ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1724
เฉินจื๋อข่ายพูดว่า:"ผมได้ยินจากลูกน้องชาวญี่ปุ่นของผมว่า ในช่วงสองวันที่ผ่านมาในโตเกียว มีคดีอาญาร้ายแรงจำนวนมากต่อเนื่องกัน และดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับกองกำลังต่างชาติ ดังนั้น โตเกียวจึงได้เสริมสร้างการควบคุมทางศุลกากรและเอกชน เครื่องบินไอพ่น หากต้องการออกจากญี่ปุ่น มีเพียงโอซาก้าเท่านั้นที่สามารถบินได้ทั่วทั้งเกาะฮนชู และไม่สามารถบินไปที่อื่นได้"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เฉินก็เข้าใจได้แล้ว
การควบคุมอย่างเข้มงวดที่นี่ในโตเกียว จะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับที่ตระกูลซูฆ่าทั้งบ้านมัตสึโมโตะ โยชิตะ
ที่จริงแล้ว ถ้าคิดให้ดีก็จะเข้าใจสาเหตุในนั้น
ยกตัวอย่าง กรมตำรวจนครบาลโตเกียว หากมีใครฝ่าฝืนกฎหมายในโตเกียวพวกเขาต้องการลงโทษผู้กระทำความผิดด้วยวิธีการทางกฎหมายตามปกติ
แต่ว่า จู่ๆก็มีชาวต่างชาติกลุ่มหนึ่งออกมาในอาณาเขตของตนเอง และทำร้ายร่างกายชาติของตนด้วยวิธีที่โหดเหี้ยม หน่วยงานความมั่นคงของประเทศใดไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้
ดังนั้น จะเห็นได้ว่า กรมตำรวจนครบาลโตเกียว และแม้แต่คณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติญี่ปุ่น ก็หวังว่าผู้กระทำความผิดที่รุมเร้าของตระกูลซู จะถูกจับได้โดยเร็วที่สุด เพื่อเป็นตัวอย่าง และในขณะเดียวกันจะได้กู้คืนหน้ามาหน่อย
เมื่อคิดเช่นนี้ เย่เฉินก็ถอนหายใจเบา ๆ และพูดว่า:"งั้นก็ช่างเถอะ พวกนายรอฉันอยู่ที่โอซาก้า ตอนบ่ายฉันจะขับรถไป"
เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า:"คุณชาย ขับรถลำบากเกินไป สำหรับระยะทางไกลเช่นนี้ และตอนนี้ที่โอซาก้าก็มีหิมะตก และทางหลวงถูกปิดเพราะหิมะหนาทึบ คุณอาจจะไม่สามารถมาถึงได้ภายในหกหรือเจ็ดชั่วโมง งั้นคุณทิ้งรถไว้ที่สนามบินโตเกียว แล้วผมจะให้คนของผมไปขับเอง คุณบินมาจากโตเกียวมาที่โอซาก้าเลย แล้วเจอกันที่สนามบิน แบบนี้จะได้เร็วขึ้น "
เย่เฉินถามเขาว่า:"ฉันบินจากโตเกียวไปโอซาก้า คงจะไม่มีข้อจำกัดใช่ไหม?"
เฉินจื๋อข่ายพูดว่า:"ตอนนี้ยังไม่มีข้อจำกัดในการบินภายในประเทศญี่ปุ่น พวกเขายังไม่สามารถควบคุมการบินทั้งในประเทศและต่างประเทศได้ในคราวเดียว แต่คงจะค่อยๆ รัดกุม"
เย่เฉินตอบอืม แล้วพูดว่า:"คืนนี้เราจะไปเลย อย่ารอช้า ฉันจะพยายามไปถึงสนามบินโอซาก้าตอนเจ็ดโมง จากนั้นเราค่อยเจอกัน และออกจากสนามบินโอซาก้าตรงเวลาแปดโมง"
เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า:"ได้ครับคุณชาย ถ้าอย่างนั้นเราจะรอคุณสนามบินโอซาก้าก่อนเจ็ดโมง"
"โอเค เจอกันคืนนี้!"
อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างรู้เท่าทัน:"เย่เฉินซังไม่ต้องเกรงใจกับฉันมาก!"
หลังจากนั้น เธอนึกอะไรบางอย่างได้ และถามเย่เฉินว่า:"จริงสิเย่เฉินซัง คุณกลับไปคืนนี้ จะซื้อของขวัญให้ครอบครัวของคุณด้วยไหม? การช็อปปิ้งในโตเกียวยังคงสะดวกมาก โดยปกติในช่วงบ่ายจะคึกคักมาก ถ้าคุณอยากช้อปปิ้ง หลังอาหารกลางวันฉันไปกับคุณดีไหม? "
เย่เฉินคิดดู เขาเดินทางไกลมาหลายวัน ต้องซื้อของขวัญให้ภรรยาของเขาอยู่แล้ว และแม่ยายหม่าหลันก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยที่จะซื้อของกลับไปให้เธอ ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาที่ออกไปเที่ยวหน่อย
เขาพูดกับนานาโกะว่า:"ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณพาผมไปเที่ยวหน่อย ผมยังไม่คุ้นเคยกับโตเกียวเลยจริงๆ"
อิโตะ นานาโกะยิ้มพูดว่า:"ไม่มีปัญหา ตอนบ่ายฉันจะไปเที่ยวที่กินซ่ากับเย่เฉินซัง"
หลังจากนั้น เธอนึกถึงพ่อของเธอนางาฮิโกะ อิโตะ และถามเย่เฉินว่า:"เย่เฉินซัง ตอนเที่ยงฉันอยากไปส่งข้าวให้พ่อที่โรงพยาบาล คุณสะดวกที่จะไปกับฉันไหม?"
เย่เฉินไม่คิดเลยก็ตอบตกลง :"โอเค งั้นเราไปโรงพยาบาลกันก่อน แล้วค่อยไปช้อปปิ้ง"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...