ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1598
เย่เฉินเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหนี เขาก็รีบวิ่งไล่ตามเขาทันที แต่หญิงสาวชาวจีนคนนั้นกลับพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณคะ อย่าตามไปเลย มันอันตราย!”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “บอกไปแล้วว่าต้องการแขนทั้งสองข้างของเขา พูดอะไรไปต้องรับผิดชอบ จะได้ไม่ถูกเพื่อนชาวต่างชาติหัวเราะเยาะว่าพวกเราคนจีนพูดไม่เป็นคำพูด!”
โอนิซึกะ ดันมะเมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฉิน ความกลัวในใจก็พุ่งขึ้นมาทันที ฝีเท้าของเขาเร่งขึ้นมาทันทีจนแทบจะเป็นการวิ่งหนีสุดชีวิต
ขณะที่เขากำลังรีบวิ่งไปกลางถนน จู่ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และชนเข้าที่ขาของเขาทันที จนกระแทกเขาออกไป
หลังจากที่โอนิซึกะ ดันมะถูกชน ทั้งร่างก็สูญเสียการทรงตัวและล้มลงไปยังเลนถัดไปโดยตรง
ในเวลานี้ ที่เลนด้านข้าง มีขบวนรถที่ประกอบด้วยรถโรลส์รอยซ์กำลังผ่านไปอย่างรวดเร็ว
โอนิซึกะ ดันมะที่จู่ๆสูญเสียความควบคุมพุ่งลงไปหน้าโรลส์รอยซ์คันหนึ่ง รถยนต์โรลส์รอยซ์คนนั้นไม่มีเวลาหลบเลี่ยงและเหยียบเข้าใส่แขนทั้งสองข้างของเขาในทันที!
เสียงแตกหักดังขึ้นมาอย่างชัดเจน รถยนต์โรลส์รอยซ์น้ำหนัก 3 ตันกดทับลงไปที่แขนทั้งสองข้างของ โอนิซึกะ ดันมะ จนหัก!
โรลส์รอยซ์เบรกลงอย่างฉุกเฉิน ทำให้ขบวนรถโรลส์รอยซ์ที่ตามมาหยุดลงทั้งหมดด้วยเช่นกัน
ในรถโรลส์รอยซ์ที่ทับลงบนแขนทั้งสองของโอนิซึกะ ดันมะ มีชายหนุ่มหน้าตาโกรธเกรี้ยวคนหนึ่งลงมา อายุราวๆประมาณยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดปี
ทันทีที่ชายคนนั้นลงจากรถ เขาก็เตะเข้าไประหว่างซี่โครงของโอนิซึกะ ดันมะอย่างโมโหและด่าอย่างรุนแรงว่า "ไอ้ตัวบัดซบ! ไม่รู้หรือไงว่าในรถฉันมีแขกผู้มีเกียรติอยู่?! แกตายไปไม่เท่าไหร่ แต่ทำให้แขกผู้มีเกียรติบนรถของฉันตกใจ ฉันจะทำลายกระดูกแกให้เป็นเถ้าถ่าน!”
แขนของ โอนิซึกะ ดันมะ อีกต่อไปถูกบดขยี้แต่เดิมเขาก็เจ็บปวดจนอยากตายแล้ว พอถูกเตะเข้าไปอีกที ก็ไอออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
แต่ว่า เมื่อเขาเงยหน้าอันอ่อนแรงขึ้นและเห็นชายที่เตะตน ก็ตกใจกลัวขวัญหนีขึ้นมาทันที เขาเอ่ยร้องไห้ "คุณ คุณทากาฮาชิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะชนคุณ ผมถูกคนข้างหลังไล่ฆ่ามากำลังหลบหนีเอาชีวิตรอด ถึงได้ล้มลงใต้ล้อรถของคุณ ได้โปรดคุณช่วยไว้ชีวิตผมสักครั้ง...”
ทากาฮาชิ เอคิจิตะคอกอย่างโกรธจัด “นี่นายมีชีวิตอยู่มามากเกินพอแล้วใช่ไหม?”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “พูดจาระมัดระวังหน่อย ถ้านายคิดว่านายได้รับความเสียหาย ก็บอกราคามา ฉันชดใช้ให้ ไม่จำเป็นต้องมาพูดจาหยาบคายตรงนี้ ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าฉันหยาบคายกับนาย!”
“หยาบคายกับฉัน?!” ทากาฮาชิ เอคิจิแค่นเสียงอย่างเย็นชา “ไอ้หนุ่ม นายพูดจาโอหังไปหน่อยแล้วมั้ง! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? เชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้นายเสียใจที่เกิดมาในโลกนี้ได้!”
เย่เฉินหรี่ตาลงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่รู้ว่านายเป็นใคร และฉันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะรู้ด้วย ฉันรู้แค่ว่า แขนทั้งสองข้างของผู้ชายใต้ฝ่าเท้านายเมื่อครู่เป็นฉันที่จองเอาไว้ก่อนแล้ว ตอนนี้นายทำให้แขนทั้งสองข้างที่เป็นของฉันหักไปแล้ว ดังนั้นนายต้องให้คำอธิบายที่น่าพอใจมากับฉัน!"
ทากาฮาชิ เอคิจิตกตะลึงไปทั้งตัวทันที เขาถามตาค้าง "เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ?!”
เย่เฉินมองที่เขาและถามอย่างดูถูก “ทำไม? คำพูดของฉันเมื่อกี้นี้นายไม่ได้ยินหรือไง? หรือว่านอกจากแต่งตัวเหมือนพวกสุนัขสวมหนังมนุษย์แล้ว นายยังเป็นพวกมีอาการหูหนวกเป็นพักๆด้วย?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...