ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1691
เมื่อเย่เฉินและอิโตะนานาโกะจับมือกันและเดินเล่นในค่ำคืนอันเงียบสงบท่ามกลางหิมะปกคลุม ในโตเกียวก็ยังคงเกิดเรื่องวุ่นวายอยู่
ในเวลานี้ ทากาฮาชิมาจิอยู่ที่บ้านของตัวเอง นั่งรอข่าวสารจากนินจาฟูจิบายาชิอย่างใจจดใจจ่อ
ตระกูลฟูจิบายาชิกังวลมากกว่าเขาอีก
เพราะว่าจนถึงตอนนี้ ตระกูลฟูจิบายาชิได้สูญเสียนินจาไปแล้วสิบคน และนินจาเหล่านี้ก็เป็นนินจาวัยรุ่นและเป็นกำลังสำคัญของตระกูล ตอนนี้กำลังสำคัญของตระกูลตายไปเกือบทั้งหมด
แม้ว่านินจาสิบคนนั้นไม่มากนัก แต่ตระกูลที่มีนินจาวัยรุ่นสิบคน ก็ถือได้ว่าเป็นตระกูลนินจาขนาดใหญ่แล้ว
ประการแรก นินจาวัยรุ่นสิบคนนี้ มีอาวุโสอย่างน้อยหนึ่งถึงสองรุ่น เช่นพ่อแม่ ลุงป้าน้าอา และปู่ย่าตายาย ซึ่งรวมกันแล้วก็ไม่น้อยกว่าสิบคน
ประการที่สอง นินจาทั้งสิบคนนี้เป็นผู้ชายทั้งหมด แต่ในหนึ่งครอบครัวจะมีวัยรุ่นที่เป็นผู้ชายอย่างเดียวนั้นยาก ถ้าอัตราส่วนผู้ชายกับผู้หญิงคือหนึ่งต่อหนึ่ง อย่างน้อยก็มีผู้หญิงอีกสิบคน
ประการที่สาม นินจาผู้ชายสิบคนนี้ อย่างน้อยมีครึ่งหนึ่งที่แต่งงานแล้ว พวกเขายังมีภรรยาและลูกด้วย
ถ้าเป็นแบบนี้ ในหนึ่งตระกูลอย่างน้อยต้องมีคนห้าสิบถึงหกสิบคน ถึงจะมีนินจาวัยรุ่นที่เป็นผู้ชายสิบคน
ตอนนี้ นินจาวัยรุ่นที่เป็นผู้ชายของตระกูลฟูจิบายาชิได้ตายหมดแล้ว ความแข็งแกร่งของตระกูลก็ลดลงอย่างกะทันหัน
ถ้าเป็นอย่างนี่ต่อไป พวกเขาคงไม่มีกำลังคนที่จะส่งไปช่วยเหลือและปกป้องทากาฮาชิมาจิแล้ว
ดังนั้น ในบ้านของทากาฮาชิมาจิ นอกจากมีบอดี้การ์ดไม่กี่คนแล้ว ไม่มีนินจาแม้แต่คนเดียว
เวลาดึกแล้ว แต่ทากาฮาชิมาจิก็ยังไม่รู้สึกง่วงเลย
ด้านหนึ่งเพราะเขายังคงเศร้าโศกเสียใจกับการเสียชีวิตอันน่าเวทนาของทากาฮาชิเอคิจิ ส่วนอีกด้านหนึ่งเพราะเขากำลังรอ รอดูว่าเขายังสามารถติดต่อกับนินจาของตระกูลฟูจิบายาชิที่หายตัวไปได้ไหม
ถึงแม้จิตใต้สำนึกของเขาจะรู้ดี ว่านินจาของตระกูลฟูจิบายาชิที่เขาส่งไปโตเกียวน่าจะถูกคนอื่นสังหารไปแล้ว แต่ในจิตใจส่วนลึกๆของตัวเอง เขายังเหลือความหวังอันน้อยนิด
เขารู้สึกว่าก่อนที่เขาจะได้เห็นศพนินจาพวกนั้น สิ่งต่างๆอาจจะมีโอกาสเปลี่ยนแปลงได้ บางทีหลังจากที่เขารออีกสักพัก นินจาฟูจิบายาชิพวกนั้นอาจจะติดต่อเขาก็ได้?
ขณะที่ทากาฮาชิมาจิเดินไปมาในห้องนั่งเล่น และรออย่างใจจดใจจ่อ มีลูกดอกอันเล็กๆก็พุ่งออกมาจากมุมห้องทันที และลูกดอกนั้นก็แทงเข้าไปที่ท้ายทอยของทากาฮาชิมาจิทันที
ในเวลานี้
นางาฮิโกะอิโตะพึ่งจะนอนหลับ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เขาถามด้วยความรำคาญ:"มันดึกมากแล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีก? ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน พรุ่งนี้ค่อยรายงานฉัน!"
ทานากะซังรีบพูดทันที:"ท่านประธาน เจ้าหน้าที่จากกรมตำรวจนครบาลมาอีกแล้ว บอกว่ายังมีเรื่องบางอย่าง ต้องการขอความร่วมมือจากคุณ ให้คุณไปให้ปากคำที่กรมตำรวจนครบาลอีกครั้ง"
"ยังต้องไปให้ปากคำอีกเหรอ?!"นางาฮิโกะอิโตะตะโกนด้วยความโกรธ:"ฉันพูดทุกอย่างที่ควรพูดไปแล้ว และไม่มีอะไรจะพูดอีก!"
ทานากะซังพยายามอธิบาย:"ท่านประธาน อีกฝ่ายกล่าวว่าตระกูลซูกดดันพวกเขาตลอด และเรื่องนี้อาจจะกลายเป็นเรื่องการทูตระหว่างประเทศก็ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงมาขอความร่วมมือจากคุณ"
"เรื่องการทูตระหว่างประเทศ?!"
เมื่อนางาฮิโกะอิโตะได้ยินเรื่องนี้ ก็ด่าด้วยความโกรธ:"แม่งเอ๊ย มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญจริงๆ!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...