ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1597

โอนิซึกะ ดันมะ รู้สึกได้ถึงความหนาวจัดเข้ากระดูกพุ่งตรงจากฝ่าเท้าของเขาทะลุขึ้นท้องฟ้า!

เขาไม่เคยเห็นคนโหดร้ายอย่างเย่เฉินมาก่อน ไม่เพียงแต่แข็งแกร่งจนผิดปกติไปอยู่บ้าง แต่ยังพูดจาด้วยระดับความโหดเหี้ยมที่สูงกว่าสมาคมไฮกิงบุงเกียวอย่างนับไม่ถ้วน

สมาคมไฮกิงบุงเกียวข่มขู่ผู้อื่น ล้วนใช้คำประเภทรนหาที่ตาย ฉันจะฆ่าแก อะไรเทือกนั้นที่ฟังแล้วไร้ความหมายทั้งสิ้น

บางทีก็ตะคอกจนเสียงแหบแล้ว แต่สุดท้ายกลับไม่ได้ลงมือทุบตีเลยสักนิด

แต่ว่า ในแวดวงนี้ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง? สามส่วนพึ่งพาพลัง สามส่วนพึ่งพาใบหน้า ส่วนที่เหลืออีกสี่ส่วนขึ้นอยู่กับฝีมือการต่อสู้อันเหี้ยมโหด

แต่ว่าผู้ชายคนนี้ ทันทีที่เปิดปาก ก็บอกขึ้นมาอย่างสบายใจว่าต้องการแขนขวาของตน? เขาคิดว่าแขนของคนๆหนึ่งเป็นล้อรถจักรยานยนต์หรือไงกัน? บอกว่าจะหักก็หักได้โดยไม่กะพริบตา?!

เมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นยังคงดื้อรั้น เย่เฉินก็หมดความอดทนและพูดอย่างเย็นชาว่า “แต่เดิมคิดอยากทิ้งแขนไว้ให้นายข้างหนึ่ง แต่ว่านายกลับไม่ยอมเลือกเดินทางนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจ”

โอนิซึกะ ดันมะในใจหวาดระแวงอย่างมาก แต่ปากกลับตะโกนอย่างสุดเสียงว่า "ไอ้สาวเลว! ไอ้คนจีนอย่างแกทางที่ดีทำตัวให้มันเงียบๆไว้จะดีกว่า! ที่นี่คือญี่ปุ่น! ที่นี่คือโตเกียว! แกไม่กลัวพี่น้องของฉันจะมาฆ่าแกหรือไง?"

เย่เฉินยิ้มเบาๆ "พี่น้องของนาย? ตอนนี้ไม่ได้ลงไปนอนอยู่ตรงพื้นที่สีเขียวหมดแล้วหรือไง?"

โอนิซึกะ ดันมะตะโกนว่า "สมาคมไฮกิงบุงเกียวของเรามีสมาชิกอยู่ 500 คน! แค่คนละหมัดๆก็สามารถทุบตีแกให้กลายเป็นเนื้อได้! ถ้าแกยังกล้ามายุ่งเรื่องของฉันอีก ก็รอสมาคมไฮกิงบุงเกียวของเรามาจัดการแกได้เลย!"

เย่เฉินแค่นเสียงอย่างเย็นชา “เอะอะ! อย่าว่าแต่สมาคมไฮกิงบุงเกียว ต่อให้เป็นจักรพรรดิอย่างทีมยามากุจิของพวกนายก็ไม่อยู่ในสายตาของฉัน"

โอนิซึกะ ดันมะตกใจกับคำพูดของเย่เฉินจนขาทั้งสองข้างอ่อนลง!