ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1715

เอมิ อีโตะและอิโตะ นานาโกะไม่ได้คิดอะไรมากมาย เมื่อเห็นว่านางาฮิโกะ อิโตะต้องการคุยกับเย่เฉินเป็นการส่วนตัว ทั้งสองคนก็ลุกขึ้นเอ่ยขอตัวและออกจากห้องผู้ป่วยไป

หลังจากที่ทั้งสองออกไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ค่อยมองไปที่เย่เฉินและพูดอย่างจริงจังว่า "คุณเย่ ก่อนหน้านี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้คุณขุ่นเคือง ผมต้องขอโทษคุณอย่างจริงจังอีกครั้งจริงๆ และขอบคุณคุณที่ถือคุณธรรมชนะความชั่ว ช่วยเหลือลูกสาวของผม และตระกูลอิโตะเอาไว้ ไม่อย่างนั้นหากตระกูลซูคิดไปจริงๆ ว่าตระกูลอิโตะเป็นคนฆ่าลูกหลานของตระกูลซู เกรงว่าตระกูลอิโตะคงต้องเผชิญกับการล่มสลายได้”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดว่า "คุณอิโตะเกรงใจแล้ว ที่ผมช่วยชีวิตของนานาโกะก็เนื่องจากความสัมพันธ์ของเพื่อนฝูง ส่วนการช่วยเหลือตระกูลอิโตะทางอ้อม คุณเองก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรกับผม สุดท้ายแล้วผมก็เป็นคนเอาเงินของคุณไป พวกเราคนจีนมีสุภาษิตโบราณว่า รับเงินผู้อื่นมาแล้ว ย่อมต้องขจัดปัดเป่าภัย ผมรับเงินมาแล้วก็ย่อมไม่อาจนิ่งดูดายได้ คุณว่าจริงหรือไม่?"

ตอนนี้นางาฮิโกะ อิโตะตกตะลึงตาค้างไป

เหตุผลที่เขาตกตะลึงตาค้าง ทั้งหมดก็เพราะตกใจกับความไร้ยางอายของเย่เฉิน

คำพูดของเย่เฉินนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง รับเงินผู้อื่นมาแล้ส ย่อมต้องขจัดปัดเป่าภัย ความหมายก็คือ เงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์นั่นจะเอาไปเปล่าๆก็คงไม่ได้ ต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตระกูลอิโตะบ้าง

ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงได้ช่วยตระกูลอิโตะกำจัดปัดเป่าภัยพิบัติไป และสามารถนำเงินก้อนนั้นไปใช้ได้อย่างสบายใจแล้ว

นางาฮิโกะ อิโตะนอกจากตกตะลึงแล้ว ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดใจอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

แม้ว่าเขาจะรู้สึกจริง ๆ ว่า ชีวิตของบุตรสาวของเขามีค่ามากเสียยิ่งกว่าสี่หมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ แต่เมื่อต้องทิ้งเงิน4.5 พันล้านดอลลาร์ไปจริงๆ ในใจของเขาก็ยังเจ็บปวดอยู่