ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1720

เอมิ อีโตะจัดขบวนรถไปเป็นเพื่อนด้วยอย่างรวดเร็ว ขณะที่เย่เฉินยังคงขับรถที่ตนขับมาไป

อิโตะ นานาโกะเองก็เข้าไปนั่งอยู่ในรถของเย่เฉินอย่างไม่ลังเล

จากนั้น เย่เฉินก็ขับรถไปที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะในโตเกียวภายใต้การนำของขบวนรถด้านหน้า

แม้ว่าโตเกียวจะเป็นเมืองที่ที่อยู่อาศัยและที่ดินแพงที่สุดในโลกเมืองหนึ่ง แต่ว่าตระกูลอิโตะเองก็มีครอบครองคฤหาสน์ส่วนตัวเอาไว้ที่นี่ด้วยเช่นกัน

คฤหาสน์ทั้งหมดใช้การออกแบบตามสไตล์อาคารโบราณของญี่ปุ่น แม้จะเรียบง่ายอย่างมาก แต่ก็เผยให้เห็นความหรูหราถ่อมตนในทุกๆที่

เย่เฉินพบว่า แม้แต่ไม้ที่ใช้สร้างคฤหาสน์ก็มีความพิเศษอยู่

ดูเหมือนว่า ตระกูลใหญ่อันดับต้น ๆ นั้นจะมีเงินจำนวนมากเกินไปจนไม่มีที่จะใช้ ดังนั้นเมื่อทำการก่อสร้างและตกแต่งบ้านพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ หากสามารถใช้ของระดับไฮเอนด์ได้ พวกเขาก็ไม่มีทางใช้ของธรรมดาเป็นอันขาด และหากสามารถใช้นำเข้าได้ พวกเขาก็จะไม่ใช้ของในท้องถิ่นแน่

พูดไปแลวสุดท้ายก็คือ เลือกอันที่แพงเท่านั้น ไม่ใช่อันที่ใช่

เนื่องจากเอมิ อีโตะ โทรมาล่วงหน้า คนรับใช้ของคฤหาสน์ตระกูลอิโตะทั้งหมดจึงแต่งกายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและยืนรออยู่ที่ประตูของคฤหาสน์ ในสนาม และภายในคฤหาสน์อย่างเคารพนอบน้อม

เย่เฉินจอดรถไว้ ภายใต้การนำของอิโตะ นานาโกะ เขาเดินผ่านลานภายในอันงดงาม ระหว่างที่เดินไปถึงประตูคฤหาสน์ คนรับใช้ทุกคนล้วนโค้งคำนับ 90 องศาให้ด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนอย่างมาก

คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะในโตเกียวเป็นอาคารไม้ขนาดใหญ่หลายชั้น อาคารทั้งหลังมองดูแล้วคล้ายวัดโบราณขนาดใหญ่ และพื้นที่ภายในมีขนาดใหญ่จนน่าประหลาดใจ

ทันทีที่เขามาถึงประตูห้องโถงใหญ่ อิโตะ นานาโกะจู่ๆก็ก้มลงและคุกเข่าลงบนพื้น ก่อนจะแบมือติดกัน และเอ่ยกับเย่เฉิน “เย่เฉินซัง ได้โปรดให้นานาโกะเปลี่ยนรองเท้าแตะให้คุณ!"

เย่เฉินตะลึงไปและโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องไม่ต้อง เอารองเท้าแตะให้ฉันเถอะ ฉันทำเองก็ได้แล้ว”