เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1721

เมื่อได้ยินสิ่งที่นานาโกะพูด เย่เฉินก็พูดขึ้นทันทีว่า:"ว่ามาสิ ถ้าผมมีความสามารถพอที่จะทำได้ ผมจะตอบตกลง"

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองเขาอย่างมีความหวัง และพูดอย่างจริงจังว่า:"ฉันอยากจะขอให้เย่เฉินซังกลับช้าหน่อย......"

"ช้าหน่อย?"

เย่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย และถามโดยไม่รู้ตัวว่า:"ช้าแค่ไหนล่ะ? บอกตามตรงผมวางแผนจะกลับจีนคืนนี้ และเครื่องบินยังรออยู่ที่โอซาก้า"

เปลือกตาของอิโตะ นานาโกะร้อน เปลือกตาของเธอหย่อนลงเล็กน้อย พูดเบาๆว่า:"คือ......ที่สำคัญมันต้องขึ้นอยู่กับตารางเวลาของเย่เฉินซังด้วย ถ้าเวลามีน้อย สองสามชั่วโมงก็ได้….."

อิโตะ นานาโกะก็รีบพูดเสริมว่า:"อย่าเข้าใจฉันผิดนะ เย่เฉินซัง เพราะตอนนี้พ่อของฉันทานากะซังได้รับบาดเจ็บสาหัสและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และป้าของฉันไม่เพียงแต่ยุ่งกับงานภายนอกของตระกูลเท่านั้น แต่ยังยุ่งกับการดูแลพวกเขา...... "

"และตอนนี้สมองของฉันก็สับสนเล็กน้อย ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี ฉันอยากให้เย่เฉินซังอยู่กับฉันอีกสองสามชั่วโมง……"

เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง และพยักหน้า:"งั้นผมจะอยู่จนถึงบ่ายโมง เพราะกลับโอซาก้าต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมง"

อิโตะ นานาโกะถามว่า:"เย่เฉินซังจองเที่ยวบินจากโอซาก้าแล้วเหรอ?"

"เปล่า"เย่เฉินพูดตามความจริง:"เพื่อนของผมช่วยหาเครื่องบินส่วนตัว ซึ่งตอนนี้จอดอยู่ที่สนามบินโอซาก้า"

อิโตะ นานาโกะถามอย่างลองเชิง:"เย่เฉินซัง งั้นให้คนที่คุณเดินทางด้วย บินมาโตเกียวก่อน จากนั้นคุณไปเจอกับพวกเขาที่สนามบินโตเกียว และบินกลับประเทศจีนด้วยกัน ถ้าเป็นเช่นนี้ คุณจะได้ประหยัดเวลาเดินทางไปสี่ชั่วโมง ได้ไหม?"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน