ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1603

เมื่อเห็นเย่เฉินไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ทากาฮาชิ เอคิจิรู้สึกว่า วันนี้ตัวเองต้องจบเห่แล้ว

เพราะตอนนี้ เขาไม่มีใครใช้งานได้แล้ว

ต่อให้ตอนนี้โทรหาแจ้งให้ยอดฝีมือจากตระกูลให้มารวมตัวกันที่นี่ ก็ไม่ทันแล้ว

ตอนที่ทากาฮาชิ เอคิจิสิ้นหวังเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นประตูรถโรลส์-รอยซ์ ข้างๆก็เปิดออก

ซูจือหยูก้าวลงจากรถ และพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณผู้ชายท่านนี้ คุณเป็นคนประเทศจีน ต้องเข้าใจเหตุผลที่ว่าอย่าเรื่องอะไรที่เกินความพอดี คุณก็ไม่น่าจะไม่เข้าใจนะ?”

เย่เฉินคาดไม่ถึงว่า ยังมีคนกล้าออกหน้าให้ทากาฮาชิ เอคิจิคนนี้

ที่สำคัญ ยังเป็นผู้หญิงอีกด้วย

เขาขมวดคิ้วมองไปทางซูจือหยู ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ฉันฟังจากที่คุณพูดก็น่าจะเป็นคนจีนใช่มั้ย? ทำไม? จะขอร้องแทนญี่ปุ่นคนนี้เหรอ?”

ซูจือหยูพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: “ฉันไม่ได้ขอร้อง ฉันเพียงแค่แนะนำคุณเป็นคนอย่าทำสิ่งที่เกินพอดี ทุกเรื่องควรจะเหลือทางรอดไว้บ้าง”

เย่เฉินยิ้ม แล้วถามเธอ: “เมื่อกี้นี้เขาให้คนนับสิบมารุมตีฉันพร้อมกัน ทำไมไม่เห็นคุณห้ามไว้บ้างเกลี้ยกล่อมเขาว่าทุกเรื่องควรจะเหลือทางรอดไว้บ้าง?”

ซูจือหยูตกตะลึงเล็กน้อยกับคำถามของเย่เฉิน

เมื่อกี้นี้ อันที่จริงมีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของเธอ ถ้าเย่เฉินรับมือไม่ไหวชีวิตตกอยู่ในอันตราย ตัวเองคงจะลงมาห้ามทากาฮาชิ เอคิจิไว้

แต่ทว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า ตอนนี้ตัวเองพูดแบบนี้ อีกฝ่ายไม่เชื่ออย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงเอ่ยปากพูดว่า: “อีกฝ่ายนับสิบคนรุมตีคุณ คุณก็ไม่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อไม่ได้รับบาดเจ็บ ทำไมไม่เหลือทางเอาตัวรอดให้อีกฝ่ายบ้าง?”

เย่เฉินแสยะยิ้ม ถามกลับว่า: “เขาไม่เหลือทางเอาตัวรอดให้ฉัน ทำไมฉันต้องเหลือให้เขาด้วย?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน