ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1716
"ฉันรู้" นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มน้อยๆและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "เคยแต่งงานแล้วไง? คุณแต่งงานแล้ว แต่นานาโกะก็ยังชอบคุณอยู่ดีไม่ใช่หรือ? ดังนั้น ไม่ว่าจะสำหรับฉันก็ดี สำหรับนานาโกะก็ดี พวกเราล้วนไม่สนใจอดีตและปัจจุบันของคุณ สิ่งที่เราสนใจ ก็คืออนาคตของคุณ!”
พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็เอ่ยขึ้นอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ หลังจากผ่านเหตุการณ์ในวันนี้ ผมก็มองเห็นชีวิตมนุษย์อย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว ยามคนเรามีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ล้วนมีความหมาย ความร่ำรวยก็มีความหมาย ความยากจนก็มีความหมาย แต่เมื่อคนตายไปแล้ว ไม่ว่าจะร่ำรวยหรือยากจน ทั้งหมดล้วนกลายเป็นเพียงกลายเป็นเพียงความว่างเปล่า"
“หากเป็นช่วงเวลาก่อนวันนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของผมแต่งงานกับผู้ชายต่างชาติแน่นอน แต่ในเวลานี้ สิ่งเหล่านี้ไม่สำคัญสำหรับฉันอีกแล้ว สิ่งที่สำคัญก็คือ ทำอย่างไรถึงจะสามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีความสุข สิ่งที่สำคัญก็คือทำอย่างไรถึงสามารถทำให้ลูกสาวของฉันมีชีวิตที่ดีที่สุด!”
“คุณเย่มีความสามารถ มีความแข็งแกร่ง อีกทั้งยังมีเสน่ห์ของผู้ที่แข็งแกร่ง นานาโกะได้รับการฝึกอบรม มีภูมิหลัง มีภายนอกก็ย่อมมีภายใน อีกทั้งเธอก็ชอบคุณมาก ฉันเชื่อว่าในใจของคุณเองก็ต้องมีความรู้สึกกับนานาโกะอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้น คุณคงไม่มีทางเดินทางไกลมาถึงญี่ปุ่น แล้วยังตั้งใจเดินทางไปถึงที่เกียวโตเพื่อพบเธอ ช่วยชีวิตเธอ และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ อีกทั้งยังกระทั่งขับรถตลอดคืนเป็นระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรเพื่อส่งเธอมายังโตเกียวเพื่อพบฉัน”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณอิโตะ ต้องยอมรับว่า นานาโกะเป็นหญิงสาวที่ดีอย่างมากคนหนึ่ง แต่ว่าผมยังคงเอ่ยคำเดิม ผมแต่งงานแล้ว”
นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือและพูดว่า "อย่ามัวแต่เอาเรื่องการแต่งงานแล้วของคุณมาเบี่ยงประเด็นผม แต่งงานแล้วก็หย่าได้ ต่อให้ไม่หย่า คุณก็สามารถแต่งงานกับนานาโกะที่ญี่ปุ่นได้ ขอแค่คุณไม่กลับไปอีกก็ไม่มีปัญหา”
เย่เฉินส่ายหัวและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอิโตะ ผมนั้นชื่นชมในความล้ำค่าบนตัวคุณหนูนานาโกะอยู่บ้างจริงๆ แต่ว่าเรื่องที่คุณพูดนั้นยังคงไม่มีทางเป็นไปได้”
เย่เฉินชะงักไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก “อีกทั้งผมก็ไม่มีทางรั้งอยู่ที่ญี่ปุ่น วันนี้ อย่างช้าที่สุดพรุ่งนี้ ผมจะกลับไปประเทศจีน"
นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มและพูดอย่างจริงจังว่า "คุณเย่ พวกคุณชาวจีนมีคำโบราณที่ว่านกที่ดีจะรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนักนอน ผมเคยตรวจสอบภูมิหลังของคุณแล้ว ยกโทษให้ผมที่ต้องพูดตามตรง ภรรยาของคุณตอนนี้ ไม่คู่ควรกับคุณ!"
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “คุณอิโตะ ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าที่คุณพูดหมายถึงอะไร”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดด้วยรอยยิ้ม “ความหมายของผมก็คือ ต่อให้วันนี้คุณจะไปจากญี่ปุ่น อีกทั้งยังบอกว่าไม่มีวันหวนกลับมา เมื่อกงล้อแห่งโชคชะตาหมุนไปเมื่อไหร่ มันก็อาจจะส่งคุณกลับมาที่นี่อีกครั้ง แม้กระทั่งคุณเองก็ทำอะไรไม่ได้!"
“สำหรับภรรยาของคุณ ก็เป็นหลักเหตุผลเช่นเดียวกัน แม้ว่าคุณจะคิดว่าคุณจะไม่มีทางหย่ากับเธอ แต่กงล้อแห่งโชคชะตาก็อาจจะแยกพวกคุณออกจากกัน สักวันหนึ่งในอนาคตก็เป็นได้!”
“ทุกสิ่งในโลกล้วนซับซ้อนและสับสน คุณเย่ยังคงหนุ่มแน่น มีหาทางแห่งชีวิตที่ต้องเดินไปเป็นเวลาอีกหลายสิบปีในอนาคต แล้วทำไมคุณถึงจำเป็นต้องเอ่ยคำพูดที่มั่นใจขนาดนั้นออกมากันเล่า?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...