ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1720
เอมิ อีโตะจัดขบวนรถไปเป็นเพื่อนด้วยอย่างรวดเร็ว ขณะที่เย่เฉินยังคงขับรถที่ตนขับมาไป
อิโตะ นานาโกะเองก็เข้าไปนั่งอยู่ในรถของเย่เฉินอย่างไม่ลังเล
จากนั้น เย่เฉินก็ขับรถไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะในโตเกียวภายใต้การนำของขบวนรถด้านหน้า
แม้ว่าโตเกียวจะเป็นเมืองที่ที่อยู่อาศัยและที่ดินแพงที่สุดในโลกเมืองหนึ่ง แต่ว่าตระกูลอิโตะเองก็มีครอบครองคฤหาสน์ส่วนตัวเอาไว้ที่นี่ด้วยเช่นกัน
คฤหาสน์ทั้งหมดใช้การออกแบบตามสไตล์อาคารโบราณของญี่ปุ่น แม้จะเรียบง่ายอย่างมาก แต่ก็เผยให้เห็นความหรูหราถ่อมตนในทุกๆที่
เย่เฉินพบว่า แม้แต่ไม้ที่ใช้สร้างคฤหาสน์ก็มีความพิเศษอยู่
ดูเหมือนว่า ตระกูลใหญ่อันดับต้น ๆ นั้นจะมีเงินจำนวนมากเกินไปจนไม่มีที่จะใช้ ดังนั้นเมื่อทำการก่อสร้างและตกแต่งบ้านพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ หากสามารถใช้ของระดับไฮเอนด์ได้ พวกเขาก็ไม่มีทางใช้ของธรรมดาเป็นอันขาด และหากสามารถใช้นำเข้าได้ พวกเขาก็จะไม่ใช้ของในท้องถิ่นแน่
พูดไปแลวสุดท้ายก็คือ เลือกอันที่แพงเท่านั้น ไม่ใช่อันที่ใช่
เนื่องจากเอมิ อีโตะ โทรมาล่วงหน้า คนรับใช้ของคฤหาสน์ตระกูลอิโตะทั้งหมดจึงแต่งกายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและยืนรออยู่ที่ประตูของคฤหาสน์ ในสนาม และภายในคฤหาสน์อย่างเคารพนอบน้อม
เย่เฉินจอดรถไว้ ภายใต้การนำของอิโตะ นานาโกะ เขาเดินผ่านลานภายในอันงดงาม ระหว่างที่เดินไปถึงประตูคฤหาสน์ คนรับใช้ทุกคนล้วนโค้งคำนับ 90 องศาให้ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนอย่างมาก
คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะในโตเกียวเป็นอาคารไม้ขนาดใหญ่หลายชั้น อาคารทั้งหลังมองดูแล้วคล้ายวัดโบราณขนาดใหญ่ และพื้นที่ภายในมีขนาดใหญ่จนน่าประหลาดใจ
ทันทีที่เขามาถึงประตูห้องโถงใหญ่ อิโตะ นานาโกะจู่ๆก็ก้มลงและคุกเข่าลงบนพื้น ก่อนจะแบมือติดกัน และเอ่ยกับเย่เฉิน “เย่เฉินซัง ได้โปรดให้นานาโกะเปลี่ยนรองเท้าแตะให้คุณ!"
เย่เฉินตะลึงไปและโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องไม่ต้อง เอารองเท้าแตะให้ฉันเถอะ ฉันทำเองก็ได้แล้ว”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “คุณอิโตะดูคล้ายจะชอบคฤหาสน์เก่าแบบนี้เป็นพิเศษใช่ไหม? คฤหาสน์ในเกียวโตหลังนั้น มองดูแล้วยังแก่กว่าหลังนี้มาก”
อิโตะ นานาโกะเอ่ยยิ้มอย่างอ่อนหวาน "อันที่จริงเป็นเพราะฉันชอบสถาปัตยกรรมสไตล์นี้ค่ะ หลังจากที่ฉันย้ายจากเกียวโตมาที่โตเกียวตอนอายุ 14 ฉันก็ไม่เคยชินกับการใช้ชีวิตในโตเกียวเลย ดังนั้นคุณพ่อก็เลยซื้อที่นี่และใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อซ่อมแซมมัน ก่อนจะกลายมาเป็นดั่งเช่นในตอนนี้"
พูดไป อิโตะ นานาโกะก็เอ่ยอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึก "แต่ว่าฉันยังคงชอบเกียวโตมากกว่าอยู่ดี"
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า "คฤหาสน์หลังนี้มีความเงียบท่ามกลางความวุ่นวาย มีกลิ่นอายแบบโบราณ ถือได้ว่าดีมากแล้ว แต่ว่าหลังนั้นในเกียวโตก็ดีกว่าจริงๆ"
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเศร้าใจอยู่บ้าง “คุณพ่อขอให้ฉันดูแลกิจการตระกูล จากนี้ไปดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยมีโอกาสได้กลับไปแล้ว…”
พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเย่เฉิน และเอ่ยถามอย่างอ้อนวอนอยู่หลายส่วน “เย่เฉินซัง นานาโกะมีคำขอร้องอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่ทราบว่าคุณพอจะรับปากได้หรือไหม"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...