ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1690

เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด:"ยานี้มีชื่อว่ายาอายุวัฒนะ"

จู่ๆอิโตะนานาโกะก็คิดอะไรบางอย่างออก เข้าใจในทันทีและพูด:"ฉันรู้แล้ว! ฉันรู้แล้ว! เย่เฉินซัง! ก่อนที่ฉินเอ้าเสวี่ยนจะเข้ารอบแปดคนสุดท้าย จู่ๆเธอก็แข็งแกร่งขึ้น น่าจะเป็นเพราะเธอทานยาอายุวัฒนะใช่ไหม?"

เย่เฉินพยักหน้า:"ใช่ เป็นเพราะฤทธิ์ยาของยาอายุวัฒนะ"

อิโตะนานาโกะถามอีกครั้ง:"ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เย่เฉินซังไม่ต้องการให้ฉันต่อสู้ซึ่งๆหน้ากับฉินเอ้าเสวี่ยนในอนาคตอีก ดังนั้นคุณก็เลยไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติอีก ใช่ไหม?"

เย่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมา:"ใช่ ฉันพิจารณาข้อนี้ด้วย"

อิโตะนานาโกะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอลังเลอยู่ชั่วครู่และถามอย่างหยั่งเชิงว่า:"เงื่อนไขข้อนี้ของเย่เฉินซัง เพราะคุณชอบฉินเอ้าเสวี่ยนใช่ไหม?"

เย่เฉินส่ายหัว:"ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเอ้าเสวี่ยน มันเป็นความรู้สึกเหมือนพี่ชายกับน้องสาวมากกว่า เหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณสองคนพบกันในการแข่งขัน เป็นเพราะพวกเราเป็นตัวแทนของประเทศที่ต่างกัน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่ฉันทำลงไป ส่งผลกระทบต่อเกียรติยศและชื่อเสียงของนักกีฬาจีน ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากให้คุณเข้าร่วมการแข่งขันนานาชาติอีก"

อิโตะนานาโกะเข้าใจทันทีและเธอก็ลุกขึ้นมา โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เย่เฉินและพูดอย่างจริงจัง:"เย่เฉินซัง คุณโปรดวางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นานาโกะจะตั้งใจเรียนรู้และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ และจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันในรูปแบบใดๆอีก!"

เมื่อพูดจบ เธอก็พึ่งได้สติ และมองขาทั้งสองข้างของตัวเอง พูดด้วยความตื่นเต้น:"ไม่เคยคิดมาก่อน ความรู้สึกที่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองนั้นดีมากๆ..."

เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม:"คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะไม่ใช่เหรอ? พวกเราออกไปเดินเล่นตอนนี้เลย!"

"อืม!" อิโตะนานาโกะพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น เดินอ้อมโต๊ะน้ำชาและจับมือของเย่เฉิน พูดด้วยความดีใจ:"เย่เฉินซัง ไปกันเถอะ!"

เมื่อสักครู่อิโตะนานาโกะแข็งแกร่งขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ ตอนนี้มองไม่ออกเลยว่าเธอเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้