ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 17

บทที่17 แกหมายความว่าอย่างไร

คิดมาถึงตรงนี้ ปี้ลีน่าจึงรีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย้ายวน พูดจาออดอ้อนเย่เฉิน“ยินดีต้อนรับหัวหน้าห้องเย่นะคะ ช่างเป็นเกียรติแก่แชงกรีล่าเราจริงๆ และก็เป็นเกียรติแก่เพื่อนนักเรียนเก่าอย่างฉันด้วย เชิญเข้าไปข้างในนะคะ......”

เธอรู้สึกว่า พูดจายกยอเย่เฉินสักคำสองคำ ก็จะทำให้เย่เฉินลืมพฤติกรรมของเธอเมื่อครู่

แต่ว่า เย่เฉินไม่ได้เมตตาแบบที่เธอคิด

เฉินจื๋อข่ายฟังคำพูดของปี้ลีน่า จึงถามขึ้นอย่างประหลาดใจ“ปี้ลี่น่า เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นคุณชายเย่เหรอ”

“ใช่ๆๆ！”ปี้ลีน่ารีบพูด“คุณชายเย่เป็นหัวหน้าห้องสมัยเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ ความสัมพันธ์พวกเราดีมาก！”

เฉินจื๋อข่ายพูดว่า“พรุ่งนี้มารายงานตัวที่ห้องผู้บริหารนะ ต่อไปเธอเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลของแชงกรีล่า！”

จากหัวหน้ากลุ่มเป็นหัวหน้าแผนก ที่แชงกรีล่านับว่าอย่างน้อยต้องสามขั้น เงินเดือนเพิ่มเป็นสิบเท่า และอำนาจในการบริหารคนก็เพิ่มมากขึ้น นับว่าเป็นผู้บริหารระดับสูง

ปี้ลีน่าได้ยินแบบนี้ จึงดีใจจนเนื้อเต้น

ในตอนนี้ เย่เฉินพูดเย็นชา“ผู้จัดการเฉิน รู้ไหมว่าปี้ลีน่ากับผมมีความสัมพันธ์อะไรกัน”

เฉินจื๋อข่ายคิดว่าเย่เฉินไม่ถูกใจการจัดการแบบนี้ จึงรีบพูดขึ้น“ถ้าคุณเย่ไม่พอใจ งั้นให้ปี้ลี่น่าขึ้นเป็นรองกรรมการเลย！”

จู่ๆเย่เฉินพูดขึ้น“เพราะผมไม่มีบัตรสมาชิก เลยโทรขอร้องปี้ลีน่า ปรากฏว่าเธอมาดูถูกผมโดยไม่มีเหตุผล ถึงขนาดนี้จะให้รปภ.ลงไม้ลงมือ คุณกลับจะเลื่อนตำแหน่งให้เธอเป็นรองกรรมการ หมายความว่าไง จะเป็นปฏิปักษ์กับผมใช่ไหม”

ได้ยินแบบนี้ เฉินจื๋อข่ายใจหายวาบ

สอพลอผิดจังหวะแล้ว！

จากนั้น สายตาที่เขามองไปที่ปี้ลีน่า เต็มไปด้วยความเดือดดาล

ตามมาติดๆคือ เขาตบหน้าปี้ลีน่าอย่างแรง พร้อมด่าทอ“ขนาดคุณเย่ยังไปกล้าทำให้ขุ่นเคือง แกไปกินดีหมีมาหรือไง ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม”

ปี้ลีน่าตกใจจนเข่าอ่อน คุกเข่าโขกหัวคำนับไม่หยุด ร้องไห้พร่ำพรรณา“ผู้จัดการเฉินฉันผิดไปแล้ว”

เฉินจื๋อข่ายถีบลงบนตัวปี้ลีน่าอย่างแรง จนเธอกระเด็นไปหลายเมตร ด่าทอว่า“แกไอ้หมาไม่มีตา！วันนี้ฉันจะให้แกลิ้มรสว่า การทำให้คุณชายขุ่นเคืองเป็นอย่างไร！”

พูดจบจึงตะคอกใส่รปภ.ข้างกาย“ซ้อมมันแรงๆ！เอาให้ปางตาย แล้วเอาให้หน้าที่ศัลยกรรมมาแล้วของมันเสียโฉม จากนั้นก็ประกาศให้ทั่วเมืองจินหลิง ต่อไปบริษัทไหนกล้าใช้งานมัน ก็เท่ากับเป็นปฏิปักษ์กับเฉินจื๋อข่าย！”

ปี้ลีน่าตกใจเกือบตาย ลนลานพูดขึ้น“ผู้จัดการเฉินคะฉันผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะ！”

เฉินจื๋อข่ายระเบิดเสียง ตะคอก“ตอนนี้เพิ่งมาสำนึกเหรอ ก่อนหน้าไปทำไรมา คุณชายเย่เป็นคนที่แกล่วงเกินได้เหรอ ฉันจะเอาชีวิตแก！”

ปี้ลีน่าปล่อยโฮอย่างล่มสลาย คุกเข่าคลานไปตรงหน้าเย่เฉิน คำนับไม่หยุด“หัวหน้าห้องเย่ ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษนะ！เห็นแก่ที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันเถอะ......”

เย่เฉินถามเธอเสียงเรียบ“ปี้ลีน่า เป็นเพื่อนนักเรียน แล้วทำไมเมื่อกี้เธอถึงดูถูกฉันแบบนั้น ดูถูกเมียฉันแบบนั้น”

ปี้ลีน่าร้องไห้น้ำหูน้ำตาร่วง“หัวหน้าห้อง เมื่อกี้ฉันเลอะเลือนไปหน่อย ฉันปากไม่ดีเอง อภัยฉันเถอะนะ......”

เย่เฉินพูด“ใครไม่ทำฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำเขา แต่ถ้าละเมิดฉัน ฉันก็ไม่ปล่อยไว้！”

พูดจบ จึงแค่นเสียงพูด“เหล้าขมนี่เธอบ่มมันเอง ก็จงดื่มมันเอง！”

เฉินจื๋อข่ายด่าทอ“นังสารเลว ถ้ายังกล้าโวยวายใส่คุณชายเย่ ฉันจะให้คนฉีกปากแก！”

ปี้ลีน่าไม่กล้าอ้อนวอนอะไรอีก ได้แต่นั่งคุกเข่าร้องไห้คนเดียว

เย่เฉินไม่ได้สงสารหล่อนแม้แต่น้อย หากแต่มองข้ามไป พูดกับเฉินจื่อข่ายอย่างไร้อารมณ์“ผมอยากคุยเรื่องสวนดอกไม้ลอยฟ้ากับคุณ ไปที่ห้องทำงานเถอะ”

เฉินจื๋อข่ายรีบพยักหน้า พูดอย่างนอบน้อม“คุณเย่ตามผมมาครับ！”