ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 170

บทที่170 ต่งรั่งหลินสารภาพรัก（2）

ไม่น่าแปลก หลังจากวันนั้น ตนหาหินก้อนนั้นหาเท่าไรก็หาไม่พบ ที่แท้วันนั้นทำหล่นหาย! และบังเอิญต่งรั่งหลินเก็บไป......

ครั้งนี้คงจะยากที่จะสรรหาคำอธิบายได้อีกแล้ว ซวยแล้วเรา......

เย่เฉินคิดถึงตรงนี้ ทำได้เพียงแสร้งโง่ พูดว่า: “หมายความถึงอะไร นี่มันแค่หินก้อนนึงไม่ใช่เหรอ?”

ต่งรั่งหลินจ้องตาของเย่เฉินอย่างจริงจังพูดว่า: “คุณอย่าโกหกฉันเลย จางเอ้อเหมาบอกฉันแล้ว หินก้อนนี้เป็นของคุณเรียกว่าหินคุ้มกัน ในโลกนี้มีเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น”

เย่เฉินได้ฟังคำพูดนี้ ในใจนั้นด่าจางเอ้อเหมาที่ปากเสีย จางเอ้อเหมาคนนี้ทำไมถึงพูดจาออกไปหมดโดยไม่คิด

ดูเหมือนต่งรั่งหลินยืนยันด้วยหลักฐานที่หนักแน่น เย่เฉินทำได้เพียงพยักหน้ายอมรับ: “เอาเถอะ ผมยอมรับ คนที่ช่วยเหลือคุณที่โรงแรมจินหลิงตอนนั้นคือผมเอง วันนั้นก็เป็นการพบกันโดยบังเอิญ คุณอย่าบอกกับชูหรันเด็ดขาดนะ!”

หลังจากที่เย่เฉินยอมจำนนด้วยหลักฐาน เวลานั้น ทั้งสองคนนิ่งเงียบไม่ปริปากสักคำ

สิ่งที่เย่เฉินอึดอัดก็คือ ตนเองปกปิดสถานะมาตั้งนาน แต่กลับถูกต่งรั่งหลินเปิดเผย ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเธออย่างไรดี

และต่งรั่งหลินเองจิตใจเกิดรู้สึกหวั่นไหวราวกับคลื่นที่โหมซัดกระหน่ำ ภายในใจรู้สึกสับสนยิ่งนัก

ต่งรั่งหลินมองไปที่เย่เฉิน กี่ครั้งแล้วที่อยากจะเอ่ยปาก แต่ก็หยุดและไม่พูดต่อ ในที่สุดเธอรวบรวมความกล้า ก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนห่างกับเย่เฉินเพียงแค่ฝ่ามือเดียว

“เย่เฉิน ฉัน......ฉันชอบคุณ!”

เย่เฉินถึงกับอ้าปากค้าง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดว่า: “รั่งหลินผมเป็นสามีของเพื่อนสนิทของคุณนะ คุณนี่......”

ต่งรั่งหลินกัดฟันแล้วพูดต่ออีกว่า: “จะเป็นอะไรไป? ฉันรู้ดีว่าคุณกับชูหรันไม่มีความรู้สึกต่อกัน ตอนนั้นสาเหตุที่พวกคุณแต่งงานกัน ทั้งหมดเป็นเพราะคุณท่านใหญ่เซียว ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นฉันก็ไม่ถือว่าแย่งสามีของเพื่อนสนิท อย่างมากก็ถือว่าแย่งสามีปลอม ๆ ของเพื่อนสนิท”