ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1752
ดังนั้นกัปตันจึงหยิบเครื่องสื่อสารขึ้นมาทันที และประกาศในห้องโดยสารว่า “คุณเฉิน เราได้รับอนุญาตในการเข้าคิวจากหอคอยแล้ว หอคอยให้เราอยู่ด้านหลังเครื่องบินลำที่ไปเมืองจงไห่ที่อยู่ในโรงเก็บเครื่องบินหมายเลขสิบสอง ตอนนี้เครื่องบินที่เข้าคิวรอออกเครื่องที่สนามบินโอซาก้าค่อนข้างเยอะ อาจใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีในการนำเครื่องบินขึ้นไป”
ทันทีที่เย่เฉินได้ยินว่าเครื่องบินที่เขากำลังขึ้นอยู่ด้านหลังเครื่องบินของตระกูลซู ดังนั้นเขาก็พูดกับเฉินจื๋อข่ายทันทีว่า “ไป ไปที่ห้องนักบิน!”
เฉินจื๋อข่ายเดินตามเย่เฉินไปอย่างรวดเร็ว และบีบอัดเข้าไปในห้องนักบินที่ค่อนข้างคับแคบด้วยกัน
ทันทีที่เฉินจื๋อข่ายเข้ามา เขาก็ถามกัปตันว่า “เครื่องบินที่จะไปเมืองจงไห่นั่นอยู่ที่ไหน?”
กัปตันชี้ไปที่เครื่องบินที่เพิ่งถูกดันออกจากโรงเก็บเครื่องบินที่อยู่ข้างๆ และกำลังเลี้ยววนอยู่กับที่ แล้วพูดว่า “ผู้จัดการทั่วไปเฉิน ก็คือเครื่องบินลำนั้น”
เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า และเห็นว่าหลังจากเครื่องบินเลี้ยววนอยู่กับที่แล้ว หันไปทางรันเวย์ ดังนั้นจึงรีบพูดกับกัปตันว่า “รีบตามเขาไปเร็วเข้า!”
กัปตันเพิ่มแรงขับของเครื่องยนต์ทันที และเครื่องบินก็ได้ตามหลังของเครื่องบินของตระกูลซู และขับไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ
เมื่อเห็นเครื่องบินที่มีปีกที่สั่นอยู่ข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเย่เฉินก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ลึกขึ้น
.......
ในขณะนี้ ในเครื่องบินแอร์บัส A320 ที่ส่งมาจากตระกูลซู ผู้ยอดฝีมือระดับสูงกว่าห้าสิบคนจากตระกูลซูนั่งอยู่อย่างเรียบร้อย
ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง มองดูซูรั่วหลีที่มีใบหน้าที่เข้มขรึมนั่งอยู่ตรงหน้า ก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหนูรั่วหลี การดำเนินงานในครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมากภายใต้คำสั่งของคุณ และเราได้กำจัดทั้งตระกูลมัตสึโมโตะไปทั้งตระกูล พวกเราเองไม่มีใครเสียชีวิตเลย และเรากำลังจะถอนตัวได้สำเร็จในครั้งนี้ ตราบใดที่เครื่องบินของเราบินขึ้นไป กรมตำรวจนครบาลโตเกียวก็จะไม่มีวันพบเราในชีวิตนี้!”
ทันทีที่คนอื่นๆ ได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็รีบพูดตามเช่นกัน “ใช่ คุณหนูรั่วหลี คราวนี้คุณมีความเป็นผู้นำที่ดี หลังจากที่กลับไปแล้ว คุณซูก็จะเลื่อนตำแหน่งให้คุณอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นคุณอย่าลืมพวกเรานะ!”
ซูรั่วหลีพูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันก็เป็นลูกน้องของตระกูลซูเหมือนกับพวกคุณ ตราบใดที่ทุกคนทำงานได้ดี ผู้นำตระกูลก็จะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังอย่างแน่นอน”
หลังจากนั้น ซูรั่วหลีก็พูดอีกครั้งว่า “หลังจากที่ฉันกลับไปในครั้งนี้ ฉันก็จะรายงานความจริงต่อผู้นำตระกูล และขอผลงานให้ทุกคนอย่างแน่นอน โปรดทุกคนวางใจได้เลย!”
“ดีมาก!” ซูโสว่เต้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งานในครั้งนี้ คุณทำได้ดีมาก!รอให้กลับมาถึงที่เย่นจิง คุณจะได้รับรางวัลใหญ่อย่างแน่นอน!”
ซูรั่วหลีกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ผู้นำตระกูล มันเป็นพรของรั่วหลี ที่ได้แบ่งปันความทุกข์ของคุณและตระกูลซู........”
ซูโสว่เต้าหัวเราะและพูดว่า “รั่วหลีเอ๊ย ผมซูโสว่เต้าโชคดีมาก ที่มีคุณเป็นแม่ทัพที่เก่งกล้าเช่นนี้!คุณไม่ใช่อยากกลับไปเที่ยวที่บ้านเกิดของคุณมาโดยตลอดเหรอ หลังจากกลับมาในครั้งนี้ ผมก็จะให้คุณมีวันหยุดที่ดี และกลับไปพักผ่อนที่บ้านเกิด คุณสามารถพักผ่อนได้จนถึงเทศกาลโคมไฟแล้วค่อยกลับมา!”
ซูรั่วหลีกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณผู้นำตระกูล! ฉันก็อยากกลับไปเยี่ยมบ้านสักหน่อยมาโดยตลอดจริงๆ คงจะดีถ้าฉันได้พักผ่อน!”
ซูโสว่เต้ากล่าวว่า “งานในครั้งนี้คุณทำได้ดีมากขาดนี้ และคุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เมื่อกลับไป!”
เมื่อซูรั่วหลีกำลังจะกล่าวขอบคุณ เฮลิคอปเตอร์จำนวนมากคำรามจากทุกทิศทุกทาง นอกหน้าต่าง ยังจะสามารถเห็นรถลำเลียงพลหุ้มเกราะจำนวนมากส่งเสียงคำรามมาถึง ล้อมรอบเครื่องบินอย่างมิดชิด
บนท้องฟ้า เฮลิคอปเตอร์ใช้โทรโข่งพลังสูงพูดด้วยเสียงดังลั่นว่า “ผู้คนที่อยู่ด้านล่างจงฟัง พวกเราคือกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น! ตอนนี้พวกคุณได้ถูกล้อมรอบไปหมดแล้ว!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...