ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1751
ไม่นาน เครื่องบินก็ได้บินออกจากสนามบินโตเกียว
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ได้ลงจอดที่สนามบินโอซาก้าอย่างตรงเวลา
เมื่อเครื่องบินลงจอด ตามธรรมเนียมปกติ ให้แขกชั้นหนึ่งลงจากเครื่องบินก่อน
ซูรั่วหลีไม่มีกระเป๋าเดินทางใดๆ และก็นั่งอยู่แถวข้างนอกสุด ดังนั้นทันทีที่เครื่องบินหยุดนิ่ง เธอก็ลุกขึ้นทันที และเดินไปที่ประตูโดยตรงทันที
ทันทีที่ประตูห้องโดยสารเปิดออก ซูรั่วหลีก็ก้าวออกไปเลย เพื่อหลีกปัญหาที่ไม่จำเป็น เครื่องบินที่จัดมาโดยตระกูลซูจะออกเดินทางในอีกครึ่งชั่วโมง ดังนั้นเธอจึงต้องไปที่อาคารผู้โดยสารเครื่องบินเจ็ต และผ่านด่านตรวจอีกครั้งอยู่ที่นั่น ถึงจะไปที่โรงเก็บเครื่องบินส่วนตัวได้
ขั้นตอนการทำงานของเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวแตกต่างจากการบินพลเรือนทั่วไป และอาคารผู้โดยสารทั่วไปให้บริการเฉพาะผู้โดยสารการบินพลเรือนทั่วไปเท่านั้น
ตราบใดที่ผู้โดยสารที่ปรับแต่งใช้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวหรือเครื่องบินธุรกิจ พวกเขาจะต้องผ่านการตรวจสอบความปลอดภัย และการขึ้นเครื่องของเทอร์มินอลเจ็ทธุรกิจตราบเท่าที่พวกเขารวมกันเป็นหนึ่ง
เมื่อเย่เฉินเดินออกจากประตูโดยถือกระเป๋าเดินทาง ก็ไม่เห็นเงาร่างของซูรั่วหลีอยู่ในทางเดินที่มาถึงอันยาวไกลแล้ว
เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้ และคิดกับตัวเอง “รีบร้อนที่อยากจะกลับประเทศขนาดนี้เลยเหรอ? ยิ่งคุณรีบร้อนที่อยากจะกลับไปมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งไม่อยากจะให้คุณกลับไปมากเท่านั้น”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตัวเขาเองก็เดินช้าๆ ไปที่อาคารผู้โดยสารเครื่องบินเจ็ต ขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และถามเฉินจื๋อข่ายว่า “เหล่าเฉิน เรื่องที่สั่งคุณไปจัดการได้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
เฉินจื๋อข่ายหัวเราะและพูดว่า “คุณชายไม่ต้องห่วงเลย ผมได้เตรียมการไว้เรียบร้อยทุกอย่างแล้ว”
เย่เฉินส่งเสียงครวญคราง และพูดว่า “คุณคอยเฝ้าดูสถานการณ์ให้ดี ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับคุณชาย!”
เมื่อเย่เฉินมาถึงอาคารผู้โดยสารเครื่องบินเจ็ต และผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยอย่างราบรื่น เฉินจื๋อข่ายก็ได้รออยู่ที่อาคารผู้โดยสารเป็นเวลานานแล้ว
เย่เฉินโบกมือให้พวกเขา และพูดว่า “ไม่ต้องทำความเคารพเหล่านี้แล้ว รีบขึ้นเครื่องบินโดยเร็ว ผมยังคงรอดูการแสดงที่ดีอยู่!”
หลังพูดจบ ตัวเองก็ได้เป็นผู้นำในการขึ้นเครื่องบินไป
เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่นๆ ก็รีบตามขึ้นไปด้วย
หลังจากที่ทุกคนขึ้นเครื่องแล้ว พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็ปิดประตูทันที จากนั้นก็ถามจากเฉินจื๋อข่าย “คุณเฉิน เครื่องบินสามารถนำออกไปได้หรือยัง?”
เฉินจื๋อข่ายเหลือบมองเย่เฉิน และเมื่อเขาเห็นเย่เฉินพยักหน้า ก็พูดกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินทันทีว่า “นำออกไปตอนนี้ได้เลย!”
ต่อจากนั้น เครื่องบินก็ถูกผลักออกจากโรงเก็บเครื่องบินอย่างช้าๆ โดยยานพาหนะภาคพื้นดิน
กัปตันรายงานสถานการณ์ไปที่หอคอย และขอให้เตรียมการขึ้นเครื่องบินตามทาง หอคอยตอบรับคำสั่ง และแจ้งกัปตันว่า มีเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปที่เมืองจงไห่อยู่ข้างหน้าของพวกเขาหนึ่งลำ และขอให้กัปตันเข้าแถวข้างหลังเขาเพื่อไปที่รันเวย์
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...