เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1722

เย่เฉินมองไปรอบๆ ไม่ค่อยชอบอาหารอันโอชะต่างๆสักเท่ไหร่ ดังนั้นเขาจึงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:"ขอราเม็งให้ผมชามหนึ่ง ขอบคุณครับ"

อิโตะ นานาโกะรีบพูดกับพ่อครัวที่รับผิดชอบในการทำราเม็ง:"โยโคยามะซัง รบกวนทำราเม็งให้สองชามค่ะ ชามของเย่เฉินซังเอาบะหมี่สองชิ้น!"

พ่อครัวพูดด้วยความเคารพ:"ได้ครับคุณหนู กรุณารอสักครู่ครับคุณเย่"

......

ในเวลาเดียวกัน.

ตอนที่เย่เฉินกับอิโตะ นานาโกะกำลังรับประทานอาหารเช้าที่ตระกูบอิโตะ ในห้องชุดโรงแรมเดอะ เซนต์ รีจิสในโตเกียว ซูโสว่เต้าในวัยห้าสิบตื่นแล้ว

เขากำลังถือถ้วยกาแฟ และคีบบุหรี่อยู่ มองไปที่ทิวทัศน์ของถนนในโตเกียว ที่ยังคงปกคลุมไปด้วยความมืดนอกหน้าต่าง

เมื่อบุหรี่หมด เขาก็ดับบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ จากนั้นจุดบุหรี่อีกตัว และถามจ้าวอีหมิงคนสนิทของเขาว่า:"ตอนนี้คุณชายและคุณหนูเป็นอย่างไรบ้าง?"

จ้าวอีหมิงดูเวลาและพูดว่า:"เครื่องบินน่าจะลงจอดที่เย่นจิง ในอีกครึ่งชั่วโมง ผมได้แจ้งตระกูล คุณผู้หญิงไปที่สนามบินพร้อมกับหมอแล้ว เมื่อเครื่องบินลงจอด จะพาตัวคุณชายและคุณหนูไปทำการตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลตระกูลทันที"

"อืม"ซูโสว่เต้าพยักหน้า และพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย:"เหตุการณ์ครั้งนี้อันตรายมาก ฉันเกือบทำให้จือเฟยกับจือหยูสองพี่น้องนี้ตายที่โตเกียวแล้ว! มัตสึโมโตะ โยชิตะบ้านั้น แม้จะฆ่าทั้งบ้าน ก็ยากที่จะระงับความโกรธของฉันได้!"

จ้าวอีหมิงรีบพูดว่า:"คุณท่าน ครอบครัวของมัตสึโมโตะ โยชิตะเละแล้ว ท่านไม่ต้องโกรธมาก"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน