ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1690
เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด:"ยานี้มีชื่อว่ายาอายุวัฒนะ"
จู่ๆอิโตะนานาโกะก็คิดอะไรบางอย่างออก เข้าใจในทันทีและพูด:"ฉันรู้แล้ว! ฉันรู้แล้ว! เย่เฉินซัง! ก่อนที่ฉินเอ้าเสวี่ยนจะเข้ารอบแปดคนสุดท้าย จู่ๆเธอก็แข็งแกร่งขึ้น น่าจะเป็นเพราะเธอทานยาอายุวัฒนะใช่ไหม?"
เย่เฉินพยักหน้า:"ใช่ เป็นเพราะฤทธิ์ยาของยาอายุวัฒนะ"
อิโตะนานาโกะถามอีกครั้ง:"ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เย่เฉินซังไม่ต้องการให้ฉันต่อสู้ซึ่งๆหน้ากับฉินเอ้าเสวี่ยนในอนาคตอีก ดังนั้นคุณก็เลยไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติอีก ใช่ไหม?"
เย่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมา:"ใช่ ฉันพิจารณาข้อนี้ด้วย"
อิโตะนานาโกะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอลังเลอยู่ชั่วครู่และถามอย่างหยั่งเชิงว่า:"เงื่อนไขข้อนี้ของเย่เฉินซัง เพราะคุณชอบฉินเอ้าเสวี่ยนใช่ไหม?"
เย่เฉินส่ายหัว:"ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเอ้าเสวี่ยน มันเป็นความรู้สึกเหมือนพี่ชายกับน้องสาวมากกว่า เหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณสองคนพบกันในการแข่งขัน เป็นเพราะพวกเราเป็นตัวแทนของประเทศที่ต่างกัน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่ฉันทำลงไป ส่งผลกระทบต่อเกียรติยศและชื่อเสียงของนักกีฬาจีน ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากให้คุณเข้าร่วมการแข่งขันนานาชาติอีก"
อิโตะนานาโกะเข้าใจทันทีและเธอก็ลุกขึ้นมา โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เย่เฉินและพูดอย่างจริงจัง:"เย่เฉินซัง คุณโปรดวางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นานาโกะจะตั้งใจเรียนรู้และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ และจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันในรูปแบบใดๆอีก!"
เมื่อพูดจบ เธอก็พึ่งได้สติ และมองขาทั้งสองข้างของตัวเอง พูดด้วยความตื่นเต้น:"ไม่เคยคิดมาก่อน ความรู้สึกที่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองนั้นดีมากๆ..."
เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม:"คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะไม่ใช่เหรอ? พวกเราออกไปเดินเล่นตอนนี้เลย!"
"อืม!" อิโตะนานาโกะพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น เดินอ้อมโต๊ะน้ำชาและจับมือของเย่เฉิน พูดด้วยความดีใจ:"เย่เฉินซัง ไปกันเถอะ!"
เมื่อสักครู่อิโตะนานาโกะแข็งแกร่งขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ ตอนนี้มองไม่ออกเลยว่าเธอเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้
อิโตะนานาโกะหมุนรอบตัวเองหลายๆรอบท่ามกลางหิมะ และหยุดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเย่เฉิน
เธอจ้องมองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและบริสุทธิ์ และพูดด้วยความจริงใจและหลงใหลว่า:"เย่เฉินซัง ฉันรอหิมะนี้มานานหลายวันแล้ว...พยากรณ์อากาศบอกว่าหิมะนี้น่าจะตกเมื่อหลายวันที่แล้ว ตอนนั้นฉันนั่งอยู่บนรถเข็นและนั่งรอที่ลานหน้าบ้าน เงยหน้ามองท้องฟ้า รอให้หิมะตกและคิดถึงคุณไปด้วย..."
"แต่วันนั้น ฉันนั่งรอ แต่หิมะไม่ตก แต่ฉันก็ไม่เคยคาดหวังเลยว่าคุณจะมา..."
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆดวงตาของเธอก็มีน้ำตาทันที พูดด้วยเสียงสะอื้นและความอ่อนโยนว่า:"แต่ฉันคาดไม่ถึงจริงๆ วันนี้ หิมะที่ฉันตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ได้ตกลงมาพร้อมกับการมาถึงของเย่เฉินซัง ที่ฉันเฝ้ารอมานาน..."
"ในเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด พอใจที่สุด และสมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของฉัน มันสมบูรณ์มากจนทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อ มันเหมือนความจริงและความเท็จ เหมือนความฝันและมายา ..."
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...