอ่ย “ในเมื่อแกไม่เห็นสมาคมไฮกิงบุงเกียวอยู่ในสายตา ไอ้หนุ่ม วันนี้แกตายแน่!"

หญิงสาวคนนั้นตกใจมาก เธอรีบร้องตะโกนอย่างรวดเร็ว “คุณรีบไปเถอะค่ะ! พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกของสมาคมไฮกิงบุงเกียว! สมาคมไฮกิงบุงเกียวเป็นองค์กรความรุนแรงที่ใหญ่ที่สุดในเขตไฮกิง คุณไปหาเรื่องพวกเขาไม่ได้!”

เย่เฉินแตะจมูกของตน เขามองไปที่ โอนิซึกะ ดันมะอย่างยิ้มๆและพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าในโตเกียวมี 23 เขต หรือนี่จะบอกว่า องค์กรที่คล้ายสมาคมไฮกิงบุงเกียวของพวกนาย ทั่วทั้งโตเกียวมีอย่างน้อย 23 องค์กรงั้นหรือ?"

โอนิซึกะ ดันมะเอ่ยถามอย่างโมโห “แล้วไง? พวกเราสมาคมไฮกิงบุงเกียว อยู่หนึ่งในห้าอันดับแรกของโตเกียว! นายหาเรื่องไหวหรือไง?"

เย่เฉินแค่นยิ้ม "หาเรื่องได้หรือไม่ได้ ก็ต้องหาเรื่องก่อนแล้วถึงจะรู้!"

“ไอ้เวรเอ๊ย!” สมาคมไฮกิงบุงเกียวอีกกลุ่มหนึ่งตะโกนอย่างโกรธจัด “ไอ้หนุ่ม แกมันอวดดีเกินไปแล้ว!”

โอนิซึกะ ดันมะส่งสายตาให้คนเหล่านั้นและตะโกนขึ้น "จัดการมันซะ!"

ทันทีที่คนอื่นๆ ได้ยิน ก็หยิบแท่งเหล็กที่มีความยาวเท่าท่อนแขนเล็กๆ ออกมาจากเอวทันที จากนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาเย่เฉิน

คนเหล่านี้ ล้วนเป็นแค่พวกอันธพาลทั่วไปทั้งหมด ความแข็งแกร่งของพวกเขาในสายตาของเย่เฉินแล้วเกือบจะเท่ากับศูนย์

ดังนั้น ต่อให้คนจำนวนมากขนาดนี้พุ่งเข้าใส่เขา เขาก็ไม่หวาดกลัวเลยสักนิด

ในเวลานั้นเอง หญิงสาวที่ถูกโอนิซึกะ ดันมะจับเอาไว้แน่นก็ตะโกนว่า "คุณคะ ระวัง! รีบวิ่งหนีไป!"

"วิ่งหนี?" เย่เฉินหัวเราะ “บุรุษชาวจีนทั้งแท่ง จะวิ่งหนีไปได้ยังไง?"

หลังจากพูดจบ ดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันใด

จากนั้น คนทั้งสี่ที่พุ่งเข้ามาหาเขาจู่ๆก็รู้สึกว่าดวงตาพร่ามัวขึ้นมา พวกเขารู้สึกแค่ว่าขาขวาของเย่เฉินดูเหมือนจะเคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างมากและเตะขาทั้งสี่ลงในคราวเดียว